Przejdź do głównej zawartości

Joanna Chmielewska. Las Pafnucego.

Wydane przez
Wydawnictwo Kobra Media

"Las Pafnucego" to historia grupy zwierząt zamieszkującej las, ich wzajemnych relacji oraz relacji ludzi i zwierząt. Kontynuując "Pafnucego" Joanna Chmielewska zapełniła las niedźwiedzia zwierzętami uciekającymi z lasu spalonego i dała tym samym szansę na powstanie nowych rodzin, w tym niedźwiedziej. Pafnucy miał Balbinę i to z nią eksplorował las, odpowiadał na niezliczone, wścibskie, pytania wydry Marianny, wędrował do leśniczego i siedzib innych ludzi. 

Choć to Pafnucy jest tytułowym bohaterem w tej książce aż iskrzy się od zwierzęcych osobowości, barwnych postaci, przezabawnych sytuacji i zdarzeń, które choć groźne, sprawiają, że wspólna praca mieszkańców lasu stanowi o dobrym zakończeniu.

Do przeczytania. Koniecznie przeczytać powinni "Las Pafnucego" ci, którzy lubią zwierzęta, ciętą ironię Joanny Chmielewskiej i w głębi duszy są dziećmi.

Komentarze

Anne18 pisze…
słyszałam dużo dobrego o tej autorce ale jeszcze nic nie czytałam .
magda pisze…
Myślałam ,że w tym kraju nie ma nikogo ,kto nie czytał Joanny Chmielewskiej,czas szybko nadrobić ,bo warto,a ja chętnie przeczytam o Pafnucym,choćby w celu poprawy nastroju:)
magda pisze…
Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.
Cape pisze…
Ale zbieg okoliczności! Właśnie dziś czytałam o tej książce i postanowiłam na nią zapolować. Zwierzaki, przyroda i humor - to musi znaleźć się na mojej półce.
O książce dowiedziałam się z Twojego bloga i już ją chcę!

Ostatnio rozmawiałam o Joannie Chmielewskiej i padły takie oto słowa:
- Chmielewska?! Ale ona pisze o p*dolach jakichś?
- Ale w jaki sposób! I jakim stylem! - To powiedziałam ja.
;-)
Aha! Chodziło mi o to, że ona należy do pisarzy, którzy na każdy temat potrafią napisać tak,że chce się czytać.
Agnes pisze…
Książek o Pafnucym są dwie, obie świetne!
Monika Badowska pisze…
Oj, warto nadrobić ten brak znajomości Chmielewskiej, zaręczam:-)
Monika Badowska pisze…
A pierwszą czytałaś?

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe