Wydane przez
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Sięgnęłam po tę książkę zwabiona tekstem Świetna powieść! Równie porywająca co książki Jodi Picoult. Sięgnęłam i teraz nie wiem, co mam z tym fantem zrobić...
Faktycznie - formuła książki przypomina te, które pisze przywołana pisarka. Historię rodziny Andy'ego Lockwooda opowiadają poszczególne osoby, a każda z nich zabiera głos będąc narratorem kolejnych rozdziałów. Śledzimy zatem losy Laurel, jej męża i dzieci, przedstawianych wielostronnie, a przez to - odsłaniających przed czytelnikiem wiele faktów, o których wiedzą tylko niektórzy z bohaterów.
I to podobieństwo do prozy Picoult oraz prowadzenie akcji powieści w sposób trzymający w napięciu, szczodrze sięgający do emocji czytelników, wzbudziło we mnie mieszane uczucia. Tym bardziej, że gdy zaczęłam czytać "Prawo matki" dowiedziałam się (O naiwności!) o programach, które piszącym scenariusze podpowiadają, co warto napisać, aby scenariusz był taki, jaki autor chciałby mieć. A może istnieją też programy, do których wrzucamy wytyczne i które "napiszą" za autora dobrze poukładany schemat powieści?
Przytłoczona powyższymi wątpliwościami nie umiem zdecydować, czy "Prawo matki" podobało mi się, czy też nie. Choć przyznam - czytało się błyskawicznie.
Komentarze