Katarzyna Ryrych. Wyspa mojej siostry.

Wydane przez

Wydawnictwo Stentor

w dziale Kora

Katarzynę Ryrych znam z kociego forum, gdzie co jakiś czas prezentuje wielbicielom swojego pisania różne kocie opowieści. Podczytywałam dotychczas sporadycznie, ale na tyle dociekliwie, by wiedzieć, że pisanie Katarzyny warte jest uwagi. Po lekturze książki "Wyspa mojej siostry" wiem, że powinnam czytać skrupulatniej, a brak zainteresowania tworzonymi przez nią historiami można niemalże zaliczyć do grzechów zaniedbania.

Narratorką opowieści jest Mysia. Ma starszą siostrę i tatę. Siostra, zwana przez Mysię Pipi, jest inna niż większość dzieci. Niby starsza od Mysi, ale jakby młodsza. Nie umie czytać, ani pisać, uwielbia kolor niebieski, ma palce, które nie umieją zapinać guzików przy bluzce, ale doskonale radzą sobie z krojeniem warzyw. Pipi lubi, gdy świat wokół niej jest uporządkowany, bo zmiany wywołują w niej strach i agresję. Pipi posługująca się własnym językiem ma zespół Downa.

Towarzyszymy Mysi i jej rodzinie od chwil, gdy dziewczynka jest uczennicą pierwszej klasy, aż po jej dorosłość. Widzimy jak dowiaduje się, dlaczego Pipi nie może siedzieć z nią w ławce, jak dorastając zaczyna zastanawiać się "dlaczego?" i "co dalej?", jak jej przyjaciele reagują na obecność innej starszej siostry. Towarzyszymy dziewczynce w jej dojrzewaniu nie tylko fizycznym, ale przede wszystkim intelektualnym, czy mentalnym i obserwujemy ją jako dorosłą.

Sposób narracji, włożenie w usta dziecka i później nastolatki wszelkich obaw, lęków i nadziei związanych z Pipi i jej codziennym funkcjonowaniem w rodzinie,  a w przyszłości bez niej, robi olbrzymie wrażenie. "Wyspa mojej siostry" jest angażująca emocjonalnie, nie pozwala pozostać obojętnym i choć chwilami można odnieść wrażenie, że bohaterka spogląda na swoją siostrę nazbyt infantylnie, to przecież takie jej prawo - jest dzieckiem, które nie pojmuje dlaczego dzieci na podwórku wołają za jej Pipi "Fizia ma hyzia". Wszak to jej starsza siostra - uczyła ją wszystkiego, co ważne w dziecięcym życiu, ma w głowie komputer, w którym przechowuje tysiące przepisów i cały plan miasta.

Wraz z dojrzewaniem Mysi rozwija się jej refleksyjność i wówczas przychodzi pora, by dostrzegła, że jej świat zamieszkany jest przez wiele osób, świat - wyspa - jej siostry, tylko przez nią samą.

Katarzyna Ryrych napisała książkę, która opowiada o trudnym problemie. Napisała w niej prosto i przejmująco o tym wszystkim, co jest udziałem rodziców i rodzeństwa osób upośledzonych, z różnymi zespołami określanymi przez lekarzy, psychologów. Napisała tak, że w trakcie lektury zaczęły mi płynąć łzy i nie chciały przestać, aż do ostatnich zdań.

"Wyspa mojej siostry" Katarzyny Ryrych zdobyła pierwszą nagrodę w Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren, w kategorii 6-10 lat.