Wzięłam sobie bardzo do serca przesłanie Miesięcznika Znak zachęcające do mikrowypraw. Ostatni czas spędziłam właśnie tak: poznając miejsca niezbyt oddalone, a takie, które chciałam odwiedzić choćby po to, by wyrobić sobie o nich zdanie, którymi chciałam się pozachwycać, bo wiedziałam, że będę i wśród których szukałam odpoczynku. Udało się idealnie:)
Każdego roku staram się odwiedzić festiwal sztuki naiwnej, Art Naif Festiwal. Nie dotarłam na wernisaż, ale zwiedzanie niemalże w samotności, ma też swoje dobre strony. Można się zachwycać bez obaw, że komuś zakłóci się jego obcowanie ze sztuką :-) Bo zachwycać jest się czym.
Prace można kupować (wiele z nich już znalazło nabywców), a ofertę sprzedażową znajdziecie na podlinkowanej wyżej stronie Festiwalu.
* * *
Dzięki czeskiemu przewoźnikowi podróż do Ostrawy była szybka, tania i upłynęła w miłej, wręcz familiarnej atmosferze. Samo miasto nieco mnie zaskoczyło - ciszą, pustymi ulicami, brakiem życia i niestety - szarością i brudem.
Miło zaskoczyły mnie powiewające na wietrze trawy zasadzone w doniczkach na placu przed ratuszem. Warto było wjechać na wieżę, by zobaczyć panoramę miasta. Uśmiech budziły pomniki, a murale, szczególnie ten, który widzicie, budziły nostalgię i skłaniały do myślenia o czasach minionych. Niedaleko muralu namalowanego na starym, przepięknym i zrujnowanym budynku znajduje się ostrawska biblioteka oraz Kampus Palace, z przesympatyczną kawiarnią Sladký časy. Być może odwiedzę Ostrawę kiedyś jeszcze, ale to już raczej na rowerze, w ramach wycieczki po okolicy.
* * *
Minęło kilka dni, a ja - skrupulatnie sprawdzając doniesienia pogodowe - wyruszyłam na spacer po górach. Jeżdżę pociągiem do jednej miejscowości i przechodzę szlakami do innej, czemu zawsze towarzyszy odrobina ryzyka i niepewności co do tego, czy i na który pociąg zdążę. Najadłam się malin, poziomek i jagód, nasyciłam oczy, dostarczyłam swojemu ciału odpowiedniej dawki zmęczenia i pozachwycałam się światem. Deszcz lunął na 10 minut przed przyjazdem pociągu, gdy już czekałam schowana pod dachem peronu. Trafiłam idealnie;-)
Specjalnie zatrzymałam się na herbatę w Schronisku na Hali Lipowskiej - miałam nadzieję na pogłaskanie Miśka. Nie udało się, ale schronisko polecam z całego serca:)
* * *
Kolejna wyprawa może nie była mikro w skali przejechanych kilometrów i ważności powodu*, dla którego się odbyła, ale w skali cieszenia się chwilą - już tak.
Ten żółty budynek to biblioteka, biały - Urząd Stanu Cywilnego. Miło było pospacerować po nowym mieście, poostrzegać detale, posmakować lokalnych specjałów i pobyć wśród ludzi.
A jak Wasze wyprawy, małe i duże?
* O powodzie będzie niedługo. Bo ważny jest :-)
Komentarze