Prowincjonalna nauczycielka

Nie wiem, czy to przypadek spowodował to, że ostatnio pojawiają się u mnie książki kartonowe, czy też jest tak, że nastąpił powrót książek kartonowych na rynek wydawniczy i te, które widzicie poniżej, są jego efektem. Kicia Kocia  oprócz tego, że ma sztywne strony, jest dokładnie taka jaką ją znacie i jaką kochają Wasze dzieci. Proste opowiastki dla najmłodszych, o tym, że funkcjonowanie bez smoczka pozwala na więcej przyjemności w życiu niż to, kiedy ma się ów smoczek wetknięty w usta. Historyjka idealna do tego, by popracować z dziećmi nad rozstaniem ze smoczkiem. Druga, większa formatowo książka, przedstawia spacer po mieście, a jej główną atrakcją są okienka, które dziecko może otworzyć, by zajrzeć do wnętrza mijanych, wraz z Kicią Kocią i Nunusiem, domów. Mnóstwo materiału do rozmów z dzieckiem. Tytuł Klasyka dla smyka w pełni oddaje to, czego możemy się spodziewać w środku - dobrych, genialnych wręcz językowo i rytmicznie (a poza tym - świetnie nam znanych) tekstó

W pierwszej połowie lat 90 w moim domu zaczęły pojawiać się książki, które - wraz z nowo rozwijającym się rynkiem - kupowaliśmy zachłannie dzieląc koszty przesyłki między uczniów w licealnej klasie. Pomiędzy tym, co wówczas kupiłam, znalazły się poradniki Lucyny Ćwierciakiewiczowej. Pooglądałam je wówczas, pozachwycałam się manierą pisania i językiem i odłożyłam. Dziś - dzięki książki Marty Stokfisz - wracam do 365 obiadów i czynię to z ciekawością, zachłannością i narastającym apetytem. Jacek Kaczmarski w usta Katarzyny II w jednej ze swoich piosenek włożył słowa Kobietą jestem ponad miarę swoich czasów... i jest to zdanie, które idealnie obrazuje Lucynę Ćwierciakiewiczową. Dziewiętnastowieczna miłośniczka planowania, zdrowego odżywiania, rozsądnego gospodarowania pieniędzmi, czasem, czy szerzej - życiem, propagatorka higieny tej pojmowanej dosłownie, jak i umysłowej, zdecydowanie wykracza poza ramy znanej z literatury postaci kobiecej. Była inna - hałaśliwa, bezpośredn

Rodzice dziesięcioletniego Kuby rozstali się. Mamę odwiedza wujek Heniek, a tata pojawia się w życiu chłopca stanowczo zbyt rzadko. Kuba wie, że każdą złą wiadomość mama stara się mu "osłodzić" czymś dobrym do jedzenia. Kuba wie mnóstwo innych rzeczy, ale też wielu nie rozumie i nie do końca umie odnaleźć się w nowej sytuacji. A dorośli wcale mu tego nie ułatwiają, nie rozmawiają wyjaśniając, tylko wydają pewne oświadczenia, które nie pomagają dziecku. Niesamowicie ważna ksią żka. Ida Pierelotkin pokazała bogactwo uczuć dziesięciolatka, któremu nagle rozsypuje się uporządkowany świat. Polecam!

"Ciało to jedynie ubranie dla duszy" (s. 45) Kto czyta bloga ten wie, że jestem zauroczona światami wyłaniającymi się spod pióra Katarzyny Ryrych. Również Pan Apoteker zapewnił mi emocjonująco spędzony czas z książką. Autorka opisuje, z perspektywy dziecka, sytuację Żydów w wojennym Krakowie. Stosując metaforyczną narrację zaprasza czytelników do towarzyszenia rodzinie Bliny, pokazuje ich codzienność i to, jak ważny dla społeczności w getcie był człowiek niezwykły, Tadeusz Pankiewicz, aptekarz. Z inspiracji - jak powiedziała wczoraj na targach Katarzyna Ryrych - wycinankami żydowskimi, powstały ilustracje do książki, ilustracje, które idealnie oddają klimat opowieści. Bardzo chciałam tę książkę czytać, jak każdą inną. Jak inne Autorki - rozsmakowując się w kunszcie pisania chciałam czytać jak najszybciej. Ale wiecie - tak się nie da z tą książką; Pana Apotekera  czyta się odczuwając całym sobą grozę życia w getcie. Kolejny raz chylę czoła, Pani Katarzyn

Pierwsze słowo , czyli zbiór opowiadań Marta Kisiel-Małecka przedstawia spectrum tego, co Autorka ma czytelnikowi do zaproponowania. A jest tego dużo i różnorodnie na tyle, by zadziwić tych przyzwyczajonych do postaci kochającego Anioła w bamboszach i młodej kobiety mieszkającej w drewnianej chacie pośrodku niczego. Znalazłam w tekstach zamieszczonych w "Pierwszym słowie" grozę, świat korporacji, które wykorzystują pracowników, na wskroś współczesną historię z cyrografem w roli głównej, uśmiech, realistyczną ocenę rzeczywistości, materiał do tego, by myśleć, strach i lęk. Marta Kisiel przypomniała mi za co lubię tomy opowiadań - za ich różnorodność. Jej udało się napisać je tak, aby ponaciskać mnóstwo wrażliwych miejsc w moim sercu. Dziękuję.

Książka R. M. Romero opowiada o trudnym wycinku naszej historii. W bajkową konwencję ubrała bowiem autorka opowieść o wojnie, o krakowskich Żydach i ich wymazywaniu z przestrzeni miasta.   Powieść toczy się dwutorowo, a elementem ją spajającym jest lalka Karolina, która z Krainy lalek, niegdyś bezpiecznej, a później opanowanej przez bezlitosne szczury, trafiła do pracowni Lalkarza mieszkającego w Krakowie. Podobieństwo obydwu światów jakie obserwuje i w jakich żyje Karolina jest zatrważające - tu i tam władzę przejmują ci, dla których inni niż oni sami są śmieciami, dla których liczy się tylko ich rasa, ich dobro i ich poczucie panowania nad światem. O ile jednak, trudniej przychodzi utożsamianie się z bohaterami Krainy lalek, to obserwowanie Lalkarza i jego przyjaciół - pana Józefa i jego córki, Reny - budzi emocje i sprawia, że lektura zmusza do myślenia o tym, o czym niewielu z nas chciałoby pamiętam, a pamiętać powinniśmy.   Mimo, że w sposobie w jaki R. M. Romero snuje

Kiedy dwa lata temu obchodziłam okrągłe urodziny żyłam przekonaniem, że mogę wszystko. Dziś, w dniu kolejnych urodzin, wiem, że mogę, ale nie wszystko powinnam i nie wszystko muszę. Być może dla niektórych z Was to co napisałam nie jest specjalnie odkrywcze, ale wiecie jak to jest - każdy z nas dojrzewa do pewnych przekonań sumując doświadczenia, przykładając pewne zasłyszane mądrości do siebie i sprawdzając jak realizują się w codzienności. Kolejne urodziny, a ja ponownie wiem, że moim największym bogactwem są ludzie. Ci, których miłością i przyjaźnią dane jest mi się cieszyć, którzy dzielą ze mną czas wesela i czas smutku, przy których sięgam gwiazd, sprawiam nierealne, doganiam własny cień i śmieję się całą sobą. Ci tak różni ode mnie i ci zdumiewająco podobni. Ci, dla których warto spędzić dzień w pociągu, z którymi pozornie zwykły spacer zamienia się w rozmowę o pryncypiach, którzy sprawiają, że wciąż chcę więcej doświadczyć, wiedzieć, poznać. W