Aleksandra Feder, Anna Nieścierowicz. Program kształcenia zintegrowanego

Wydane przez
Wydawnictwo Harmonia

dla I etapu edukacyjnego sześcioletniej szkoły podstawowej specjalnej dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim.

Zaprezentowany przez Panie Feder i Nieścieruk program znajduje się na ministerialnym wykazie programów dopuszczonych do użytku w szkołach. Autorki podkreślają, że najistotniejsze w ich koncepcji jest wyróżnienie dziecka – jego możliwości, potrzeb rozwojowych i zainteresowań.

W „Programie…” ujęto treści nauczania oraz przewidywane osiągnięcia ucznia po zakończeniu pierwszego etapy edukacyjnego. Osiągnięcia podzielono na minimalne, zadawalające i maksymalne. Można zatem, za podpowiedzią autorek, uznać, że owe stopniowane trudności można wykorzystać próg umiejętności jakie uczeń powinien opanować w danej klasie. Treści nauczania podzielono na działalność społeczno-przyrodniczą, polonistyczną, matematyczną, muzyczno-ruchową, fizyczno-ruchową.

Autorki, aby ułatwić nauczycielom korzystającym z ich publikacji pracę, proponuję listę lektur, które mogą wzbogacić działania edukacyjne. Co ważne (mam chyba skrzywienie na tym tle) autorki pomyślały również o nauczycielach i przygotowały listę książek, których lektura może okazać się pomocna w pracy z dziećmi upośledzonymi.

Na końcu książki znajduje się aneks, w którym, między innymi, znajdziemy propozycję rozmaitych metod pracy z dziećmi o obniżonej sprawności intelektualnej.

Podsumowując: napisane dobrze, przydatne:)

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Czytaj dalej »

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe

Czytaj dalej »

Prowincjonalna nauczycielka

Szukaj na tym blogu