Nuka w Kociokwiku czuje się niczym ryba w wodzie. Kocha swoje legowisko (czasami dzieli je z Nusią, która zajmuje przestrzeń nie bacząc na gabaryty psa), uwielbia gości, popołudniowe spacery (poranne nieco mniej), jedzenie, spanie, głaskanie i jeszcze mnóstwo drobnych rzeczy składających się na psio-ludzką codzienność.
Kilka dni spędziłyśmy w Beskidach, gdzie ujawniła się bardzo wyraźnie pewna cecha Nuki. Otóż - Nuka nie lubi chodzić pod górkę. Z górki schodzi zadziwiająco raźnie i entuzjastycznie. Brnięcie pod górę, po śniegu do kolan i jednoczesne ciągnięcie coraz bardziej zwalniającego malamuta było wyzwaniem, ale dałyśmy radę:) Wytarzałyśmy się radośnie na polance, do której zmierzałyśmy i szybciutko (za szybciutko jak na moje poczucie bezpieczeństwa) wędrowałyśmy w dół. Starałam się odsunąć od siebie wizję zajączka przebiegającego drogą tuż przed psim nosem, ale pocieszyłam się, że nawet gdyby, to zjeżdżać będą po zaśnieżonej ścieżce, w grubej kurtce, a nie jak kiedyś za Sarą, w cieniutkich spodniach po asfalcie;)
Podczas tego wyjazdu pokazała się również bardzo zrównoważona postawa Nuki. Nie zaczepia żadnych psów, a tym, które ją zaczepiają ustępuje. Zdarzyło się nawet, że dwa psy złapały ją za sierść na gardle, ale na zmierzwieniu sierści się skończyło. A gdy oszczekał ją ratlerek, to ze zdumienia aż przysiadła na ogonie. W domu, w którym mieszkałyśmy były psy i gdy jeden z nich powolutku, udając, ze nie widzi Nuki, przyszedł prosić o głaskanie, to ona tylko podsunęła się pod moją rękę z drugiej strony.
Psica zdecydowanie chudnie. Spacerujemy każdego popołudnia wesolutko przez dwie godziny i przyznam Wam, że tempo spacerów rośnie (oczywiście, oprócz tych momentów, w których idziemy pod górkę). Jest coraz aktywniejsza, lubi biegać za piłką (niestety, ciemności nie pozwalają jej na swobodę) i co jakiś czas trąca mnie głową, żebym widziała jak świetnie sobie radzi. Poznała już w parku większość miejsc, gdzie "życzliwi" dokarmiają zwierzęta chlebem i stara się mnie tam zaprowadzić. W najbliższą sobotę jedziemy na ważnie do PanDoktora; jestem bardzo ciekawa efektu.
Nuka lubi się czesać, podkłada raz jeden, raz drugi bok i nawet nie protestuje, gdy wędruję grzebieniem w okolice ogona. Jest bardzo proludzka, cieszy ją obecność głaszczących dłoni i aktywnie włącza się do rozmów. Czasami odwiedza wraz ze mną moje miejsce pracy i wówczas jest zachwycona tym ile osób chce się z nią przywitać.
* * *
Nuka jest podopieczną Fundacji Adopcje Malamutów i szuka domu stałego.
Komentarze