Wydane przez
Wydawnictwo SOL
Książki Danuty Noszczyńskiej dotychczas jawiły mi się dwojako. Albo jako lekkie, służące li i jedynie rozrywce albo pozornie lekkie z dużą dawką refleksyjności. Kiedy podczas spotkania autorskiego odbywającego się wiosną Danuta Noszczyńska wspominała o kolejnej powieści, nie miałam powodów, by wątpić w to, że kolejny raz zapewni nam lekturę idealną do odstresowywania się. A tu niespodzianka...
Marian Żywotny, lat 77, to ucieleśnienie Waszych najgorszych wyobrażeń o zapatrzonym w siebie tradycjonaliście. Milczenie przy wspólnych posiłkach, żona traktowana jak służąca o szerokim wachlarzu obowiązków, dzieci wychowywane pośród ciszy i rozkazów wynikających z przekonania tatusia, że tylko on ma rację, doszukiwanie się w innych ludziach najgorszych cech przy jednoczesnym przekonaniu o własnej nieomylności opartej na Piśmie Świętym. Wystarczy?
Im większą czułam niechęć do Mariana, tym bardziej podziwiałam Danutę Noszczyńską i jej zmysł obserwacyjny. Wyselekcjonowanie z wielu postaci cech, które tak wyraziście tworzą osobowość Mariana jest prawdziwym majstersztykiem. Język Marianowych zapisków jest niecodzienny, gwarowy i za to również Autorce należą się brawa.
Kiedyś znów ubodło mnie do żywego mięsa cwaniactwo kolejnego sąsiada. Wtenczas to po raz pierwszy sam się sobie zdziwiłem, ilu do tej pory nie zauważałem ludzkich świństw i bezeceństw! Bo mieszka też koło mnie po sąsiedzku taki gość, Bełza Jerzy, co do drogi gruntowej sąsiedzkiej w ogóle nie należy, podatków nie płaci, jeździ nią sobie, jak swoją, choć nie można powiedzieć, aby innego dojazdu do chałupy nie miał. Owszem, ma, ino dookoła nieco i trochę do głównej szosy nadrabiać by musiał. No więc sobie cwaniaczek dojazd skracał przez moją wspólnościową drogę, a potem wio, na szosę! Cwaniactwo jego bolało mnie dłuższy czas, bo czemu ja niby za tą jedną dwudziestą czwartą drogi płacić pospołu z innymi ludziami muszę, a on nie?
Mentalność Kalego, prawda? Marian Żywotny jest postacią szalenie charakterystyczną, budzącą różne uczucia, wśród których na próżno doszukiwać się sympatii. I - choć nie myślałam, że kiedykolwiek będę polecać książkę, której bohatera nie cierpię - polecam "Pod dwiema kosami..." jako doskonale studium osobowości. Pisanie Danuty Noszczyńskiej lubiłam już wcześniej - teraz, pozostając pod dużym wrażeniem przeczytanej powieści - z niecierpliwością wyczekuję kolejnej jej książki.
Komentarze
wielkie brawa należą się Pani Noszczyńkiej:-)
Michaela,
:-)
PisanyInaczej,
to czytaj - niech nie czeka:-)