Potężny huk. Nie tylko się go słyszy, lecz także i czuje. Jest taki nacisk na uszy, że człowiek ma wrażenie, jakby ktoś mu włożył głowę w imadło. Bomba musiała być duża i spadła niedaleko, a można to poznać też po tym, że przez chwilę ciężko jest oddychać i nie da się nabrać powietrza do płuc.
To pierwsze zdania najnowszej powieści Malwiny Ferenz. Powieści znacznie różniącej się od tego, do czego autorka przyzwyczaiła swoich czytelników. Miasto w płomieniach jest bowiem powieścią na wskroś realistyczną i opisującą sytuację mieszkańców Breslau w latach II wojny światowej.
Mathilde Jansen opuszcza, ku zdumieniu sąsiadów, schron i decyduje się przedrzeć przez płonące miasto do swojego domu (lub tego, co po nim zostało) na Flurstrasse. To zaledwie 4,5 kilometra, ale wśród ulic ogarniętych ogniem oraz radzieckiego ostrzału, odległość ta nie zwiastuje miłej przechadzki, a raczej zapowiada - z każdym krokiem - walkę o życie. A jednak młoda kobieta wychodzi z bezpiecznego miejsca i idzie. Po co? Dlaczego?
Breslauerka ukrywa się przed śmiercionośnymi strzałami, bombami i płomieniami. Idzie, a swoją wędrówkę dedykuje nieobecnemu mężowi. Opowiada mu, wspominając ich lata młodości, o przyjaźni, początkach małżeństwa i zmianach zachodzących w państwie niemieckim. Wraca myślami do minionych dni, tak jakby one mogły sprawić, że otaczająca ją rzeczywistość stanie się łatwiejsza do zniesienia, jakby ślady przeszłości zapisane w jej myślach mogły stanowić kokon osłaniający ją przed strachem i okrucieństwem jakiego doświadcza.
Ale i retrospekcja staje się coraz pełniejsza grozy, lęku o bliskich, niedowierzania, naiwności pomieszanej z wiarą. I tak idziemy, wraz z Mathilde, patrząc na to, co wokół niej, podglądając wspomnienia i nagle zdajemy sobie sprawę, iż każda jej refleksja obnaża przez nami ból i cierpienie tych, którzy zostali upodleni, obciążeni nie swoimi winami, zderzeni z wojną i wygnani z miejsca, które uważali za swoje.
Miasto w płomieniach to powieść, którą czyta się z napięciem. Powieść, przy której Wasze gardło zaciśnie wzruszenie, a w oczach pojawią się łzy. Powieść, która ujmuje się za tymi, którzy w konfliktach zbrojnych liczą się najmniej - za dziećmi i kobietami.
Jestem dumna, że miałam możliwość i przyjemność objąć patronatem Miasto w płomieniach. Dziękuję Malwinie Ferenz i Wydawnictwu Filia za zaufanie.
P.S. Kliknięcie w grafikę przeniesie Was do spotkania na FB; zapraszam serdecznie.
Komentarze
podzielisz się wrażeniami?
Pozdrawiam