Wydane przez
Wydawnictwo Otwarte
Najnowszą, a zarazem trzecią w dorobku, powieść Antoniny Kozłowskiej przeczytałam wczoraj. I od wczoraj zastanawiam się jak o tej książce napisać i - to pytanie znacznie głębsze - co o niej myślę.
Fabuła powieści osadzona jest na osi łączącej dwie główne bohaterki. Łączy je to, że są kobietami, dzieli niemal wszystko. Jest to opowieść o Marcie i Iwonie, kobiecie, która nie może mieć dzieci i która stworzona jest do tego, by je rodzić, opowieść o kobiecie zamożnej i niezamożnej, wykształconej i niewykształconej, zamężnej i rozwódce, o losach życia, które jedną z nich postawiły po biedniejszej stronie płotu, a drugiej dały możliwość zamieszkania na strzeżonym osiedlu. Jeszcze jedna sprawa łączy Martę i Iwonę. Ta druga kobieta ma urodzić dziecko tej pierwszej, ma być brzuchem do wynajęcia w zamian za pieniądze pozwalające jej kupić córce nowy sweterek, pójść do dentysty, czy wykupić receptę astmatycznego syna.
Podczas lektury zafascynowało mnie pytanie, które Marta zadaje sobie po wielu nieudanych próbach donoszenia ciąży i po tym jak zarodek dziecka jej i Filipa wszczepiono w macicę obcej kobiety. Marta dopiero wówczas pyta samą siebie o to, dlaczego chce mieć dziecko, dlaczego owo pragnienie przeistoczyło się w uporczywe dążenie z dodatkowo odczuwaną nienawiścią wobec matek z osiedla.
Mnóstwo w tej książce emocji. Ciemnych - goryczy, nienawiści, smutku, bólu, czy rozpaczy. Jasnych - przyjaźni, miłości, serdeczności, ciepła. Jest też dwu biegunowo pojęty czas - czas wyrządzania krzywd i czas ich naprawiania, czas oddalenia i czas bliskości, czas oderwania od korzeni i czas powrotu do nich.
Autorka dużą wagę przykłada do tła społeczno-kulturowego w jakim osadza swoje bohaterki. Dlatego też znajdziemy tu wspomnienie o jednonogim zdobywającym bieguny, o korporacyjnym kieracie, o czymś co w polskim prawie nie istnieje, czyli matkach - surogatkach, czy o drapieżnym realizmie panującym w szpitalach.
"Noszę" tę książkę w sobie od wczoraj. Zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie, więc pewnie będzie jeszcze długo w moich myślach, w tym specyficznym dopasowywaniu powieści i własnych przekonań. Po raz kolejny Antonina Kozłowska wyrwała mnie z rytmu codzienności. No i dobrze - wszak tego właśnie oczekuję od literatury.
Komentarze
gorąco polecam - ta książka, podobnie jak poprzednie Autorki, nie są oczywiste i ich urok właśnie na tym polega.
sięgnij po te książki, polecam:)
Bardzo ciekawy pomysł na powieść, podoba mi się zarysowany w niej kontrast. Chętnie sięgnę!
zachęcam:)
Z przyjemnością przeczytam, jeśli wpadnie mi w ręce, zwłaszcza, że właśnie skończyłam doskonały "Czerwony rower". Dobrze wiedzieć, że autorka nie traci formy w kolejnej książce
:)
Izo,
mimo, że temat surogatek nie budzi - jak napisałaś - Twojego entuzjazmu, zachęcam do lektury. Tym bardziej - i tu znów Twoje słowa - że druga część zabrzmiała lepiej:) A Autorka zdecydowanie nie traci formy:)
Jak się wejdzie na profil książki (tak, tak książka ma własny profil :) http://www.facebook.com/kukulki
to tam jest taka zakładka z dyskusją na temat matek zastępczych (surogatek). Wystarczy się wypowiedzieć, a za najciekawsze wpisy dostaje się książkę. niestety trzeba mieć konto na facebooku ;/ choć teraz coraz więcej osób tam jest. No nie jest aż taki problem, zawsze się można zarejestrować
dzięki za wiadomość. Może ktoś dzięki temu wygra książkę:)