Roberto Saviano. Piękno i piekło.

Wydane przez

Wydawnictwo Czytelnik

Teksty wydane pod wspólnym tytułem „ Piękno i piekło” Roberto Saviano opublikował w latach 2004-2009 przede wszystkim we włoskiej prasie. Dokonano ich podziału grupując wokół słów: południe, ludzie, biznes, wojna, północ. Niektóre z nich – jak to zwykle bywa przy lekturze tak różnych tekstów – wzbudziły moje olbrzymie zainteresowanie, niektóre przeczytałam z ciekawością, na niektóre zareagowałam wręcz z niedowierzaniem.

Tom artykułów Autor zaczyna teksem zatytułowanym „Niebezpieczeństwo czytania”. Później zaprasza do zapoznania się z tym, z jakimi reakcjami spotkał się po opublikowaniu „Gomorry”, jak odebrano film i przedstawienie teatralne zrealizowane na podstawie jego książki i co ten medialny szum tak naprawdę oznacza dla jego życia i bezpieczeństwa.

Drugą część poświęca ludziom, których podziwia, z który zetknął go los i którzy w jakiś sposób są dla niego ważni. Opisuje Michela Petruccianiego doskonałego muzyka zmagającego się z osteogenesis imperfecta, Lionela Messiego, bokserów z Marcianise, mężczyznę, który był Donniem Brasco i ojca Eluany Englaro. W każdym z tyh portretów da się zauważyć owo szczeglne zainteresowanie opisywana osobą, pełne serdeczności i otwarcia na racje i los drugiego czlowieka.

Przyznaję, że części poświęcone biznesowi i wojnie przeczytałam z mniejsza uwagą. Przeraził mnie ogrom tras narkotykowych, wszechobecność korupcyjnych kontraktów, lukratywny biznes polegający na handlu odpadkami, narracja z wojny w Wietnamie.

Część ostatnia jest w dużej mierze poświęcona światu literatury. Autor wspomina swoją dyskusje z Salmanem Rushdiem w Królewskiej Akademii Szwedzkiej, przytacza przemowę jaką tam wygłosił. Przedstawia także czworo ludzi, których pisanie i postawa wywarły na niego wielki wpływ: Isaaca Bashevisa Sngera, Uwe Johnsona, Gustawa Herlinga-Grudzińskiego i Annę Politkowską.

Tak wiele miejsca poświęciłam streszczeniu tego, co znaleźć można w książce „Piękni o piekło”, bo chciałam wzbudzić w Was ciekawość. Jestem przekonana, że warto sięgnąć do tekstów Saviano, że warto spojrzeć na świat jego oczyma. Tam, gdzie uwidacznia wpływ mafii na funkcjonowanie miast, rządów, organizacji różnego typu przypomina Orianę Falacci nawołującą do trzeźwego spojrzenia na rzeczywistość nas otaczającą. Saviano podobnie jak jego słynna poprzedniczka nie wyraża zgody na świat zastany, nie zgadza się na coś, co jest chorobą na zdrowym organizmie społeczeństw. Ale czy owa choroba nie wywołała już zbyt daleko idących zmian swoją dominacją?