Justyna Bednarek w Domu numer pięć pokazuje siłę przyjaźni i moc słów jakie używamy wobec innych.
Dwunastoletni Piotrek traci wzrok. Dzień za dniem widzi coraz słabiej, a to w jakiś przedziwny sposób powoduje, że jeden z jego klasowych kolegów czuje pokusę by dokuczać mu mocniej. Gdy po jednym z meczów (w których o dziwo Pepe grał i w dodatku wrzucił decydującego kosza) Eryk kradnie mu okulary, chłopak - trochę ze strachu, trochę z potrzeby zawalczenia o siebie - ucieka przed prześladowcą. Obydwaj chłopcy trafiają do dziwnego świata, świata, w którym wciąż trwa wojna, żołnierze walczą na słowa (ale też amunicję), Piotrek odzyskuje wzrok, a Eryk przestaje widzieć.
Jak to jest wejść w skórę tego drugiego? Jak z ofiary stać się prześladowcą? Jak z prześladowcy stać się obiektem kpin i okrucieństwa? Kiedy jest czas na bycie bohaterem i co tak naprawdę oznacza to słowo?
Podoba mi się to, że autorka nie zatrzymała swoich bohaterów w wieku dziecięcym, że pozwoliła im dorosnąć i przekonać się czym jest siła przyjaźni. Mimo, że zazwyczaj mam kłopot z czytaniem tekstów Justyny Bednarek, Dom numer pięć zrobił na mnie dobre wrażenie.
Wesprzyj Fundację za minimum 10 zł :-)
Komentarze