Wydane przez
Wydawnictwo Czarne
Daniel Tammet cierpi na zespół Aspergera i jednocześnie jest autystą. Tammet to sawant, czyli ktoś taki, kogo jeszcze do niedawna nazywano genialnym idiotą, ktoś taki, kogo Dustin Hoffman grał w filmie "Rain Man". Książka "Urodziłem się pewnego pięknego dnia" jest napisana przez Tammeta i to jest ewenement, bowiem Tammet jest chyba pierwszym sawantem, który potrafi w klarowny sposób opowiadać o tym, jak funkcjonuje jego umysł, co oczywiście jest kapitalną okolicznością dla naukowców, z której to okoliczności naukowcy nie omieszkają korzystać.
Tammet jest autystą wysokofunkcjonującym - bierze udział w programach naukowych, występuje w telewizji, ma swoją stronę, na której proponuje kursy językowe. książka w dużej mierze jest historią tego, w jaki sposób Tammet doszedł do swojej pozycji. Pod koniec książki pisze, że te same cechy, które w dzieciństwie powodowały, iż był dzieckiem wyalienowanym, później sprawiły, że znalazł sposób na dobre funkcjonowanie w społeczeństwie. A jakie to cechy? Jest ich wiele. Tammet ma fenomenalną pamięć, zna jedenaście języków, na przykład islandzkiego nauczył się w tydzień. Jest rekordzistą świata w recytowaniu liczby pi - oto w nieco ponad pięć godzin powiedział poprawnie 22.514 cyfr po przecinku. Liczy szybciej niż ludzie liczą na kalkulatorze, aczkolwiek słowo ""liczy" nie jest chyba najlepsze - Tammet widzi liczby i kiedy pracuje nad jakimś zadaniem matematycznym, rozwiązanie po prostu pojawia mu się w formie jakiejś struktury.
W książce znajdujemy mnóstwo przykładów na to, jakimi zdolnościami dysponuje Tammet, ale chyba ważniejsze jest to, że zza postaci matematycznego i nie tylko matematycznego geniusza, wyłania się człowiek wrażliwy, człowiek o wielkim sercu, ktoś, kto nie umie przeżywać emocji i uczuć tak, jak przeżywa je większość ludzi, ale zdaje sobie sprawę z tego, że emocje i uczucia są, a przynajmniej mogą być piękne. Jest w książce piękna scena, opisująca moment, kiedy Tammet zapłakał ze smutku, zapłakał pierwszy raz w życiu. Wiecie, kiedy zapłakał? Ano wtedy, kiedy umarł jego kot. A już czytając ostatnie dwie strony książki ryczałam. Kusi mnie, żeby dać jakiś cytat, choćby króciutki, ale nie dam, żeby nie psuć Wam zabawy. Przeczytajcie sobie ten tekst sami, ale czytajcie w odpowiedniej kolejności - najpierw całą książkę od początku i na końcu te dwie ostatnie strony - efekt murowany :-)))
Komentarze