Wydane przez
Wydawnictwo Nowy Świat
Twórczości powieściowej Izabeli Szolc znam tyle, co nic, bo miałam przyjemność przeczytać dotychczas tylko jej "Nagą", która - choć lekturą jest wytrawną - jest zbiorem opowiadań. Z ciekawością zatem sięgnęłam po "Martwy punkt" i poczułam się już od początku zderzona z szorstkim sposobem prowadzenia fabuły, bohaterką, której daleko od zwyczajowych bohaterek powieściowych, ze środowiskiem, którego działania opisane z dużą dawką realizmu, budzą chęć zakrzyknięcia "nie zgadzam się!".
Anna Hwierut jest warszawską policjantką. Wydarzenia z przeszłości sprawiły, że kobieta odizolowała się do ludzi, zasklepiła we własnej traumie i nawet regularne sesje z psychologiem nie są w stanie jej pomóc. Młode kobiety, które ktoś zabija, a później, niemalże spełniając zasady rytualnego uboju, w wypuszcza z ich ciała całą krew, stanowi dla pani komisarz priorytetowe zadanie (także dlatego, że pierwsze po powrocie z przymusowego urlopu zdrowotnego).
Agresja z jaką stykają się policjanci w pracy, ta bezpośrednia, ale i ta doświadczana pośrednio, musi z czasem albo odcisnąć w mundurowych swoje piętno, albo wyzwolić z nich agresję wewnętrzną, przez lata tłumioną. Każdy z policjantów ma własny, wypracowany system radzenia sobie z agresją. Jedni rzucają się w sport, inni w alkohol, jeszcze inni zgadzają się na to, co się w nich obudziło i terroryzują najbliższych. To tajemnica poliszynela, rzadko kto o niej mówi i pisze. Izabela Szolc poruszyła ten temat - używa twardych, bezkompromisowych słów, bo mąż bijący żonę jest - mimo tego, że policjantem - wciąż tylko mężem stosującym przemoc wobec żony.
Gdyby ktoś dzielił literaturę na męską i kobiecą mógłby pokusić się o twierdzenie, że Szolc napisała "po męsku". Ja nie stosuje takich podziałów i dlatego też twierdzę, że "Martwy punkt" to doskonale napisana powieść społeczna z wątkiem kryminalnym.
Komentarze