Sandor Marai. Żar.

Wydane przez

Wydawnictwo Czytelnik

„Stamtąd okna wychodziły na park, na kasztanowce, które wiosną przechylały się przez balkonową kratę i chełpiąc się różowymi świeczkami oraz ciemnozieloną wspaniałością stały półkolem przed brzuchatą wypukłością południowego skrzydła, przed kamiennymi balustradami balkonów.”

Zdopingowana kilkoma pełnymi zachwytu nad twórczością Sandora Marai’ego  głosami, postanowiłam kontynuować poznawanie węgierskiego prozaika.

„Żar” – to opowieść o spotkaniu dwóch przyjaciół. Obaj przeżyli już siedemdziesiąte urodziny, a ich przyjaźń zadzierzgnięta, gdy poznali się w szkole w wieku lat ośmiu, została wystawiona na ciężką próbę, a przyczyna owej próby spowodowała jednocześnie, że mężczyźni nie utrzymywali ze sobą kontaktu przez 41 lat i 43 dni.

I choć spotkanie obu mężczyzn jest ważnie, nie mniej ważne są retrospektywne rozmyślania generała, który gościć będzie kapitana, a także to, w jaki sposób dom – otoczenie i ludzie najbliżsi gospodarzowi przygotowują się na odwiedziny gościa.

Marai z, wydawałoby się prostej sytuacji, potrafi wydłubać niesamowicie wiele treści. Przy czym – podczas lektury jego utworów – nie sposób oprzeć się wrażenie, że każde ze słów wycyzelował, każde jest użyte najdoskonalej jak można je było użyć i żadnego nie wolno pominąć, gdyż byłoby to zbrodnią przeciw pięknu literackiemu.

„Człowiek starzeje się powoli: najpierw starzeje się jego ciekawość ludzi i chęć życia, wiesz powoli wszystko staje się takie oczywiste, poznajesz sens wszystkiego, wszystko się powtarza, tak okropnie i nudno. To także starość.”

P.S. Lecące z nieba obrzydliwe połączenie deszczu i śniegu powoduje, że z głowy wychodzą mi przede wszystkim frazy sławiące ciepło, dom,  ciepły koc i grzane wino. Ale dla Maraia mózg się nieznacznie odblokował;)