Prowincjonalna nauczycielka

Mitford - niewielkie, acz tętniące życiem miasteczko w Stanach Zjednoczonych. Od chwili, w której sięgnęłam do pierwszego tomu zatytułowanego W moim Mitford jestem miłośniczką i piewczynią tego, co Jan Karon opisuje.  Ojciec Tim Kavanagh, jego z lekka szalona artystycznie żona, Cynthia, ich rodzina i przyjaciele tworzą wyjątkowy klimat miasteczka. Najnowszy tom opowieści  - W słońcu i deszczu - to historia ślubu. Ślubu wyjątkowego, bo dwojga młodych ludzi, którym czytelnicy powieści towarzyszą od chwili, w której Doodley i Lace byli dziećmi. Dziećmi zranionymi przez dorosłych, nieszczęśliwymi, bez szans na dobrą przyszłość. A jednak!  Co ciekawe - w cyklu powieściowym o Mitford jest już tom poświęcony zaślubinom i wspólnemu życiu nowożeńców; tyle tylko, że bohaterami Wspólnego życia są Tim i Cynthia.  Gdy czytałam W słońcu i deszczu czułam się jak w odwiedzinach u dawno nie widzianych znajomych. Z sympatią obserwowałam przygotowania do uruchomieni...

Ally Nickerson to dziewczyna, która nie umie czytać i pisać. Litery na stronach książek czy gazet poruszają się pod jej wzrokiem, a próby złożenia z nich słowa wywołują bóle głowy i najczęściej nie kończą się sukcesem. Mimo to, dziewczyna - już w kolejnej szkole w swoim niezbyt długim życiu - udaje, że wszystko jest w porządku, a jej dziwne zachowanie jest wynikiem ekstrawagancji i lekceważenia zasad. I robi tak, choć wciąż zmaga się z poczuciem totalnego niedopasowania do świata, w którym żyje i codziennie walczy o to, by przetrwać w niesprzyjającym środowisku szkolnym. Chciałabym, aby zrozumiała mój świat. Ale to by było niczym próba wyjaśnienia wielorybowi jak się żyje w lesie. [s. 33] W życiu Ally pojawia się nowy nauczyciel i wraz z nim nadzieja. Pan Daniels ma zupełnie inne podejście do tego, co dzieje się z Ally i innymi uczniami, niż poprzedni nauczyciele z jakimi się stykała nastolatka. Nauczyciel docenia to, co jest mocną stroną Ally, podkreśla jej umiejętności i wyk...

Chata gościła już na blogu w 2009 roku. Dziś jednak powraca, bo mimo, że nie zdecydowałam się jeszcze obejrzeć filmu, wiedziona ciekawością postanowiłam przeczytać tę książkę jeszcze raz i sprawdzić, czy zmieniłam sposób jej postrzegania. Po raz pierwszy robiłam tak, że jednocześnie słuchałam i czytałam. Podczas spacerów historia Macka i jego rozmów z Bogiem towarzyszyła mi przez uszy, w domu - sięgałam po drukowaną wersję. Wsłuchiwałam się, wczytywałam i mam mnóstwo kwestii do przemyślenia. Dużo z nich jest bardzo osobistych, więc wybaczcie - nie będę się dzieliła. Podzielę się za to czymś innym - cytatami, które dla mnie są punktami wyjścia do wspomnianych wcześniej przemyśleń. - Hm, czuję się zobowiązany porozmawiać z nim...eee, z nią. - Nie rób tego dlatego, że czujesz się zobowiązany - rzekł Jezus z powagą.  - W ten sposób nie zdobędziesz żadnych punktów. Idź dlatego, że chcesz. [s. 102] Ptaka nie definiuje to, że chodzi po ziemi, tylko to, że umie latać. Zapamię...

Lubię pisanie Anny Fryczkowskiej. Niektóre bardziej, inne nieco mniej, ale z dużą ochotą sięgam każdorazowo po pisane przez nią powieści. Jestem ciekawa tego, co powstaje z jej wyobraźni, cieszą mnie nowe odsłony pozornie codziennych spraw, jakie Autorka funduje czytelnikom. Warszawa. Żoliborz. Dom. Zauroczona Wojtkiem Anita spodziewa się ich pierwszego dziecka. Decydują się zatrudnić pomoc, do prowadzenia domu, ogrodu, sprzątania, gotowania. Z nieodległej od stolicy miejscowości przyjeżdża Renata. Na świat spogląda tradycyjnie, reprezentuje coś, co jest przeciwieństwem życia Anity. Pewnego dnia Renata płacze i spakowana chce odchodzić - pokochała Wojtka. Wojtek pokochał ją i kocha także Anitę. Czy da się żyć tak, by dzielić się jednym mężczyzną? Czy da się żyć tak, by kochać dwie kobiety? Jak wyjaśnić dzieciom, że ich rodzina nie jest typową rodziną? Według ludzi i sakramentu żoną jest ta, która pojawiła się w życiu Wojtka druga. A kim jest Anita? Sąsiadką? Siostrą? Daleką...

W Kociokwiku czas świąteczny oznacza czas na wspólne lenistwo, na cieszenie się wzajemną obecnością, przytulańce, książki, mruczenie, wspólne spacery i radość wynikającą z rytmu slow.  Gdy w sobotni poranek wracałyśmy z Sarą ze spaceru spotkałyśmy ją leżącą koło śmietnika. Z odłamanymi szczytami, wciśnięta w kąt od razu złapała mnie za serce. Ucieszyłam się, że mam jeszcze ziemię, a doniczki, które miałam wyrzucić wciąż stoją na balkonie. Obcięłam co uszkodzone, przesadziłam, szczodrze podlałam i ustawiłam koło innych kwiatów. Mam nadzieję, że poczuje się dobrze w naszym towarzystwie. Koty leniuchowały na potęgę. One oczywiście nie potrzebują do tego świątecznych dni, mają czas na sen codziennie, przez większość dnia, ale miło mi było móc to obserwować. Starałam się nie ulec ich sennemu posapywaniu, ale przyznaję - tak całkiem mi się nie udało;) Na szczęście Sara mobilizowała do spacerów. Wczesne, poranne wędrówki po parku mają w sobie coś urzekającego. Za...

Dwudziestu pięciu rozmówców Marcina Jakimowicza reprezentuje różne branże, rozmaity wiek i ma są sobą najróżniejsze doświadczenia życiowe. Łączy ich jedno - wiara w Boga i Jego żywą obecność w ludzkiej codzienności. Dziennikarz, kabareciarze, ojcowie zakonni, muzycy... Ludzie, którzy nie wstydzą się mówić o Bogu, dla których mówienie o Nim i Jego łaskach jest czymś, co stało się ich wizytówką. Przy jednoczesnej samoświadomości na temat własnych grzechów i uchybień. Ciemno czyli jasno to książka do niespiesznego czytania. Warto wsłuchać się (i piszę to pewna użytego słowa) w to, o czym mowa i w to, jakie znaczenie mają dla Was, czytelników, te rozmowy, co robią z Waszymi myślami i tym, jak postrzegacie swoją wiarę. P.S. W książce opublikowano wywiady z lat 2008-2013, prezentowane wcześnije w Gościu Niedzielnym . Rozmówcami Marcina Jakimowicza są: ks. Mirosław Nowosielski, Anna Golędzinowska, Leszek Dyblik, o. Wojciech Ziółek, Ireneusz Krosny, o. Leon Knabit, Jadwig...

Lubię uwspółcześniane historie z dawnych czasów. Lubię pisane na nowo szekspirowskie dramaty, które znani pisarze przekuwają w prozę, więc gdy dowiedziałam się, że David Almond napisał powieść adresowaną do młodzieży, a będącą literacką wizją mitu o Orfeuszu, nie wahałam się nawet chwili przed jej przeczytaniem. Narratorką opowiadanej w powieści historii jest Claire, przyjaciółka tytułowej Elli. Znajdą się od dzieciństwa, razem dorastają i gdy w wieku szesnastu lat tworzą wraz z rówieśnikami, z pozoru nierozrywalną grupę, wiedzą, jak są dla siebie ważne i jak bardzo mogą na siebie liczyć w każdej życiowej sytuacji. I gdy rodzice Elli uznają, że dziewczyna zbyt mało przykłada się na nauki i w związku z tym nie może wyjechać z przyjaciółmi na weekend, Claire jedzie, ale wciąż ma w myślach Ellę, wciąż opowiada jej to, co widzi i wysyła wiadomości mówiące o tym, jak cudownie byłoby gdyby Ella mogła im towarzyszyć. To Claire przedstawia - telefonicznie - przyjaciółce niesamowite...

Pamiętacie kiedy po raz pierwszy pomyśleliście o minimalizmie? Kiedy zetknęliście się z tym słowem, a może nawet bardziej niż ze słowem - ze stylem życia? Czy w jakikolwiek sposób utożsamiacie się z minimalizmem, czy też uważacie, że to silenie się na ideologię zbędną, działającą wbrew człowiekowi? Przyznaję - ja do minimalizmu podchodziłam ostrożnie i dopiero książka Marty Sapały przekonała mnie czym on jest i jakie niesie ze sobą zalety i wady.  Co sprawiło, że Joshua Becker zmienił swoje życie? Och, tak - bo mowa tu o odmianie życia, a nie tylko cząstkowym postrzeganiu rzeczywistości. Nie musi posiadać tych wszystkich rzeczy . Oto kluczowe słowa, które otworzyły oczy i myślenie Beckera, słowa, które sprawiły, że nie tylko stał się - wraz z najbliższymi - osobą wcielającą w codzienności minimalizm, ale także osobą, która ów minimalizm promuje i czyni to wzorując się na Jezusie. A gdyby tak, zamiast wstydzić się marki naszych ubrań, zawstydzili się tego, jak wielką m...

Powieść Monsieur Jean szuka szczęścia jest, w moim odczuciu, książką dobrą na dni takie jak dzisiejszy - niby wiosenny, ale deszczowy i wiejący chłodem. Dni, w które ciężko wyjść z domu i w które trudno uwierzyć w ludzką życzliwość.  Na szczęście, Thomas Montasser posiadł sztukę pisania w sposób pozwalający odnaleźć w sobie pokłady zachwytów światem i codziennością. Widać to i w Monsieur Jean szuka szczęścia , i jego poprzedniej powieści zatytułowanej Wyjątkowy rok . Tytułowy monsieur to Jean Pickard, konsjerż hotelu Tour au Lac. Spotykamy go, gdy w położonym nad brzegiem Jeziora Zuryskiego hotelu spędza ostatni - po przepracowaniu w nim 43 lat - dzień. Ów dzień, nie tylko dla bohatera powieści jest istotny; odejście z hotelu konsjerża, który stał się dla hotelu i dzielnicy go otaczającej upostaciowieniem lokalnej historii, powoduje zachwianie rzeczywistości. A owo zachwianie - wbrew pozorom nie jest tylko czymś co skutkuje niepokojem. W trakcie lektury poznajemy h...

Bywam ostrożna w kontakcie z książkami zawierającymi przepisy. Wciąż się obawiam - i jak się okazuje nie do końca bezzasadnie - że kolejne receptury kulinarne najeżone będą produktami o obco brzmiących nazwach, dostępnymi tylko w wysoko wyspecjalizowanych sklepach i kosztującymi mrowie a mrowie. W przypadku książki Przemysława Ignaszewskiego porzuciłam wszelkie lęki. Pewnie nie byłoby mi tak łatwo, gdyby nie fakt, że bloga Vegenerat Biegowy podczytuję już od pewnego czasu. Trafiłam do niego szukając lekkich, niewielkich objętościowo, a jednocześnie dających energii, przekąsek na wycieczki rowerowe. Zalazłam, rozejrzałam się na blogu i postanowiłam się rozgościć.

Życie pasterza to opowieść taka jaką zapowiada tytuł: o ciężkiej, dającej satysfakcję pracę wśród owiec. O tym, że dzień pracy w zasadzie nigdy się nie kończy, że zawsze priorytetem są zwierzęta, a dom, rodzina i własna wygoda pasterza pozostają na dalszym planie. O tym, że bez względu na wszystko co może się kojarzyć - miło lub niemiło - z pracą pasterza, czuje się on odpowiedzialny za własne stado, a mieszkając tam, gdzie James Rebanks, dodatkowo o dobre imię swojego klanu. Wszak Kraina Jezior to miejsce, które wpisane w swój klimat - nazwijmy to społeczny - ma od setek lat wypasanie stad owiec.

Dawno nie było tu kotów. A przecież to one były pierwsze w pisaniu, a szczególnie pierwszą była Ona - Sisi. Wciąż pamiętam jak to było, gdy zapragnęłam zaprosić do domu kota. Minęło już nieco ponad 10 lat, a ekscytacja pierwszego spotkania z Sisuleńką i jej rodzeństwem nieodłącznie tkwi we mnie.  Czuję, że Sisi nosi z godnością swój wiek. Z lekka pokrzykuje na mnie, gdy mijam ją i nie biorę na ręce. W łazience staje na pionowo na koszu z praniem i czeka aż ją podniosę i przytulę. Do miski z jedzeniem ją noszę, a gdy sama wskoczy na lodówkę (bo i tam stoi miska, celem ukrycia jej przed Nusią i Sarą), to później długo na tejże lodówce leży, odpoczywa i spogląda na wydarzenia domowe z odpowiedniego oddalenia i dystansu.