Przejdź do głównej zawartości

John Grogan. Marley i ja.

Obraz
Autor:


Wydane przez

Wydawnictwo Pierwsze

Polubiłam Marleya i jego rodzinę. Pośmiałam się, wzruszyłam i ogólnie byłaby to lekura warta zachwytu, gdyby nie jedno zdarzenie, które autor opisał, a które momentalnie odebrało mu cała moją sympatię (straciłam też ochotę na obejrzenie filmu).

Otóż, gdy Marley był już stary i chory, gdy jego rodzina wiedziała, że może umrzeć w każdej chwili, bo wiek zabiera mu coraz więcej zdolności i możliwości, Autor wraz z rodziną wyjechał na wakacje. Na wakacje !!!

Moim zdaniem, gdy ktoś z rodziny (a Groganowie traktowali Marleya jak członka rodziny) powoli żegna się życiem, to miejsce innych jest przy nim. A nie w Disney Worldzie!

Nie znajduję żadnego usprawiedliwienia. I już!

Etykiety:

Komentarze

mr lupa pisze…
BUUUUUUUUU! oj zepsute zakończenie, a taką miałem ochotę przeczytać:/
wtorek, kwietnia 07, 2009
Monika Badowska pisze…
Mr_Lupa, to o czym napisałam, to jeszcze nie zakończenie, możesz czytać;)
wtorek, kwietnia 07, 2009
germini pisze…
To rzeczywiście niefajnie.
Coś czuję, że się zdenerwuję podczas lektury :/
czwartek, kwietnia 09, 2009
Monika Badowska pisze…
Germini,
może Autor miał - jak to mówią w tv - inne standard(t)y przyjmowania do rodziny Psa.
czwartek, kwietnia 09, 2009
martan07 pisze…
Czytałam Marleja dość dawno. Niestety miałam podobne odczucia co do pewnej obojętności na cierpienie psa.Stosunek do zwierząt w krajach anglosaskich jest dość dziwny, ale to nas postrzega się jako ludzi prostych i pierwotnych, hmm Poza tym kompletna ignorancja charakterystyczna dla Amerykanów. Traktowanie psa jako zabawkę a jeśli staje się niewygodna to trzeba ją z życia usunąć. Zero przygotowania, chociaż teoretycznego na temat potrzeb czworonoga. Smutne to ogromnie smutne. Ale autorowi udało się, płakałam przez pół książki, takich ekstremalnych przeżyć się nie zapomina.
czwartek, kwietnia 16, 2009
Monika Badowska pisze…
Martan,
na tle innych książek o zwierzetach, które czytałam (chociażby "Wspaniała Gracie" czy "Szczęście nazywa się Lucky")opowieśc o Marleyu pachnie ignorancją, tak jak mówisz. Ale mimo to, ta książka coś w sobie ma;)
czwartek, kwietnia 16, 2009
martan07 pisze…
Zgadzam się, że jednak coś w sobie ma. Przede wszystkim jest dobrze napisana warsztatowo, a to zawsze robi na mnie wrażenie. Przeczytałam wiele książek z tzw. literatury fachowej, dotyczącej kynologii czy też behawiorystyki. To co wypisują Amerykanie i o zgrozo często to właśnie stosują woła o pomstę do nieba.wrrrrrrrrrrr Jestem jednak w stanie przyjąć taki scenariusz,że oni mają taki stosunek do zwierząt jaki im kultura narzuca. Ja wychowana w naszym polskim grajdołku nie umiem się z tymi zasadami pogodzić. A raczej mam wrażenie że stosunek ludzi kochających zwierzęta w Polsce, nie jest obarczony wymogami cywilizacji. No i dobrze i aby tak dalej :)
czwartek, kwietnia 16, 2009
Monika Badowska pisze…
Martan,
dobrze jest, jak sądzę, że dostrzegamy tę różnicę. Gdy się nam ona zatrze staniemy się podobni...
czwartek, kwietnia 16, 2009
Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Autor:
Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/
7 komentarzy
Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Autor:
Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...
11 komentarzy
Czytaj dalej »

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Autor:
Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...
6 komentarzy
Czytaj dalej »