Przejdź do głównej zawartości

Danuta Noszczyńska. Hormon nieszczęścia.

Wydane przez
Wydawnictwo Philip Wilson

Sięgnęłam po kolejną książkę Danuty Noszczyńskiej dla zaspokojenia własnej potrzeby przeczytania wszystkich książek jednego autora (nie, Kraszewskiego nie zamierzam czytać w całości).

Młoda kobieta przedstawiająca się imieniem Mirka tak naprawdę nosi mało wdzięczne imię Marucha. Szczególnie niefortunnie imię to wygląda w zestawieniu z nazwiskiem Grucha. Mirka skłóciwszy się z rodzicami zamieszkała na poddaszu u koleżanki artystki, pracuje w bibliotece i walczy z hormonem nieszczęścia, jak nazywa potrzebę posiadania chłopa. Jakoś niemrawo się do posiadania chłopa zabiera - leży na kanapie i podgryza chipsy, odwiedza hipnotyzera i wciąż narzeka. A to na tuszę, a to na ciotkę, na pracę, brak chłopa, osobowość współmieszkanki lub ograniczenia rodziców. Gdy podczas pewnego seansu hipnotycznego Mirka przenosi się do średniowiecza, a w kolejnym do alternatywnie istniejącej historii Polski z lat osiemdziesiątych XX wieku udaje się jej wprowadzić wiele zamieszkania zarówna w czasach minionych, jak i teraźniejszości.

Pomysł na fabułę książki jest ciekawy. Jestem jednak nieco oszołomiona chaotycznością postępowania bohaterki. Co innego ktoś energiczny, z wieloma pomysłami na życie, a co innego ktoś, kto chwilami kręci się wkoło i robi hałas, z którego to działania niewiele wynika. Na szczęście wokół Mirki są osoby, które nieco hamują jej rozchwianie i czynią ją przez to łatwiejszą do zaakceptowania.

Akcja wpisuje się w schemat literatury "czytadłowatej". Dość pulchna bohaterka cierpi na brak męskiego ramienia. Podczas seansu hipnotycznego i pobytu w rzeczywistości alternatywnej gwałtownie chudnie i wzbudza zainteresowanie co najmniej dwóch mężczyzn. Gdy wraca w swoje czasy i do swego świata pozostaje szczupła i wkrótce poznaje mężczyznę życia. Oczywiście;)))

Zostały mi do przeczytania jeszcze dwie powieści tej Autorki. Pewnie nie sięgnę po nie natychmiast, ale kiedyś przyjdzie ich pora:) 

*   *   *
Książkę Danuty Noszczyńskiej można kupić w:

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...