Przejdź do głównej zawartości

Amy Chua. Bojowa pieśń tygrysicy.

Obraz
Autor:
Wydane przez
Wydawnictwo Prószyński i S-ka

"Bojowa pieśń tygrysicy" to historia, która poraża już w pierwszych zdaniach. Autorka, córka chińskich emigrantów, opisuje trudny proces wychowywania dzieci wedle zasad chińskich;  trudny, bo dzieci wzrastają wśród amerykańskich rówieśników i dostrzegają wyraźnie różnice w tym, co wolno i czego nie wolno im, a jakimi zasadami rządzi się wychowanie młodych Amerykanów.

Zakaz nocowanie u koleżanek, otrzymywania ocen słabszych niż 6-, należenia do grup sportowych, czy sformalizowanych, społecznych - przyznacie, że brzmi to kuriozalnie. Jak można nakazać dziecku otrzymywać tylko najwyższe oceny? A co ważniejsze - jak to wyegzekwować?

Amy Chua, z tego, co sobie zaplanowała, wywiązała się znakomicie. Jej dzieci ćwiczyły na fortepianie i skrzypcach po kilka godzin dziennie, posłusznie jeździły na lekcje do wirtuozów, prosto ze szkoły wracały do domu, by ćwiczyć, ćwiczyć, ćwiczyć... 

Myślę, że warto zwrócić uwagę na jedną rzecz, która podkreślał również autor książki "Pod presją". Wśród Azjatów, pracujących wytrwale i osiągających genialne wyniki w dziedzinach technicznych, niewielu jest naukowców, ludzi, którzy umieją wyjść poza stereotyp myślenia wykształcony w dzieciństwie i którzy odnoszą sukcesy za rozwiązania nieszablonowe. Coś za coś...

W moim odczuciu "Bojowa pieśń tygrysicy" jest historią nierównej walki jaką tradycja toczy ze współczesnym światem i jego pseudowartościami. Historią szalenie zajmującą, dzięki której mamy okazję zajrzeć do najprostszych relacji "rodzic - dziecko" w innej od zachodniej kulturze. Surowość, z jaką Amu Chua traktowała swoje córki idealnie odpowiada przekonaniu, że dzieci mają zobowiązania wobec rodziców, którzy poświęcą dla nich wiele, byle by widzieć efekty swoich starań. Bardzo konkretne, namacalne, efekty.

*   *   *
Etykiety:

Komentarze

Karolina pisze…
Warto dodać, że książkę czyta się bardzo lekko i nie brakuje w niej zabawnych sytuacji :) Chwilami rozumiałam też Amy i jej podejście do dzieci, mimo tego, że była dla nich bardzo surowa.
Ja na swoim blogu te wystawiłam jej dobrą opinię. :)
piątek, sierpnia 12, 2011
Cyrysia pisze…
Z chęcią poznam relacje rodzic- dziecko, gdyż tematyka bliska memu sercu, dlatego z ciekawości przeczytam tę książkę.
piątek, sierpnia 12, 2011
Brahdelt pisze…
Czy naprawdę myślisz, że takie wychowanie i tacy rodzice istnieją tylko w kulturze chińskiej? Ja znam podobnych z autopsji, a Chinką nie jestem... ^^
piątek, sierpnia 12, 2011
nałogowiec literacki pisze…
Słyszałem już o tej książce,myśle że chyba bardziej niż mnie zainteresuje moą żonę. Pozdrawiam!!!
sobota, sierpnia 13, 2011
laponka pisze…
Zapowiada się ciekawie, poszukam w księgarni w najblizszym czasie.
Dziękuję za masę inspiracji!
sobota, sierpnia 13, 2011
Panna Pollyanna pisze…
Wciąż mam mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Bo z jednej strony też czasem żałuję, że rodzice mi odpuszczali, a z drugiej - jako mama, czy chciałabym być dla mojej córki dyktatorką. Jedno jest pewne, metoda na "chińskiego generała w spódnicy" jest skuteczna, tylko czy byłabym w stanie na dłuższą metę wyzbyć się "miękkich" uczuć? W imię jakiegoś wyimaginowanego przyszłego sukcesu?
Ale z drugiej strony wizja dziecka, które wie, co to sumienność, regularność i odpowiedzialność jest bardzo kusząca. Tak czy inaczej - książka warta przeczytania!
sobota, sierpnia 13, 2011
Motylek pisze…
A ja swego czasu widzialam wywiad z autorka, ktora zrobila na mnie bardzo niekorzystne wrazenie. Presja na sukces bez grama milosci. Mimo wszystko wole zeby moje dziecko bylo szczesliwe niz zewby zostalo prezesem gieldowej spolki...
A poza tym, ta metoda "wychowawcza" sprawdzala sie autorce swietnie dpo pewnego momentu - a konkretnie az dzieci weszly w okres nastoletni i sie zbuntowaly. A ze byly dociskane przedtem okrutnie, to zbuntowaly sie BARDZO.
Pozdrawiam po dluzszej nieobecnosci,

Motylek
www.motylek-okruchy.blogspot.com
poniedziałek, grudnia 26, 2011
Monika Badowska pisze…
Motylku,
witaj serdecznie:-)
wtorek, grudnia 27, 2011
Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Autor:
Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/
7 komentarzy
Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Autor:
Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...
11 komentarzy
Czytaj dalej »

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Autor:
Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...
6 komentarzy
Czytaj dalej »