Wydane przez
Wydawnictwo Literatura
Gdy byłam mała uwielbiałam słuchać opowieści snutych przez Mamę po wielokroć. Lubiłam słuchać i tego, co działo się gdy się urodziłam, mówiłam pierwsze słowo, stawiałam pierwsze kroki, ale przede wszystkim - chciałam słuchać o tym, gdy mała była Mama. Powtarzanie tych samych historii dotyczących kogoś bliskiego dziecku jest doskonałym elementem kształcącym wrażliwość, empatię, odwagę i wszystko to, co chcielibyśmy w dziecku dobrego wykształcić.
Babcia Jaśka, ucznia III C, opowiada chłopcu, kolejny raz, o swoim dzieciństwie. Jasiek wie już na początku opowieści, który jej fragment będzie wesoły, który smutny, w czasie opowiadania którego babcia będzie się uśmiechać lub zamyśli się i ciężko westchnie. Ale chłopiec chce słuchać, a wraz z nim - zaręczam - zechcą słuchać dzieci, którym czytać będziecie tę książkę.
Babcia Frania w dzieciństwie była jedną z sierot pozostających pod opieką Janusza Korczaka zwanego "panemdoktorem". Starsza pani opowiada jak bardzo zmieniło się jej życie, gdy trafiła po Domu Sierot, jak funkcjonowała społeczność korczakowska, w jaki sposób dzieci z postaci, które niczym ryby głosu nie mają, stawały się pełnoprawnymi ludźmi. Jak każde z nich z dziecka stawało się człowiekiem.
Wzruszająca, ale nie wspierająca się patosem, książka Beaty Ostrowickiej została zilustrowana przez Jolę Richter-Magnuszewską, znaną mi dotychczas Z Innej Bajki.
Autorka stworzyła historię, w której czas teraźniejszy przeplata się z przeszłym, a narrator jest mądrym wrażliwym dzieckiem. Ilustratorka, jak sama pisze, wsiąkła w pracę twórczą, a efekt "siedzenia w Korczaku po same uszy" pasuje idealnie do tekstu książki.
Komentarze