Przejdź do głównej zawartości

O kotach

Przemek Wechterowicz, Kasia Walentynowicz. Kamasutra kociego snu.


Piękna, wysmakowana ilustracyjnie książka, w zasadzie album, opisuje trzydzieści trzy ulubione kocie pozycje do spania. Kto koty ma, ten wie, że oprócz tych przedstawionych w książce znalazłoby się całe mnóstwo innych, w których owe domowe tygrysy zwykły spać. A jednocześnie z kotami, jak z ludźmi - mimo, że zapadać w morfeuszowskie objęcia można przybierając najróżniejsze pozy to są one w swym katalogu póz i ułożeń w pewnym stopniu powtarzalne.

Bo też któż z nas nie widział  - szczególnie teraz na fali upałów - kota leżącego na plecach z łapkami wysoko nad głową (pozycja nr 27 Oh la la)? Lub w pozycji takie, w której kocia łapetynka wykręcona jest tak, że kot wygląda na zepsutego (pozycja 18, Bahama mama)? Czy wreszcie kota w pozycji nr 13 nazwanej pozycją na łowcę prostopadłościanów, czyli po prostu kota w kartonie?:)

Jeśli macie koty, to ta książka będzie dla Was potwierdzeniem kotowatości Waszego kota. Jeśli idziecie z wizytą do kogoś, kto mieszka z kotami i wahacie się nad prezentem - to już go znaleźliście;)


Nathalie Semeniuk. Tajemniczy czarny kot.


Jakoś tak mi się w życiu porobiło, że czarne koty miewałam jedynie na tymczasie. Był Tymon, Sawa, gościnnie Pirania. Była Kavka, która z kota tymczasowego stała się kotem moich Rodziców. O czarnych kotach ze swojego doświadczenia wiem jedno są gadatliwe i odmienne od kotów o innym umaszczeniu.

W książce Tajemniczy czarny kot znajdziecie mnóstwo ciekawostek opisujących to jak postrzegano koty w wiekach dawnych, z jakimi przesądami wiąże się ich obecność, z kim je utożsamiano, a także poznacie ich - jak się domyślacie - niezbyt dobre losy.

Na szczęście i dla kotów, i dla obrazu ludzkości - były w historii, czasie i przestrzeni takie momenty, w których obecność czarnych mruczków doceniano. 

Do książka, którą wygodnie jest zabrać w podróż - codzienną do pracy, lub daleką, wakacyjną. Książka, która nas wzruszy, oburzy, zabawi, ale przede wszystkim wiele nauczy. O kotach, ale przede wszystkim o nas i tym jak patrzymy na świat. Zachęcam do lektury.

Komentarze

Jardian pisze…
Coś dla mnie, jestem kociarzem. Pozdrawiam znad filiżanki kawy :)
Monika pisze…
Coś dla mnie ... ciekawa jestem jak nazywa się pozycja "na łepek" w której śpi nasza Rózia.
Monika Badowska pisze…
Świechna, ciekawe:)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...