Jodi Picoult. Linia życia.

Wydane przez

Wydawnictwo Prószyński i S-ka

Czytający mnie względnie regularnie wiedzą, że lubię pisanie Jodi Picoult i do każdej kolejnej książki pochodzę z dużą dawką zaufania. Tym razem jednak nie jestem usatysfakcjonowana lekturą.

Paige wychowywała się bez matki. Lily odeszła z domu, gdy jej córka miała 5 lat. Paige wychowywana była przez ojca i to od niego uciekła osiągając pełnoletność. Wędrówkę przez Stany zakończyła w pewnym barze, gdzie zaczęła pracę kelnerki, portrecistki i gdzie poznała męża. Paige będąc żoną i matką poczuła się pusta. Pozbawiona wzoru matki bała się, że robi błędy, że to, co się dzieje z nią i wkoło niej jest czymś niespodziewanym, nieszablonowym i wyjątkowo negatywnym. Podjęła decyzję o odszukaniu Lily i byłą to decyzja mająca olbrzymi wpływ nie tylko na jej życie.

Nie umiałam znaleźć wiodącego tematu fabuły. Nie byłam w stanie wzbudzić w sobie sympatii, czy nawet antypatii, do bohaterów. Gdy już wydawało mi się, że akcja powieści zaczyna skupiać się wokół konkretnego zagadnienia Autorka odchodziła od poruszonej kwestii i kierowała swoje, a zatem i czytelnika, zainteresowanie w inną stronę.  Po raz pierwszy zawiodłam się tak bardzo na prozie Picoult, którą lubię. Jedyne wytłumaczenie jakie znajduję, to to, że "Linia życia" jest zaledwie drugą powieścią w dorobku pisarki.

*  *  *