Wydane przez
Wydawnictwo W.A.B.
Przeczytałam mnóstwo niedobrych recenzji tej książki. A im więcej ich czytałam, tym dłużej „Teraz” leżało na półce. Gdy już sięgnęłam po lekturę – zdumiałam się, bo nie znalazłam w treści historii opowiadanej przez Drotkiewicz większości z zarzutów stawianych przez recenzentów.
W monologu Karoliny Pogorskiej znajdziemy trud życia samotnego, strach przez czasem głośno odmierzanym przez zegary – przed jego ucieczką i przed tym, jak wiele go jeszcze trzeba zagospodarować.
„Coś sobie piszę, bo co innego może robić w niedzielę samotna stara kobieta po dwudziestym piątym roku życia, której ciało już do niczego się już nie nadaje?(…) Samotna kobieta tylko wtedy, kiedy pisze, nie traci pieniędzy. (…) Kobiecie samotnej czas wolny nie jest do szczęścia potrzebny, dlatego kobieta samotna nie powinna go mieć.”
Postrzeganie świata przez litery – czyli tak jak postrzega go bohaterka – wydaje się być nieszkodliwym dziwactwem, do chwili, gdy uświadomimy sobie, że przecież większość z nas właśnie poprzez słowa określa rzeczywistość. Owszem, w przypadku Karoliny Pogorskiej, zjawisko literomanii jest przerysowane, ale zgadzam się, by fikcja literacka ukazywała mi ekstrema zamiast codzienności znanej z ulicy.
Opowieść Agnieszki Drotkiewicz o kobiecie współczesnej jest zabarwiona gorzkim smakiem. I jest lekturą ważną, by nie rzec, obowiązkową.
Komentarze
To właśnie przez takie niedobre recenzje zwlekałam z zakupem "Sen zielonych powiek".
Pozdrawiam ;)
książka jest cała dośc mocna ale są w niej momenty, które uderzają jeszcze silniej niż reszta - ów cytat to jeden z takich momentów.
Saro,
a przeczytałas już "Sen..."?
nie znam wcześniejszych książek autorki.