Jodi Picoult. Dziewiętnaście minut.

Wydane przez

Wydawnictwo Prószyński i S-ka

Miłośnikom twórczości Jodi Picoult "Dziewiętnaście minut" na pewno się spodoba. Tych, którzy dzięki tej książce rozpoczną znajomość z amerykańską pisarką, powieść zachęci do lektury innych jej utworów.

Pamiętacie z czasów szkolnych osoby stanowiące centrum klasy i te, funkcjonujące na klasowym marginesie? Dążenie do akceptacji i jednoczesne zaprzeczanie potrzebie akceptacji? Plecaki wrzucone o kosza na śmieci i troskę o to, by nie stracić opinii "naszej dziewczyny/naszego chłopka"?

Najnowsza powieść Jodi Picoult opowiada o społeczności szkolnej; o jej gwiazdach i błaznach. O tym, co upokorzenie może zrobić z człowiekiem. I jak prześladowanie może zmienić życie wielu ludzi.

"Dziewiętnaście minut" czytałam powoli, chłonąc informacje statystyczno-badawcze na jakich autorka oparła fabułę. Próbowałam przypomnieć sobie siebie w czasach nastoletnich i przez pryzmat własnych doświadczeń pojąć uczucia i zachowania bohaterów książki. Wstrząła mną obojętność jaka panowała wśród uczniów (by nie stracić twarzy) i pracowników Sterling High. Chciałam wiedzieć co powoduje, że nienawiść popycha do działań jakie podjął Peter Houghton. Jednocześnie udawało mi się podjąc próbę zrozumienia emocji rodziców głównych bohaterów powieści. I choć w dużej mierze matki Josie i Petera są na pierwszym planie, to postać Lewisa Houghtona intrygowała mnie i budziła współczucie. Zatem oprócz eskalacji szkolnej nienawiści, w książce Picoult znajdziemy obraz rodziny, moc przyjaźni (lub powątpiewanie w jej siłę) i relacje między rodzicami a dziećmi.

Przy każdej nowej ksiażce Picoult mam obawy, czy autorka z jakości nie przejdzie w ilość. Ta powieść rozwiewa owe troski już od pierwszych zdań. Na mojej prywatnej liście rankingowej "Dziewiętnaście minut" znajduje się tuż poniżej "Bez mojej zgody"i mniej więcej na jednym poziomie co "Świadectwo prawdy".

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Czytaj dalej »

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Czytaj dalej »

Prowincjonalna nauczycielka

Szukaj na tym blogu