Czytałam reportaż Olgi Gitkiewicz i czułam, że i ja miałabym wiele do opowiadania o tym, jak się mieszka w miejscu, z którego trudno się wydostać inaczej niż siłą własnych nóg lub samochodem. O wsi, w której zaczynałam pracę nauczyciela i o innej, w której odbierałam wynagrodzenie za tę pracę - nie połączonych w żaden sposób autobusem. O godzinach spędzonych w pociągach, na dworcach, w autobusach i na przystankach. O tym, że dziś bez samochodu nie dojadę do miejscowości, z której pochodzę, a już na pewno nie zrobię tego, gdybym chciała ze sobą zabrać psa. Podzieliłam się tą refleksją z Wami również na Instagramie.
Czytałam i zastanawiałam się, czy ów reportaż to bardziej zatrzymanie chwili, pokazanie jak bardzo jest już źle i jak może być gorzej? A gdyby tak zobrazowanie bezwładu komunikacyjnego miało na celu obudzenie nas, władzę, i sprowokowanie do wprowadzania zmian? Najtrudniejszą do przyjęcia byłaby diagnoza, że Olga Gitkiewicz napisała Nie zdążę, żeby czytelnicy sięgający po jej książkę za kilka dekad, mogli ją potraktować jako źródło wiedzy historycznej. Bo już i tak nie przyjdzie opamiętanie, i nic nie da się zrobić.
Komentarze