Prowincjonalna nauczycielka

Ogród to miejsce, w którym mogę się zagubić tak jak wtedy, gdy byłem dzieckiem, nie bacząc na upływ czasu, przez co dwie godziny bez trudu rozciągały się na całe popołudnie lub nawet dłużej. Jest to pewnego rodzaju sanktuarium – takie, które pozwala mi łączyć przeżycia duchowe z czysto fizycznymi. To miejsce, które uwalnia jasność myśli. - tak pisze Dan Pearson we wstępnie do swojego swoistego bardzo dziennika. Bo też Rok w ogrodzie to książka o tyleż nietypowa i atrakcyjna, że trudno znaleźć coś podobnego.  Autor dzieli się obserwacjami przyrody, doświadczeniami w obcowaniu z nią i czasami, z ludźmi, których świat natury pochłania tak bardzo jak jego. Dan Person pisze o roślinach, ich wzrastaniu z czułością, spokojem, podziwem. Jego zapiski usystematyzowane są w układzie kalendarzowym, w poszczególnych miesiącach znajdziemy wpisy związane z konkretnymi dniami i opisem tego, co autor robił w ogrodzie, sadzie, wśród roślin. Fascynują mnie opowieści Dana Persona, niespiesz

Wyzwaniu przyglądam się od jego reaktywacji, ale dopiero teraz - w marcu - postanowiłam dołączyć. Zadanie brzmi tak:  książka powyżej 500 stron, czyli cegła książka z motywem katastroficznym książka z miastem w tytule Mój wybór padł na:      Do książki Weroniki Wierzchowskiej przymierzam się od jesieni ubiegłego roku. Postanowiłam się zmotywować i przekonać jak Lucyna Ćwierczakiewiczowa została przedstawiona w powieści. Ruta Sepetys napisała kilka lat temu książkę zatytułowaną Szare śniegi Syberii , a ja miałam przyjemność, aby z nią o tej powieści porozmawiać ( klik ). Do książek Rhys Bowen przymierzam się też już długo - wyzwaniowe czytanie o Dublinie będzie doskonała okazją, by poznać bohaterkę cyklu. Trzymajcie proszę kciuki:) Może i sami rozważycie dołączenie?

Kiedyś myślałam, że już nigdy nie będę mieszkała w towarzystwie innych kotów niż Sisi i Nusia, i dopiero po ich śmierci rozważę zaproszenie do swojego życia kolejnych. Jednak to, co sobie wyobrażałam nijak się miało do Losu i teraz mam okazję zachwycać się codziennie nowymi dla mnie ogoniastymi. Miya to kilkumiesięczna kotka. Gadatliwa, zaintrygowana wszystkim, łasa na próbowanie nowych smaków i nowych doświadczeń, aktywna. Wciąż nieco boi się wyciągniętej do głaskania ludzkiej dłoni (robi unik), ale gdy zaczynać głaskanie nie od głowy, a od boku, to wita dotyk z dużą przyjemnością. Mięciutka, niemalże przelewająca się przez dłonie. A przy tym szybka, wszędobylska i szalenie wojownicza. Wyraźnie imponuje jej Sisi - przygląda się starszej koleżance, traktuje ją z szacunkiem i wielokrotnie naśladuje. Ronda przyjmuje świat na swój własny, bardzo indywidualny sposób. Zastanawia się długo nad każdą podjętą aktywnością, nie daje się niczym i nikomu ponaglić, bo to JEJ pomysł na

Katarzyna Borys. Łaty na fotelu. Dom rodziny Łatów nie należy do najzamożniejszych. Dzieci są obiektem kpin rówieśników, a zbliżające się ferie i perspektywa tego, że trzeba je będzie spędzić w domu, powoduje, że czas wolny od szkoły nie cieszy tak bardzo jakby mógł. Wszystko się jednak zmienia za sprawą wizyty w antykwariacie, sklepie zapełnionym meblami z duszą. Bo w takim sklepie, moim Mili, to można kupić cuda... Katarzyna Borys proponuje, aby do artefaktów przenoszących w czasie i przestrzeni dołączyć stary, wygodny, niemalże szepczący swoją historię, fotel. Sprawdźcie, gdzie dzięki niemu, zegarowi z kukułką i domkowi dla lalek, młodzi bohaterowie książki spędzili ferie. Kazimierz Szymeczko. Gołąbek niepokoju. Książka Kazimierza Szymeczki, dotycząca Powstań Śląskich, ukaże się w serii  Wojny dorosłych - historie dzieci .  Chłopiec, spędzający najwięcej czasu z dziadkiem, zafascynowany hodowlą gołębi (robi to po raz pierwszy samodzielnie), z opowieści