Prowincjonalna nauczycielka

Książki Nataszy Sochy czytam już czas jakiś i każdorazowo polecam (np. tu ). W przypadku Zamrożonej będzie podobnie. Cóż takiego mnie do tej powieści przekonuje? Julia ma samodzielne dzieci, męża, który żyje coraz bardziej obok, a nie z nią, pracę i życie, jakiego dla siebie nie chciała. Co więcej, nigdy nie spodziewała się, że takie właśnie będzie wiodła: żony, matki, pracownicy, kobiety, która ponad swoje potrzeby każdorazowo stawia potrzeby innych. Potrzeby, chęci, upodobania. Siebie spycha na dalszy plan i uczy swoich najbliższych tego, że można ją marginalizować. Bodźcem do zmiany jest podsłuchana w kawiarni rozmowa i następstwa owego podsłuchiwania. Julia nieśmiało próbuje nowego, odważa się na coś, czego jak sądziła dotychczas, robić nie powinna. Dzięki tym małym krokom, w kobiecie budzi się ta, która głowę miała pełną marzeń, wiedziała, co lubi, dążyła do realizacji swoich pasji i żyła pełnią życia. Zamrożona to historia kobiet zogniskowana w postaci jednej z ...

Gdy tylko dostałam propozycję wyjazdu w lutym w góry, pomyślałam o tym, że pojadę z psem i to pojadę pociągiem. Sprawdziłam połączenia, miesiąc przed podróżą kupiłam bilety i mentalnie szykowałam się na wycieczkę. Lista z tym, co do zabrania (psiego) niezbędne zawisła na drzwiach szafy na kilka dni przed wyjazdem. Ekwipunek Amber zajął połowę niewielkiego plecaka, choć uczciwie przyznaję, że głównie było to jedzenie. Wiedziałam bowiem, że będziemy chodzić, i to dużo, więc zapasy energetycznie musimy mieć. Amber nieco obawiała się wejścia do pociągu (stary skład z wysokimi schodami z kratki), ale wniesiona na rękach, tylko przez chwilę wykazywała ekscytację. Pociąg miał przedziały, a my - wg biletu - miałyśmy siedzieć pod oknem. W trosce jednak o dobrostan pasażerów wymaszerowałyśmy na korytarz, gdzie ja zajęłam krzesełko, a psica podłogę. I tu spotkała nas miła niespodzianka. Pani konduktor zaproponowała nam przedział służbowy. Dojechałyśmy nikomu nie wadząc, do mie...

Ledwie zdążyłam wrócić z krótkiego wyjazdu w Góry Sowie, a już przeniosłam się tam ponownie dzięki literaturze. Trzecia, i ostatnia, część cyklu wrocławskiego ( link zawiedzie Was do części pierwszej), zaczyna się bowiem we Wrocławiu, ale później przenosi się na południowy-wschód od Wałbrzycha. Przyznaję - byłam ignorantką, lecz własna podróż, podkreślona powieścią Marty Kisiel, otworzyła mi szerzej oczy. Eleonora zniknęła. Telefon Dżusi jest atakowany wielokrotnie, a gdy kobieta decyduje się odebrać słyszy w nim jedynie jakieś niezidentyfikowane głosy i szumy. Ciotka dziewczyn, Klara, odwiedza wciąż siostry Bolesne, wyglądając jak jeden wielki wyrzut sumienia. I wówczas wydarza się coś, co elektryzuje wszystkich, co sprawia, że zaczynają działać wspólnie, miast pogrążać się w żałowaniu dni za szybko mijających, okazji niewykorzystanych, czynów dokonanych. Wyruszają, by odnaleźć Eleonorę, gdyż pomiędzy dźwiękami realnego świata dobiega ich jej głos. Głos wołający o pomoc. ...

Już dawno odkryłam, że najszczęśliwsza jestem w drodze, że przemierzanie odległości, droga przed siebie wycisza mnie, pozwala okiełznać myśli, porządkuje. Co więcej, kiedy czas temu jakiś robiłam sobie pewien test , znalazłam w nim potwierdzenie na moje umiłowanie wędrówki. Książka Słone ścieżki Raynor Winn, zdawała się być zatem idealną dla mnie lekturą. Czy była? Raynor i Moth tracą wszystko ci mieli. Zostaje im trochę mebli, a z osób bliskich - dzieci. Utrata domu stanowi dla ich obojga, nie tylko w wymiarze fizycznym, ale także mentalnym - ogromny cios. Minęli już 50 urodziny i nagle z dnia na dzień stali się bezdomni. Co gorsza - Moth słyszy diagnozę lekarską, która w prosty sposób komunikuje mu, że umiera, a wszelki wysiłek fizyczny może owo żegnanie się z życiem przyspieszyć. Co robią?  Zainspirowani przewodnikiem Paddy'ego Dillona postanawiają zapakować do plecaków namiot, śpiwory, niezbędne rzeczy i wyruszyć szlakiem wzdłuż południowo-zachodniego wybrzeża Wie...

Czytałam reportaż Olgi Gitkiewicz i czułam, że i ja miałabym wiele do opowiadania o tym, jak się mieszka w miejscu, z którego trudno się wydostać inaczej niż siłą własnych nóg lub samochodem. O wsi, w której zaczynałam pracę nauczyciela i o innej, w której odbierałam wynagrodzenie za tę pracę - nie połączonych w żaden sposób autobusem. O godzinach spędzonych w pociągach, na dworcach, w autobusach i na przystankach. O tym, że dziś bez samochodu nie dojadę do miejscowości, z której pochodzę, a już na pewno nie zrobię tego, gdybym chciała ze sobą zabrać psa. Podzieliłam się tą refleksją z Wami również na Instagramie. Wyświetl ten post na Instagramie. Każde z nas, dzieci prowincji, świetnie wie, o czym pisze @olga.gitkiewicz #niezdążę to książka, której czytanie mnie boli. I za to autorce dziękuję. Dobrego dnia, Mili🙂 #terazczytam #bookstagram #books @dowodynaistnienie #prowincjonalnanauczycielka #wykluczenie #komunikacja ...

Dziś sięgnęłam do zasobów największej polskiej biblioteki cyfrowej - Polona.pl . Znalazłam kilka perełek, które chciałabym Wam przybliżyć. Nasze Myśli : miesięcznik wydawany staraniem uczennic Miejskiego  Gimnazjum  i Liceum Żeńskiego w Katowicach R. 2, nr 8 (czerwiec 1929) = nr 10 Nasze Myśli to miesięcznik wydawany przez uczennice gimnazjum żeńskiego w Katowicach. Ten konkretny numer opublikowany był w 1929 roku. Są w nim oczywiście odniesienia do miejsca, w którym owe uczennice żyją, są krótkie notatki syntetycznie podsumowujące lektury, mnóstwo poezji, głównie abiturientek.    Nie brak artykułów traktujących o wewnętrznych sprawach gimnazjum - jak widzicie poniżej, kilka słów o maturze, sprawozdania z kółek dramatycznego, Ligi Morskiej i Rzecznej (gdzie znaleźć można obserwację, że Polska, dopiero po odzyskaniu niepodległości, zrozumiała czem jest morze dla państwa . Ciekawe jest to, że w gazecie jest kilka stron reklam :) Znam jedną ...