Przejdź do głównej zawartości

Guy Grieve. Zew Natury.


Wydane przez
Wydawnictwo Dolnośląskie

Guy Grieve pracował w dziale marketingu "The Scotsman" i czuł, że jego życie toczy się na jałowym biegu skazując żonę, syna i jego samego na bezustanny stres z powodu zagrożenia utratą pracy, długami i brakiem określonego celu. Czuł, że musi COŚ zrobić. Tym czymś - mającym uratować kondycję psychiczną i finansową rodziny Guya - był wyjazd mężczyzny na rok na Alaskę. Zaskakujące, prawda?

Może i zaskakujące, ale i budzące zainteresowanie. Guy, jako typowy żółtodziób, nie zdawał sobie sprawy z tego, jak trudne może być życie na Alasce. Wylądowawszy w Galenie, maleńkiej wiosce nad brzegiem Jukonu, wciąż miał przekonanie, że da radę, a czekające na niego zadania - choć trudne - nie są wszak niemożliwe do zrealizowania. Na szczęście Guy trafił na Dona, który traktując go nieco jak szalonego naiwniaka, postanowił mu pomóc.

"Zew natury" to zapis ciężkiej pracy, radości, dni bezsilności, strachu, ale i tych przepięknych, dających satysfakcję. We wspomnieniach Autora dostrzegamy olbrzymią życzliwość Alaskan, bezlitosną i jednocześnie zachwycającą przyrodę, wysiłek jaki należy włożyć, by wytrwać z dala od rodziny, budujące się między człowiekiem i psami więzi. Guy Grieve dzieli się swoim doświadczeniem, opisuje szczegółowo swoją pracę, a na końcu opowieści zamieszcza kilka informacji praktycznych, które mogą pomóc osobom chętnych do tego, by jak on, spróbować zamieszkać w dzikim miejscu.

"Zew natury" zapewnił mi fascynującą podróż na Alaskę. I choć nie mogę sobie teraz pozwolić, by zamieszkać u brzegów Jukonu, z wielką uwagą przeczytałam owe praktyczne wskazówki Guy'a Grieve'a.

Komentarze

Sara pisze…
Nigdy nie słyszałam o tym autorze, ale chętnie poznałabym "życie na Alasce":)
Monika Badowska pisze…
Sara,
bo to chyba jedyna książka:) Ale pisać - szczególnie o Alasce - potrafi:)))
Meme pisze…
Ciekawa jetem "Życia na Alasce", więc może kiedyś przeczytam ;)
Miranda pisze…
Na Alaskę się nie wybieram, ale z chęcią przeczytam o wyczynach pana Grieve, zwłaszcza że po Twojej recenzji mogę mieć uzasadnioną nadzieję, że książka mi się spodoba. Liczę, że będzie to ciekawsza "mroźna" lektura niż "100 pocztówek..." ;)

Pozdrawiam (:
Monika Badowska pisze…
Meme,
:)

Mirando,
ta książka jest zdecydowanie inna od "100 pocztówek...":)
Sara pisze…
Aha, w takim razie się nie dziwie:)
Lirael pisze…
Kiedyś z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów serialu "Przystanek Alaska", tak więc z pomocą pana Grieve chyba odświeżę znajomość z tym tajemniczym zakątkiem świata.

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...