Prowincjonalna nauczycielka

Wydane przez Wydawnictwo SOL Kiedy sięgałam po tę książkę usłyszałam, że to najlepsza powieść Monika Szwai. Zaintrygowało mnie to i rzuciłam się do czytania. Klara, w połowie będąca Polką, w połowie Francuzką, mieszka na Il de Sein, niewielkiej wyspie na Atlantyku z rodzicami, siostrą i babcią. Dziewczyna uzdolniona manualnie dzierga przepiękną odzież, wykonuje równie udaną biżuterię i pomaga rodzicom w prowadzeniu restauracji. Gdy pewnego dnia na wyspie pojawiają się dwaj Polacy i przekazują Klarze  niecodzienną wiadomość, życie dziewczyny ulega zmianie. Ale czy jest to zmiana na dobre? W powieści śledzimy również losy Elżuni, którą w czasie wojny organizacja Lebensborn odebrała rodzicom i przekazała do adopcji niemieckiemu małżeństwu. Dziecko posługujące się do szóstego roku życia tylko językiem polskim staje się z dnia na dzień Niemką i wychowywane jest w nienawiści do Polaków. Monika Szwaja w delikatny, acz wiele mówiący, sposób zestawia losy dwóch kobiet o rozszczepionych to

Wydane przez Wydawnictwo Zakamarki Kiedy tata zostaje sam z dziećmi to... To się z nimi bawi. Na przykład w ciepło-zimno. Z dodatkowym utrudnieniem, czyli ptak, ryba, pomiędzy.  Ulf i Janne, początkowo nieco nieufni, zaczynają się dobrze bawić i szukają ukrytego klucza, by za chwilę chować go samemu. Kiedy nadchodzi pora na to, by Ulf schował klucz chłopiec postanawia położyć klucz w obszarze "ryby", czyli znajdującym się poniżej nosa Taty, i to w miejscu, które choć oczywiste wydaje się być trudne do odgadnięcia. Nie zdradzę kto, kiedy i czy znalazł klucz do sekretarzyka, ale zapowiem, że możecie przygotować się na niespodziankę. "Jak tata się z nami bawił" to historia opowiedziana z przymrużeniem oka. Warto spędzić z jej bohaterami trochę czasu:-)

Wydane przez Wydawnictwo W.A.B. Kiedy w maju pisałam o "Baśnioborze" dałam się porwać magii opowieści snutej przez Brandona Mulla. Nie inaczej było teraz - niedziela spędzona w rezerwacie wraz z Kendrą, Sethem, ich dziadkami i przyjaciółmi okazała się być nader ekscytująca. Do klasy Kendry przychodzi nowy uczeń. Jej koleżanki zachwycają się jego urodą i tylko ona, dzięki mocy wróżek, widzi postać Casey'a takim jak jest naprawdę, odrażającym goblinem. Nieco później dziewczynę zaczepia na ulicy dziwnie ubrany mężczyzna, któremu udaje się przekonać Kendrę i jej brata, że jest przyjacielem przyjaciela dziadka i zjawił się, by im pomóc. To do czego ich namawia zemści się jeszcze na obydwojgu młodych ludzi, którzy zmuszeni są uciekać do Baśnioboru, którym tym razem nie zagwarantuje im bezpieczeństwa. Och, jakże Seth mnie złościł. Zastanawiałam się nad tym, czy chłopak się kiedyś zmieni, czy już zawsze będzie nieposłusznym, zadufanym, przekonanym o własnych mo

Wydane przez Wydawnictwo Literackie Siedemnastu autorów i dwadzieścia cztery teksty. Dłuższe, krótsze, śmieszniejsze, refleksyjne, dla nieco młodszych i ciut starszych, ku nauce i pod rozwagę. Doskonałe w czytaniu. O rogaliku, który marzył by być księżycem. O kotopsie najukochańszym ze wszystkich zabawek. O świnkach bałaganiarach i wilku. O wartościowym guziku, torcie marchewkowym, słowach, które wywołują lawinę złości, o placku Zgody i Pogody, o Dniu Taty i o wielu, wielu innych ważnych sprawach. Wyjątkowo ucieszyła mnie historia napisana przez Joannę Papuzińską "Jak nasza mama hodowała potwora", czyli fragment książki "Nasza mama czarodziejka". Moja radość po pierwsze wzięła się stad, że czytałam tę opowieść będąc dzieckiem, po drugie - bo to naprawdę udana opowieść:-) Trudno zresztą byłoby wskazać opowiadanie mniej zajmujące, czy mniej ciekawe. Idea zebrania tekstów wielu autorów w jednym tomie daje gwarancję tego, że każdy znajdzie w "Opowiadaniach z u

Wydane przez Wydawnictwo Bajka Czarusia ma na imię Czarosława i jest po pierwsze czarownicą, po drugie właścicielką zaczarowanej chatki oraz Kota i Kruka. Podwójne imię wzięło się zaś stąd, że Czarosława mimo poważnego wieku postanowiła zaprzyjaźnić się z pewną dziewczynką i sama przybrać postać przedszkolaka (chciałam napisać przedszkolaczki, ale chyba nie ma takiego słowa, prawda?) Sympatyczna czarownica żongluje udanie swoimi - to młodszym, to starszym - wcieleniami. Opiekuje się  Natalką podczas nieobecności rodziców dziewczynki jako Czarosława, a już jako Czarusia gra w dziewczynką w gumę i jeździ z nią na rowerze. Poza tym pomaga tym, którzy zachodzą do gderliwej chatki z kłopotami. Książka Ewy Marii Letki odczarowuje postać złej czarownicy, Baby Jagi pokazując, że nawet czarownice maja marzenia, lubią grać w piłkę i smakuje im pomidorowa.  Z "Czarusi" dowiedzieć się możemy, że nie taki wilk... Przepraszam - nie taka czarownica straszna jakby się wydawać mogło:-)

Wydane przez Wydawnictwo Fabryka Słów Jakże miło było wrócić w świat wykreowany przez Andrzeja Pilipuka. "Aparatus" to zbiór skupiający osiem opowiadań, akcja których dzieje się w różnych przestrzeniach czasowych i różnych miejscach. W opowiadaniach spotkać się można z doktorem Pawłem Skórzewskim, który albo szuka zaginionego klasztoru, albo szczepiąc mieszkańców dalekiej północy przeciw ospie jest świadkiem uderzenia w zaginiony, przeklęty dzwon, albo próbuje znaleźć sposób na wampiry. Miło także było poczytać o sympatycznym poszukiwaczu staroci, Marcinie; aż pozazdrościłam mu umiejętności. Bardzo lubię, czytane już wcześniej w SFFiH, opowiadanie o Niemcach mieszkających podczas wojny w Parku Łazienkowski i zwierzątkach, które niekoniecznie są przyjazne zwiedzającym park. Chyba najmocniejsze wrażenie zrobił na mnie tekst "Ośla opowieść". Nie zdradzę zbyt wielu szczegółów, ale powiem - przydaje się znajomość "Pinokia". Żywię przekonanie, że Pilipiuk je

Dzisiejszy niedzielnik jest mocno nietypowy, bo składa się przede wszystkim ze zdjęć.  *   *   * Zauważyłam ostatnio wyjątkowy urodzaj na książki obszerne. Czyżby znak nadchodzącej zimy? W ramach wpisów sygnowanych podpisem "Poczytaj mi Mamo" chcę zaprezentować zdjęcia biblioteczki mojej siostrzenicy. Zgodzicie się ze mną, że gdzie jak gdzie, ale w dziecięcym pokoju książki na baczność stać nie powinny: Półeczka z Zakamarkowymi lekturami: Zapasy na listopadowo-grudniowe wieczory mamy poczynione. A Wy?

Akapit Sp. z o.o., Lublin Kiedy na stronie 38. znalazłam to słynne zdanie: Nie sądzę, żeby kanclerstwo Angeli Merkel było wynikiem czystego zbiegu okoliczności , zdanie, które przez kilka dni w końcówce ostatniej kampanii wyborczej było cytowane przez media setki razy dziennie, znowu zadumałam się nad tym oczywistym faktem, że mnóstwo ludzi żyje w zupełnym matriksie. Jeżeli komuś nie podoba się sformułowanie "matrix", to niech je sobie zastąpi terminem "rzeczywistość symulakryczna" - będzie bardziej naukowo, a na jedno wychodzi :-)) Pomyślałam sobie, że jeśli już ktoś koniecznie chciał epatować publiczność strasznymi rzeczami, które Kaczyński napisał w swojej książce, to mógł sięgnąć po inne fragmenty, na przykład po ten: W dającej się przewidzieć przyszłości punktem odniesienia dla Polski powinna być Unia Europejska, a nie jakieś nowe wcielenie Rzeszy Niemieckiej. W tym kontekście orientowanie się na Niemcy jest niezgodne z polskimi interesami - jakkolwiek by je

Wydane przez Wydawnictwo Dolnośląskie Czytanie opowiadań o zbrodniach we Wrocławiu podczas podróży późnym popołudniem do Wrocławia nie jest najrozsądniejszym pomysłem świata, prawda? Okazałam się nie być rozsądna, a gdy wędrowałam przez ulice i uliczki tytułowego miasta wzbraniałam się przed myśleniem o tym, co wyczytałam w lekturze. "Zaułki zbrodni" to pokłosie warsztatów literackich organizowanych podczas wrocławskiego Festiwalu Kryminału w 2009 i 2010 roku. Opowiadań w tomie jest piętnaście, a wstęp je poprzedzający napisał Mariusz Czubaj, który nie dość że kryminały pisze, to jeszcze pisze o kryminałach w sposób mocno naukowy. Chyba nie da się uniknąć tego, że podczas czytania zbioru opowiadań pisanych przez różne osoby, jedne z tekstów spodobają się bardziej, inne nieco mniej. Marta Broś-Rudnicka zabrała mnie w fascynująco spuentowaną wędrówkę po spokojnym miejskim osiedlu, "Leć ku niebu" Joanny Pachli potwierdziło moją antypatię wobec Piotrusia Pana, bohat

Współmieszkanie z kotami zapewnia stały poziom endorofin. Człowiek chodzi po domu uśmiechnięty i co więcej, daje się kotu tresować konstatując, że jego życie bez kotów byłoby smutne i jakieś takie... Dziś w nocy przekonałam się, czemu w stereotypowych opiniach podejrzewa się koty o bliskie konszachty z wiedźmami. Na wpół obudzona zdumiałam się tym, że nie mogę się ruszyć. Zasnęłam i gdy znów się wydobyłam z głębokich snów nadal nie mogłam się ruszyć. Nieco mnie to zastanowiło, ale gdy  skupiłam znalazłam przyczynę - Gusia ułożyła się na moich plecach, na górnej ich części, niemalże na moim karku. Nic zatem dziwnego, że nie mogłam się ruszać, prawda? Dobrze, że nawet przez sen mam świadomość obecności kotów; w innym wypadku byłabym pewna zmory;-)

Wydane przez Wydawnictwo Zakamarki "Nusia i wilki" to doskonałe i skuteczne antidotum na "Czerwonego Kapturka"! Jeśli twoje dziecko na słowo "wilk" zaczyna nerwowo się oglądać i lubi powtarzać "boję się" to koniecznie przeczytajcie tę książkę! Nusia jest ostrożna. Nie robi nic, bo mogłoby być choć trochę niebezpieczne lub niehigieniczne. Nie głaszcze psów, nie skacze przez rowy, nie rozrabia jak jej rówieśnicy. Nusia po prostu się boi. Wszystko zmienia się tego dnia, kiedy dziewczynka gubi się na przedszkolnej wycieczce i zostaje sama. W lesie pełnym wilków! Wilki, które opisała Pija Lindenbaum w niczym nie przypominają krwiożerczych postaci z baśni i bajek jakie znamy. Te wilki uwielbiają drapanie po plecach, są trochę marudne i niezbyt rozgarnięte. Po prostu nie można się ich bać. Bardzo podoba mi się ta książka. Pokazuje, że to, co może wydawać się nam straszne, wcale takie nie jest, a odwaga tkwi w każdym z nas. A ci, do których podch

Wydane przez Wydawnictwo Ossolineum "Pisać skutecznie" to książka dziennikarzy tłumaczących jak pisać, by dobrze byłoby czytać to, co napisane zostało. Autorzy w rzeczowy, skrupulatny i poparty wieloma przykładami sposób przybliżają tajniki zawodu dziennikarskiego.  Przyznam, że pewne rzeczy wydawały mi się oczywiste, pewne stanowiły coś nowego, choć chyba nie odkrywczego. Łatwo w oparciu o "Pisać skutecznie" uzupełnić i uporządkować wiedzę, sięgnąć po wzorce warte naśladownictwa, przeanalizować swoje teksty pod kątem poprawności, czy logicznych wywodów. Książka podzielona została na cztery dłuższe i trzy krótsze rozdziały. W tych rozbudowanych porusza się temat tego, co co warto zrobić zanim weźmiemy się do pisania, jak skonstruować tekst, w jaki sposób tworzyć tytuł i śródtytuły, jaki język i styl sprzyjają tekstom dziennikarskim , jak używać cytatów i czy warto opierać się na anonimowych źródłach. "Pisać skutecznie" to dobrze napisana książka. Trud

Wydane przez Wydawnictwo Zakamarki W uroczym, znanym z poprzednich opowieści traktujących o Biurze Detektywistycznym Lassego i Mai, miasteczku Valleby giną cenne książki z biblioteki. Tajemnicze kradzieże zbiegają się w czasie z wizytami w bibliotece trojga czytelników: Pastora, profesor Brigitty Holm, elektryka Welmera Friska. Maja i Lasse w towarzystwie komisarza policji próbują przepytać bibliotekarkę i rozwikłać tajemnicę. Podoba mi się w jaki sposób młodzi detektywi sprawdzają wszystkie możliwości, jak rozważają kto z podejrzanych jest winnym kradzieży książek. Obserwacja pastora, pani profesor i elektryka, śledztwo, angażujące na równo dzieci i dorosłych przynosi oczekiwane rezultaty - osoba wynosząca książki z biblioteki zostaje wykryta, a młody (wydawnictwo sugeruje wiek +6) czytelnik oddycha z ulgą - Lassemu i Mai znów się udało:-)

Wydane przez Wydawnictwo Literackie Tytuł książki może wskazywać na to, że Harford napisał tekst dowcipny, łatwy w czytaniu, a jednocześnie świetnie wyjaśniający meandry ekonomii – wiecie, chodzi o tytuły wielu podręczników z różnych dziedzin, w których pojawiało się sformułowanie „dla opornych”; tu z kolei Autor nęci, że powie nam, „ile naprawdę kosztuje nasza kawa”. Owszem, Harford pisze dowcipnie, daje świetny wykład, ale tekst nie jest  tak zupełnie łatwy; trzeba rzetelnie popracować, żeby w pełni skorzystać z pracy Harforda. Książka nie jest podręcznikiem. Ja odebrałam ją w dużej mierze tak, jakby to był zapis wykładów prowadzonych przez kompetentnego nauczyciela, mającego duży dar komunikowania się ze swoimi słuchaczami. O samej ekonomii Autor pisze tak: Ku zaskoczeniu niektórych osób, ekonomia zajmuje się związkami między różnymi zjawiskami: dobra i pieniądze nie pojawiają się i nie znikają tak po prostu.  [s. 309] Ekonomia, taka, jaką ją przedstawia Harford, to nie liczby

Wydane przez Wydawnictwo Namas Akcja tego opowiadania toczy się w Chinach. To tam żyła przecudnej urody księżniczka, która - zdaniem otaczających ją ludzi - miała tylko jedna wadę. Jej twarz różniła się od twarzy innych ludzi kolorem, była olśniewająco biała. W poszukiwaniu ludzi podobnych sobie księżniczka dotarła do tej części świata, w której ludzie mieli białe twarze. Ale wówczas okazało się, że kształt jej oczu jest przeszkodą, by uzyskać akceptację ludzi. I tak, wędrując po świecie, księżniczka szukała dobrego miejsca dla siebie. Historia o poszukiwaniu akceptacji, o ludziach, którzy odtrącają innych z powodu odmienności, dzięki przeniesieniu jej w azjatycki klimat nabiera tajemniczego znaczenia. Mimo tej tajemniczości przekaz książki jest jasny, a to, że księżniczka stając się symbolem uzyskała akceptację pokazuje jak cienka jest granica między tym, co myślimy o sobie i tym, co inni o nas myślą.

Od razu napiszę - na zdjęciach nie ma wszystkich książek rodzimych autorów. Mnóstwo książek wędruje po rodzinie i znajomych. Postanowiłam zaprezentować jednak to, co mam, bo akcja jaką zauważyłam na portalu społecznościowym spodobała mi się na tyle, by wziąć do ręki aparat. P.S. Oczywiście, zdjęcie można powiększyć. P.S.2. O ile wzrok mnie nie myli trzy książki ze sfotografowanych udają, że napisali je Polacy. Wybaczcie, w sobotę uporządkowałam całą biblioteczkę i nie chciałam wprowadzać zbyt wielu zmian.

Wydane przez Wydawnictwo Media Rodzina Blumka to dziewczynka żyjąca w sierocińcu prowadzonym przez dr Janusza Korczaka. Na swój dziecięcy, prosty i przejmujący, sposób opowiada o koleżankach, kolegach i zwyczajach obowiązujących wśród mieszkańców domu doktora. Iwona Chmielewska kojarzy mi się ze spokojem. Jej ilustracje wyciszają, powodują, że przestaje się myśleć o szalonym pędzie dnia, o czymś niepokojącym. Tematyka "Pamiętnika Blumki" nie jest optymistyczna, jednak autorce udało się nadać tekstowi charakterystyczny rys, stworzyć opowieść rozbudzającą emocje. Blumka opisująca dzieci mieszkające wraz z nią w domu prowadzonym przez Doktora, przedstawiająca zwyczaje panujące w domu, czyni to wszystko z dziecięcą prostotą naznaczoną grozą wojny. "Pamiętnik Blumki" to niełatwa lektura. Niemniej - lektura, z którą zapoznanie się uznać należy za obowiązkowe. Pan Doktor czyści nasze buty i bardzo to lubi. Uczy nas, jak robić to najlepiej.

Wydane przez Oficynę Wydawniczą Impuls O ile mamy świadomość tego kim są celebryci, tak określenie cewebryci nie wpisało się jeszcze w polski sposób na patrzenie na sławę. Cewebryci to celebryci, którzy sukces osiągnęli w internecie i są potwierdzeniem nowatorskiej tezy, że nie trzeba mieć tysięcy fanów - wystarczy mieć kilkudziesięciu wiernych, którzy angażują się w życie cewebryty.  Książka bazuje na przykładach amerykańskich, co z jednej strony pozwala podejrzewać, że w Polsce to zjawisko nie jest zjawiskiem masowym, a ze strony drugiej - ukazuje zatrważającą - mnie przynajmniej - powszechność cewebrytów w Stanach Zjednoczonych. Zainteresowała mnie klasyfikacja cewebrytyzmu. Można być cewebrytą świadomym oraz, jak łatwo się domyślić, nieświadomym. Aby było łatwiej zrozumieć fenomen bycia popularnym w Sieci wbrew swojej woli wystarczy sięgnąć do wypowiedzi Krzysztofa Kononowicza. Cewebryta świadomy musi na swoją popularność zapracować, a pracując tworzyć grono prawdziwych fanów.

Wydane przez Wydawnictwo Bajka Ogólnie rzecz ujmując: nie jest tak, abyśmy darzyli muchy sympatią. Odganiamy je, brzydzimy się ich i niespecjalnie zależy nam, aby gościły w naszych domach (ja na dodatek mam koty, które na muchy polują). A tu niespodziewanie, Roksana Jędrzejewska-Wróbel napisała książkę, której bohaterami są Bzyk Brzęk, mucha chłopiec i Rączyca Czarnonoga, tytułująca się ciotką Bzyk Brzęka, podróżująca przez świat z wieloma kuframi zawierającymi przedziwne rzeczy, zmieniając nieco naszą perspektywę patrzenia na muszą sprawę;-) Czy mucha może być tygrysem? Czy istnieją bezdomne ślimaki? Co to jest, to straszne coś, co łapie nas, gdy kłamiemy? Czy trzeba wiedzieć wszystko o wszystkim? Czy dżdżownica może być fakirem? Czy zupa ogórkowa może zastąpić lodowisko? Wiele pytań, wiele dręczących Bzyk Brzęka spraw, a dzięki temu, że mucha próbuje zrozumieć jak najwięcej, ucząc się od mądrej cioci, także młodzi czytelnicy książki (wydawnictwo zaleca +4) poznają rózne odc ienie

Wydane przez Wydawnictwo W.A.B. Kiedy przeczytałam pierwszą powieść Miłoszewskiego bałam się jeździć windą. Druga jego książka odsłoniła przede mną obraz Warszawy, który korespondował z moja opinią o tym mieście. Powieść trzecia zabrała mnie do kompletnie nieznanego mi Sandomierza, ale jednocześnie zaintrygowała tematyką Duchy nie przychodzą o północy. O północy trwają jeszcze wieczorne filmy w telewizji, nastolatkowie myślą intensywnie o swoich nauczycielkach, kochankowie zbierają siły przed następnym razem, stare małżeństwa odbywają poważne rozmowy o tym, co się dzieje z naszymi pieniędzmi, dobre żony wyciągają ciasto z piekarnika, a źli mężowie budzą dzieci, próbując po pijaku otworzyć drzwi do mieszkania. Zbyt wiele jest o północy życia, aby duchy zmarłych mogły robić należyte wrażenie. [s. 10] Książka, która zaczyna się w ten sposób, nie może być zła, prawda? Prokurator Teodor Szacki opuścił Warszawę stając się mieszkańcem Sandomierza. Wciąż spogląda na swoje nowe miejsce d

Wydane przez Wydawnictwo Literatura Twórczość Renaty Piątkowskiej ma dla mnie posmak czegoś dobrego, co w przedziwny sposób sprawia, że im więcej się go próbuje, tym okazuje się być lepsze. Kierując się takim przekonaniem z zapałem sięgam po każdą kolejną książkę Autorki, by rzecz jasna, popaść w zachwyt przy lekturze. Wyobraźcie sobie kilkuletnią dziewczynkę z dwoma zawadiacko sterczącymi po bokach głowy kucykami, olbrzymimi oczyma. Albo w koronie. Ewentualnie dziewczynkę stojącą przed lustrem i przemierzającą sukienkę, klipsy i buty mamy. Widzicie? (Hela, w dniu urodzin, 12 listopada) A gdy już widzicie, to jeszcze wyobraźcie sobie dziewczęcy szczebiocik rozpoczynający każdą z opowieści słowami "Jak już będę dużą, to...". Tak przygotowani możemy zacząć rozmowę o książce Renaty Piątkowskiej. Jeżdżenie na odkurzaczu, malowanie paznokci we wzorki, przechwalanie się wśród koleżanek tatą i tym, co się ma w domu, towarzyszenie żółwiowi podczas spaceru po

Przede mną dylematy czytelnicze. W tym tygodniu czekają mnie dwie podróże pociągiem, które jak mało co sprzyjają zaczytaniu (mam nadzieję, że i tym razem tak będzie). Kusi mnie, by zabrać najnowszą książkę Andrzeja Pilipiuka albo eseje o kawie Jezernika. A może nowe książki Małgorzaty Kursy ? Lub kolejny tom serii " 44 Scotland Street "? Lubię takie wahania:-) *   *   * Lubię jesienne wieczory - czytanie w zapadającym szybciej niż latem zmroku smakuje lepiej, znaczy więcej i sprawia wrażenie ważniejszego. Dodatkowo - tworzy przyjemnie domowy klimat. *   *   * Marzą mi się lody piernikowe i kawa z bitą śmietaną :-) *   *   * W najbliższą sobotę w katowickim empiku będzie można spotkać Agnieszkę Lingas-Łoniewską. Będziecie?

Wydane przez Wydawnictwo Prószyński i S-ka Jako że poprzednie książki Anny Fryczkowskiej okazały się być wymagającą, ale bardzo odświeżającą lekturą z dużą ciekawością sięgnęłam po "Kobietę bez twarzy". Sięgnęłam i... Hanna Cudny zostając, dzięki samobójstwu męża, wdową, szuka odmiany w życiu. Postanawia zamieszkać na wsi, którą odwiedzała będąc dzieckiem. Wszyscy ja tam znają, ona zna większość, ale dorosłe twarze dzieci, z którymi niegdyś się bawiła, wymagają dopowiedzeń "kto", "z kim", "o czym". Nadwrażliwa Michalina i nastoletni (a to również świadczy o dużej wrażliwości) Maks próbują zaaklimatyzować się w miejscu wybranych przez matkę na ich nowy dom, ale idzie im to opornie, a ów opór wzmagają trupy i mało przyjazne środowisko wiejskie. W książkę bardzo łatwo się zaangażować. Fabułę Autorka skonstruowała w tak udany sposób, że obserwując wraz z narratorkami - Michaliną i Hanną - wieś i panujące w niej nastroje, skrywane ta

Wydane przez Wydawnictwo Namas Kiedy czas jakiś temu czytałam gdzieś artykuł o tematyce śmierci w książeczkach dla dzieci ze zdumieniem dostrzegłam, iż wymieniono, czekający u mnie na czytanie, "Wdzięczny kwiat". To zmobilizowało mnie do lektury i przekonania się w jaki sposób potraktowano ów, trudny wszak, temat. Trudno mi określić głównego bohatera tej opowieści. Nie jest nim z pewnością Hajnalka, wnuczka Dziadka Gezy i Babci Kato, do których należy ogród, po jakim dziewczynka biega. Dziadek Geza, starszy pan miłośnie dbający o rośliny w ogrodzie też chyba nie jest głównym bohaterem. Może zatem ten dziwny niezłomny kwiat, który nie uległ pogodzie, zmianie pory roku, który trwał, bo jego obecność dawała siłę starszej pani? A może to właśnie Babcia Kato, której wiek i choroba ograniczały radość z podziwiana ogrodu, jest główną bohaterką książki? "Wdzięczny kwiat" to historia pokazująca ludzki los wpisany w toczące się koło natury. Nieuchronność tego, co przed na

Wydane przez Wydawnictwo Fabryka Słów Reszka, która wydaje właśnie resztę zarobionych pieniędzy, a widmo głodu nie zagląda w oczy ani jej synkowi, ani jej samej tylko dzięki temu, że mieszka z rodzicami, dostaje list. List mocno niespodziewany i szalenie zaskakujący, gdyż zawierający informacje o spadku. Niczym w bajce, prawda? Okazuje się jednak, że choć dom jest w doskonałym stanie, a okolica, mimo, iż nieco oddalona od cywilizacji, całkiem znośna, to sam spadek nie jest czymś, czym należy się nadmiernie cieszyć. Ofiarodawczyni była wiedźmą, która uprzykrzyła życie wszystkim wokół, a że i spadkobierczyni ma pewne cechy pozwalające sięgać w świat zwany pozazmysłowym, Reszka może nie być w Czcince mile widziana. Lektura udana, z charakterem i ironią, z lekką kpiną z rzeczywistości, zabobonów i rzeczy, które traktujemy za stałe i niezmienne mimo, że takimi nie są. Nieco romansu, nieco grozy, nieco fantastyki, nieco historii - to miks jakim charakteryzuje się "Wiedźma.com.pl"

Wydane przez Wydawnictwo Format Przyznam szczerze, że gdy obejrzałam pierwszy raz tę książkę nie poczułam nic poza zdumieniem. Pewnie nie dałabym "Aoki" drugiej szansy, gdyby nie zasłyszana podczas Targów wypowiedź pewnej pani "Moja kilkuletnia córka oszalała na punkcie Yumi , muszę koniecznie kupić Aoki ". Uznałam, że coś się za tym kryje i zajęłam się książką kolejny raz. Aoki to kokeshi, czyli mała drewiana lalka. Wraz z Puny, misiem pandą, Aoki wyjeżdża do Tokio, gdzie mieszka jej przyjaciółka Yoko. Przygotowując się do podróży dziewczynka prosi o pomoc w spakowaniu walizki. Potem, w czasie podróży i podczas zwiedzania Tokio, jest podobnie - bohaterka angażuje czytelników w swoje przygody, zachęca ich, by pomagali jej w oswajaniu nieznanego świata, a przy tym - dobrze się bawili. Wielki plus należy się tej książce za jej wizualną stronę. W książce jest mnóstwo miejsc, do których można zajrzeć, które należy odsłonić, by dostrzec sedno opowieści.  "Aoki&q

Wydane przez Wydawnictwo Czarne Justyna Bargielska napisała książkę, która dotyka. Wypowiedzi proste, chwilami - wydawać by się mogło - zbyt proste, ale zapewne dzięki tej prostocie tak uderzające. Teksty zebrane w tomie zatytułowanym "Obsoletki" traktują o kobiecości. Jednym z przejawów kobiecości jest macierzyństwo - spełnione i niespełnione, więc i oni w dosadnie przejmujących słowach pisze Autorka. Zdumiało mnie, że książka tak chwalona ma tak niepozorne rozmiary ulegając stereotypowemu myśleniu. Gdy otworzyłam "Obsoletki" i zaczęłam czytać - przestałam się dziwić i poczułam wielki szacunek do Justyny Bargielskiej, która sięgnęła do głębi mojego czytelniczego jestestwa.

Wydane przez Wydawnictwo Zakamarki Nusia ma koleżankę, która nie chodzi do przedszkola. Za to do niej, do Helenki, przychodzi duża dziewczyn - opiekunka zajmująca się także rodzeństwem Helenki. Nusia bardzo lubi odwiedzać koleżankę, gdy jest u niej Puma; dziewczynce imponuje to, że Puma z nią rozmawia, że umie robić wiele rzeczy, których ona jeszcze nie potrafi. Zależy jej na opinii Pumy i gdy wydarza się coś, co sprawia, że dziewczyna złości się na nią, Nusia czuje się bardzo, bardzo źle. Pija Lindenbaum jak mało kto potrafi oddać bogactwo dziecięcych uczuć. Nusia bardzo mocno przeżyła to, że stała się przyczyną zdenerwowania osoby, na której jej zależy. Puma zdała sobie sprawę z tego, iż jej reakcja - mimo, że uzasadnienie żywiołowa - była mało czytelna dla małej dziewczynki. Dla mnie w tej książce ważne jest przesłanie o tym, że uczucia każdego z nas są równie ważne, bez względu na to ile mamy lat.

Wydane przez Wydawnictwo W.A.B. Wiecie jak dziwnie czyta się powieść, której akcja częściowo rozgrywa się na osiedlu, na którym się mieszka? I jak kusi podczas lektury doszukiwanie się wśród kilku podobnych kształtem bloków tego jednego, sportretowanego przez pisarza? Mowa o tych blokach: (zdjęcie stąd ) Komisarz Rudolf Heinz niechętnie patrzy na nowe porządki w pracy. Goryczy dopełnia fakt, że jego syn wyjechał na studia, najdalej jak się dało w obrębie Polski, czyli nad morze. Heinz pracuje, pije, śpi niespokojnie i pogrąża się w zniechęceniu. I nagle zostaje wezwany do Warszawy, gdzie dołącza do ekipy poszukującej mordercy eliminującego kloszardów.  Lubie pisanie Mariusza Czubaja i nie da się tego wyjaśnić w żaden racjonalny sposób. Po prostu lubię i nie przeszkadzają mi makabreski przez niego opisywane, a co więcej - cenię sobie ów klimat, które mają powieści Mariusza Czubaja. P.S. "Kołysankę dla mordercy" Autor poprzedził książką z tym samym bohaterem, pod znaczącym 

Wydane przez Wydawnictwo Czerwony Konik Jestem zachwycona! Dawno nie czytałam tak bezpretensjonalnie napisanej książki propagującą ekologiczny sposób życia. Pewnego dnia Marchewkę smacznie śpiącą na swojej grządce budzi wrzeszczący groszek. Nieopodal warzywnego pola zalega potwór. Z jego wnętrza wychodzą przybysze z daleka: Los Burakos, Mr Chevka, Kala de Fior i inni. Gdy lokalne warzywa postanawiają otoczyć opieką gości okazuje się, że między swojakami, a przybyszami jest wiele różnic. Oj, wiele... Zastanawiam się ile ironii jest w tym, co stworzyła Aleksandra Woldańska-Płocińska. Groźni Wegetarianie, przed którymi drżą warzywa, sprowokowali mnie do rozważań o istocie humoru w książce zachęcającej do stosowania zasady żywienia znanej od dawien dawna, a często, współcześnie, zapominanej. Zasada ta mówi, o tym,  iż najzdrowsze jest to jedzenie, które rośnie tuż obok nas;-) Koniecznie sprawdźcie czym, zdaniem Autorki,  różnią się warzywa lokalne od warzyw z dalekich stron, a później

Co noc, od kilku nocy, koty dbaja w wyjątkowy sposób o moje samopoczucie. Gdy tylko się kładę nadciąga Nusia, wchodzi na łóżko, układa się wygodnie moszcząc i zapierając o moją nogę. Chwilę później, jak pchełka, na tapczan i na mnie przy okazji wskakuje Lusia (zwana Karolcią lub Małą Kot). Poburczy, wtuli się w Nusię i zasypia. Pochód kotów zamyka Gusia, która najzwyczajniej w świecie sadowi się do snu na moich plecach. I już do rana nie muszę się męczyć ruszaniem...

Wydane przez Wydawnictwo Runa To moje drugie podejście do Babci Jagódki i tym razem - szalenie udane. Wilżyńska Dolina zamieszkiwana przez barwne postacie i pod czujną opieką wiedźmy okazała się być fascynującym miejscem. Przyznam od razu, że jedna rzecz w książce spodobała mi się tak bardzo, że od razu postanowiłam ją sobie od Autorki pożyczyć i używać. Chodzi o Kota Wiedźmy. Kot Wiedźmy jest kotką i Anna Brzezińska pisząc o niej pisze np. Kot Wiedźmy spojrzała, odeszła, zasnęła... Formuła spodobała mi się tak bardzo, że Lusię* zaczęłam nazywać MałyKot i, wzorem książki, dodawać do tego słowa zdecydowanie wskazujące na płeć kociaka:-) Babcia Jagódka obudziła moją sympatię. Istnieje jakaś kontynuacja, z która powinnam się zapoznać? *Lusia jest tymczasem, szuka domu stałego. To tak dla przypomnienia.

Wydane przez Wydawnictwo EneDueRabe Wierszowana opowieść o Muminku, który wracał do domu z mlekiem dla mamy jest historią angażującą młodego czytelnika. Doskonała, dzięki tłumaczeniu Ewy Kozyry-Pawlak, translatorsko książka zaprasza do czytania, a pytanie "Co było potem?" pobudza ciekawość. Grafika książki wzbudza podobne zainteresowanie jak tekst. Ilustracje korespondujące z poszczególnymi wersami, przedziwne wycięcia, ścieżki, którymi Muminek i Mimbla szukający małej Mi przechodzą ze strony na stronę, stwarzają wrażenie jakby książka żyła, jakby czytelnikowi udało się wejść w historię i uczestniczyć w niej, krocząc obok bohaterów Tove Jansson. Jestem przyjemnie zaskoczona książeczką "Co było potem?". Jej energia uatrakcyjni szarugę listopadową.

Wydane przez Wydawnictwo Otwarte Agata pod siedzeniem kierowcy w samochodzie męża znajduje prezerwatywę. Spłoszona i zaniepokojona nie podejmuje rozmowy z Pawłem, tylko po pierwsze - opowiada o wszystkim przyjaciółkom, po drugie - próbuje zmienić siebie, po trzecie - bacznie obserwuje męża. Sytuację komplikuje fakt, że teściowa wyjeżdżając zostawiła dzieciom pod opieką ukochanego psa, a brat Agaty ma zając się kolumbijską zakonnicą przyjeżdżającą do Polski mimo, iż nie zna żadnego języka, którym mógłby się z nią porozumieć. Akcja pędzi na łeb, na szyję, jest strasznawo, śmiesznie, zastanawiająca, ale przede wszystkim Ewie Stec udało się wyśmienicie przedstawić nasze, babskie, cechy. Specjalnie piszę "babskie", bo też stereotypowe postępowanie, które podkreśliła Autorka, na inne określenie nie zasługuje. Ku odprężeniu:-)

Wydane przez Wydawnictwo Entliczek Książka, którą zadebiutowało Wydawnictwo Entliczek zwraca uwagę na słowo nader często używane przez dorosłych. O jakim słowie mowa? O "zbyt". Zróbcie szybko rachunek sumienia i zastanówcie się jak często mówicie, że coś jest zbyt mocne, zbyt gorące, zbyt głośne, zbyt rozbrykane, zbyt niedojrzałe lub, że jest zbyt wcześnie, zbyt późno, zbyt kolorowo, zbyt... Można by mnożyć, prawda? "Zbyt późno" ukazuje to, jak ograniczamy samych siebie i osoby z naszego otoczenia. To, w jaki sposób stawiamy bariery wynikające z nadmiernej ostrożności, strachu, obaw nie mających żadnego logicznego wyjaśnienia. Riccardo sprzeciwia się owym ograniczeniom. Chce dotrzeć do "zbyt późno" przekonać się jakie ono jest i przy wsparciu przyjaciół realizuje swoje zamierzenie. Czasami ulegamy przekonaniom innych. Czasami sprawdzamy, co kryje się za ich słowami. Jak myślicie - co daje większą satysfakcję?

Wydane przez Wydawnictwo Świat Książki Z porównywaniem książek do innych książek jest zawsze problem. Na okładce powieści "Północ i południe" podsunięto aż trzy skojarzenia. Gdybym miała zatrzymać się na przywołanym nazwisku Jane Austen nigdy, przenigdy nie sięgnęłabym po książkę Gaskell. To, iż na okładce pojawia się nazwieko sióstr Bronte zrobiło mi nadzieję na dobrą literaturę, a ukryte na tyle książki hasło o podobieństwo do "Ziemi obiecanej" zapewniło o trafieniu w dziesiątkę w doborze lektury. Margaret Hale, córka pastora i mającej pretensje do lepszego życia kobiety, dorasta w Helston, niewielkiej, nieco sennej i cudownie naturalnej mieścinie na południu Anglii. Skutkiem decyzji głowy rodziny życie Margaret zmienia się - wraz z rodzicami przeprowadza się na północ, do fabrycznego Milton. Nowe miejsce, nowe obyczaje, a także nowe obowiązki i nowi znajomi. Dziewczyna ze zdumieniem dostrzega jak wielki rozdźwięk istnieje między robotnikami a fabrykantami, ja

Wydane przez Wydawnictwo Skrzat Uwielbiam słowo podwieczorek. Imbryk - czy to nie brzmi pięknie?  "Tea time stories" to seria książeczek dla najmłodszych odbiorców do nauki języka angielskiego (my mamy cztery: "Cathy the mouse is sad at night", "George the kitten goes on holiday", "Milly the monkey likes bananas", "Benjamin the bear bakes a cake"). Każda książeczka zbudowana jest wokół tego samego schematu - najpierw poznajemy głównych bohaterów, potem całą historię, a następnie dzieci odpowiadają na pytania.  Wszystko jest w tych książeczkach udane - i sam pomysł (Pan Imbryczek opowiadający historię na podwieczorek - chyba trudno o coś bardziej "brytyjskiego"), i pokrzepiające opowieści, i ilustracje i metoda nauki. Jestem nimi zachwycona!  Do każdej książeczki dołączona jest płyta z nagraniem tekstu (głosu użyczył Kevin Aiston) - czego chcieć więcej? Moim zdaniem to strzał w dziesiątkę, dzieci uczą się poszczególnych słó

Wydane przez Wydawnictwo Naukowe PWN Całe szczęście, że nie wszyscy "humaniści" są zdania, że to bardzo chwalebne, kiedy w szkole było się nogą "z przedmiotów ścisłych" i nie wszyscy lubią o tej swojej nogowatości opowiadać publicznie. Co więcej - są i tacy "humaniści", którzy chcą się czegoś o tych "przedmiotach ścisłych" dowiedzieć. Dla takich właśnie humanistów-dziwaków Uniwersytet Wrocławski otworzył semestralny wykład zatytułowany "Miejsce i znaczenie fizyki w poznaniu i rozumieniu świata". Prowadzenie wykładu powierzono prof. Jerzemu Przystawie, a książka powstała właśnie na kanwie tego, co Przystawa studentom wydziałów humanistycznych i społecznych o fizyce powiedział. Prof. Andrzej Holas w "Przedmowie" chwali Autora książki za świetny poziom merytoryczny i ujęcie tematu w sposób wyczerpujący. A co jest owym tematem? Rzecz jasna fizyka, ale nie tylko. Nie zrozumiałam wszystkiego, co Przystawa wyłożył o fizyce, jedna

Wydane przez Wydawnictwo Wilga Książka "Księżniczki..." budzi we mnie uczucia dwojakie. Aby opisać jakie muszę dokonać wyraźnego podziału na ilustracje i tekst. Ilustracje doskonale pasują do dziewczęcego pokoju, dziewczynki w pewnym wieku. W takim wieku, w którym lubi się barwy różowe, fioletowe, sukienki z falbanami i koronę na głowie. Kiedy mała kobieta potrzebuje mieć wokół siebie "śliczne", nieco cukierkowe. Nie czuję się na siłach, by oceniać, czy warto dziewczynkom pozwalać na owe cukierkowe otoczenie. Teksty w tej książce niestety nie należą do najszczęśliwszych. Pomijam już to, że wynika z nich, iż sensem życia księżniczek (a co z tym idzie - wszystkich kobiet) jest zdobycie męża. Na dodatek, wyraźnie czuć niechęć autorki do pisanych opowiastek; zdania tchną sztucznością i nijak nie zachęcają do tego, by puścić wodze wyobraźni rozważając co fascynującego mogłaby robić księżniczka. To pierwsza książka Wydawnictwa Wilga, która zdumiała mnie swoją - szero