Przejdź do głównej zawartości

Joanna Baran. Co robić, żeby dziecko sprawniej czytało i pisało, a dorosły przetrwał.



Wydane przez

Wydawnictwo Harmonia
Niepozorna, bo zaledwie czterdziestoczterostronicowa (bez aneksu) książeczka Joanny Baran jest niemalże kanonicznym dziełem służącym terapeutom i rodzicom przystępującym do pracy terapeutycznej z dziećmi mającymi problemy z czytaniem i pisaniem.

Autorka w prosty i przejrzysty sposób objaśnia podstawowe zagadnienia dotyczące terapii pedagogicznej, wyjaśnia jakie mogą nastąpi niepowodzenia szkolne i radzi, jak im przeciwdziałać. Podobała mi się klasyfikacja jaką autorka stworzyła przy objaśnianiu postaw dzieci mających kłopoty z czytaniem i pisaniem; postawy błazna, pochlebcy, eksperta i inne.

Ciekawy okazał się też rozdział dotyczący drugoroczności, w którym Joanna Baran przedstawia swoją opinię na temat tego, czy zasadne jest zatrzymywanie uczniów na drugi rok w tej samej klasie, czy też lepsze dla rozwoju dziecka jest promowanie go do klasy następnej.


Pod koniec, ale jeszcze przed aneksem, autorka zamieściła kolejne warte uwagi treści - a mianowicie powinności nauczyciela, rodziców, terapeuty względem dziecka warunkujące właściwy i skuteczny przebieg terapii.

W aneksie umieszczone zostały przykłady praktycznej realizacji teoretycznych założeń, o których autorka pisze.

Całość - świetna. Polecam i tym, którzy zaczynają pracę terapeutyczną i tym, którzy są terapeutami od wielu lat i chcą nieco odświeżyć swoją wiedzę i umiejętności.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...