Akcja powieści rozgrywa się w latach sześćdziesiątych, w niewielkim miasteczku w stanie Minnesota. Narratorem jest dojrzały mężczyzna, który w opisywanym przez siebie okresie miał trzynaście lat. Frank, syn pastora, ma młodszego brata i starszą siostrę, a rok 1961 wydobywa go z dziecięctwa, stając się dla niego czasem przejścia w dorosłość.
W rozmowach dorosłych wciąż pobrzmiewają echa wojny. Ojciec Franka, jego przyjaciel, inni mężczyźni z miasteczka nie mówią o swoich doświadczeniach, ale wiele z ich zachowań tłumaczy się tym, co przeżyli. Kobiety są podległe mężczyznom i na ich tle żona pastora, Ruth, paląca papierosy, pijąca alkohol, mająca własnych przyjaciół i upodobania (mimo, że wzorowo prowadząca chór), budzi mieszane uczucia.
Wydarzenia czasu wspominanego przez Franka naznaczone są śmiercią. Zaczyna się od chłopca, jedynego synka niemłodych już ludzi, kolejny jest nieznany nikomu mężczyzna. Są i następne zgony, a każdy z nich jest wynikiem innego zdarzenia. Śmierć z jaką mieli dotychczas do czynienia członkowie rodziny Drumów, uporządkowana rytuałami pogrzebowymi, naturalna kolej losu, nie przygotowuje ich na to, czego doświadczają. Zarówno w nich, jak i w społeczności New Bremen, wypadek, samobójstwo, morderstwo, czynią wyrwę w spokojnej i usystematyzowanej codzienności.
To było dokładnie to, o czym do tego momentu udawało mi się nie myśleć. O różnicy między śmiercią a umieraniem. Śmierć to była jedna rzecz, wcale nie straszna, ponieważ było to coś skończonego, a jeśli wierzyło się w Boga, a ja wierzyłem, to oznaczało, że przypuszczalnie jest się w lepszym miejscu. Natomiast umieranie to koszmarnie ludzki proces, czasem, o czym dobrze wiedziałem, pełen bólu i cierpienia, i ogromnego strachu (...) [s. 349]
Zwyczajna łaska to mocna powieść. Taka, która nie zostawia nas obojętnym. Taka, która zostaje w myślach.
Polecam.
Komentarze