Na Boże Narodzenie

Brak mi w tym roku klimatycznego oczekiwania na Boże Narodzenie. Omijam centra handlowe, nie słucham radia, nie oglądam TV, więc reklamy nie przekonują mnie, że powinnam natychmiast kupić to i tamto, bo święta bez tego i tamtego będą nieudane. Inwazji promocji i reklam nie żałuję, żałuję jednak tego, że w tym roku nie zaangażowałam się - jak robiłam to w latach ubiegłych - w wyzwanie Znalezione pod choinką. Niestety, nie ja jedna, sądząc po pustce na wyzwaniowym blogu, mam z zaangażowaniem w tym roku kłopot. Nie sądzę, aby wyczerpała się formuła wyzwania - wciąż przybywa nowych blogerów piszących o książkach i ich wędrówki po okołoświatecznych lekturach czy filmach mogłyby wnieść sporo powiewu świeżości. Cóż, trzeba o tym pomyśleć u progu kolejnego Adwentu...

A tymczasem... Minęła ostatnia niedziela Adwentu. Za dwa dni Wigilia Bożego Narodzenia. Dom pachnie piernikiem i sosem greckim do ryby (którą w tym roku udanie naśladują kotlety sojowe), o regał z książkami opierają się przystrojone lampkami gałęzie świerkowe, a ostatnie prezenty wciąż są w wykonaniu (powtarzam sobie, że zdążę). Na świąteczne czytanie czekają książki i nawet mam przygotowany film It’s a Wonderful Life (to moje kolejne do niego podejście).

Książki dotychczas przeczytane rosną w stos do opisania. Przed snem czytam kolejne, ciesząc się na nadchodzące dni wolne - planuję je spędzić w dużej mierze zanurzona w prozę, w oderwaniu do komputera i telefonu. Ale póki co - kilka słów o tych, które już za mną.

Dziennik roku chrystusowego. To opowieść snuta niczym pogaduszki nad kawą. Wspominki, codzienność, rozważania najróżniejsze, próba wyłapania tego co ważne i co ważniejsze. Oddałam do biblioteki zanim skończyłam czytać, bo wiem, że chcę mieć własną.

Sięgnęłam po drugi tom Podpalaczy książek, czyli Moja siostra wojowniczka, bo pierwszy zachwycił mnie pomysłem na fabułę. I nie mówię tu o dwóch walczących ze sobą bractwach, ale bardziej o tym, że tym o co walczą jest wiedza zapisana w książkach. I o tym, że nagle na plan główny opowiadanej historii wysuwa się autystyczna dziewczynka, którą otoczenie - przyznajmy szczerze - dość mocno lekceważy. Nie muszę dodawać, że niesłusznie?

Drach Szczepana Twardocha czytałam, by domknąć sobie aktualną twórczość Autora. Dracha czytało mi się o wiele przyjemniej niż Morfinę i nawet nie przeszkadzało mi tak bardzo to, że nie rozumiem niemieckich wtrętów. Twardoch zastosował ciekawy zabieg stylistyczny i kolejne kartki przewracałam zainteresowana tym, czy utrzyma się w nim do końca.

Wywiad z Markiem Dyjakiem przeczytałam, bo jedna z moich koleżanek niegdyś mi Dyjaka polecała. Trochę słuchałam, nie wszystko mi odpowiadało w jego chropowatym głosie i sposobie śpiewania, ale ogólnie jestem nastawiona do niego pozytywnie. I nie zmieniła tego wygłoszona przez niego opinia, że Stare Dobre Małżeństwo straszliwie popsuło Stachurę;-) Posłuchajcie...

Za Milionerem z Gdańska Katarzyny Majgier rozglądałam się już od pewnego czasu. Byłam ciekawa, jak potoczy się historia dzieciaków, które odkryły w podziemiach pałacu wehikuł czasu i pilnują, by nikt poza nimi nie dowiedział się o jego istnieniu. Mam wrażenie, że ten tom jest tomem "na przeczekanie" i dopiero w kolejnym wydarzy się coś, co posunie akcję cyklu powieściowego do przodu.

Mania czy Ania w interpretacji Edyty Jungowskiej i Piotra Fronczewskiego jest majstersztykiem. Z pewnością pamiętacie film Nie wierzcie bliźniaczkom z Walt Disney Pictures zrealizowany na podstawie powieści Ericha Kästnera. Jeśli nie - posłuchajcie książki, a później obejrzyjcie film:-)

Przyznaję, że nie pamiętam Zimowej opowieści Szekspira. Ale mimo to sięgnęłam po nią opowiedzianą współcześnie, czyli po Przepaść czasu Jeanette Winterson. Nie rozczarowałam się. Sporo w tej historii momentów do zatrzymania się i podumania, sporo takich, które czynią treść mglistą i wodzą czytelnika na manowce. To proza dobrej marki. Polecam.

Pomiędzy Grząskimi piaskami Mankella, który oprócz pisania - bardzo świadomego - o swojej chorobie, zdaje się zamartwiać o odpady nuklearne i to, że jako ludzkość nie umiemy zbudować miejsc, w których damy je radę bezpiecznie przechować przez 100 tys. lat, przeczytałam książkę Pani komisarz nie znosi poezji. Lubię kryminały nieoczywiste, w których zbrodnia schodzi na dalszy plan, bo istotą powieści jest przedstawienie jej bohatera - prowadzącego śledztwo. Dlatego też polubiłam (mimo koszmarnych okładek) powieści R. D. Wingfielda, o których jak widzę, nie napisałam w ubiegłym roku ani słowa; cóż za niedopatrzenie z mojej strony! 

Czytam nadal Mankella, a jego felietony przeplatam znacznie optymistyczniejszą książką, czyli publikacją Katarzyny Molędy Szwedzi. Ciepło na Północy. Owszem, jest ciepło, życzliwie i zabawnie - właśnie czytam o wspólnych pralniach i skrupulatnym pilnowaniu terminów prania.

✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵

Wśród zwierzaków życie toczy się ustalonym rytmem. Sara spaceruje z Babcią, przysiada pierwsza koło ulubionej ławeczki i oczekuje na smakołyki oraz głaskanie. Gdy wieczorem słyszy ode mnie, że ma iść mi wygrzać łóżko, bo koty gdzieś polazły, nie zastanawia się zbyt długo - tylko ochoczo korzysta z okazji. Dzień spędza pilnując Babci, ze szczególnym zapałem czyniąc to wówczas, gdy Babcia jest w kuchni.

Kavka spaceruje ostrożnie po domu, zajmuje a to drapak, a to poduchę na krześle w kuchni i omija jedynie moją sypialnię. Za dużo zapachów rezydentów i za duża szansa na to, że któryś z rezydentów zaprotestuje czynnie przeciw jej obecności. 

Sisuleńce zdarza się coraz częściej porzucić kosz na pranie stojący tuż przy grzejniku na rzecz wtulenia się ze mnie. Gusia i Nusia to senny zestaw obowiązkowy; gdy w nocy przewracam się z boku na bok, czuję na sobie karcące spojrzenie kocic, a później niemalże słyszę westchnienia "No już się ułożyła, można spać".

W połowie grudnia Tola i Borek z Tymczasowego Domu Tymczasowego przeprowadzili się do własnego. Zamieszkali z dwojgiem ludzi, kotką i psicą. Tym, którzy są ciekawi jak im w nowym domu, zapraszam na facebookowe wydarzenie.

  

Odezwał się także dom Piotrusia. Chłopię jest już wyrośnięte i wygląda tak:

 

Mam nadzieję, że na Święta dostaniemy także zdjęcia od Sawy i Synów Anarchii. Tymona widuję często, ale też poproszę o zdjęcia, żeby Wam pokazać jaki piękny kocur z niego rośnie.

✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵✵

Wiem, że przez najbliższe dwa dni już tu nic nie napiszę. Dlatego już dziś chcę Wam złożyć życzenia dobrych Świąt Bożego Narodzenia. Niech każdemu będzie to, co czuje że jest dla niego dobre. Niech potrzebujący ciszy i spokoju znajdą właśnie to. Tym, którym brak rodzinnego gwaru i ciepła, niech się spełni owo ciepło i gwar. Każdemu niech będzie jego dobro. 

[źródło]