Prowincjonalna nauczycielka

prezentuję stosik lutowy. Po kliknięciu zdjęcie powiększa się tak mocno, że opisywać nie trzeba:) O "Czułości wilków czytałam na kilku blogach i ciekawośc mnie zżera, Łukjanienko - bo lubię współczesną literaturę rosyjską, Pilipiuk, bo mimo, że sam mnie nie zachwycił lubie jego pisanie, "Senność" i "Przepiórki..." to lektury na DKK, "21:37" jest pokłosiem spotkania z Mariuszem Czubajem. Po resztę sięgnałam z różną motywacją, ale by ja podsumować trzeba stwierdzić - po prostu lubię czytać;) P.S. Zapomniałam sfotografować: Stawiak-Ososińska Małgorzata. Ponętna, uległa, akuratna... Ideał i wizerunek kobiety polskiej pierwszej połowy XIX wieku(w świetle ówczesnych poradników). Aneta Chybicka, Beata Pastwa-Wojciechowska (red. nauk.) Kobiecość w obliczu zmian – studia interdyscyplinarne. Wiktoria i René Śliwowscy. Rosja – nasza miłość .

Wczoraj odwiedził nas Chłopiec z Mamą. Chłopiec w towarzystwie naszych kotów testował czy nie jest alergikiem. Sisi okazała grzecznie, że ona lubi gości, ale gdy goście się bardziej energiczna niż ona, to właściwym miejscem do obserwacji gości jest górna półka regału. Gusia zasiadła napuchaną będąc pod stolikiem i wyraźnie dała do zrozumienia, że ona sobie bliskości z gośćmi nie życzy. Ze mną zresztą też nie, bo jeszcze wpadnę na głupi pomysł wyciągnę ją spod stolika i pozwolę gościom ją głaskać? Nie i już! Nusia spełniła pokładane w niej nadzieje. Razem z Chłopcem grała w kasztanka, turlała myszkę, bawiła się w berka, a nawet pogłaskała Chłopca. W przypływie sympatii polizała także rękę Mamy Chłopca. Koty po wyjściu Chłopca zasnęły głęboko. U Chłopca nie stwierdzono wydarzeń alergicznych, więc rozpoczyna się poszukiwanie Kota dla Chłopca. Kot dla Chłopca jest czarny i ma żółte oczy. Może ma ktoś takiego Maleńtasa?

EWALD GAWLIK W poniedziałek, który wydaje mi się być odległy o wieczność,  czytałam i pisałam recenzje. We wtorek byłam na spotkaniu Dyskusyjnego Klubu Książki, gdzie rozmawiałyśmy o "W ycieczkowiczach " i oglądałyśmy " Wychowanie dziewcząt w Czechach"(lektura na marzec to "Senność"). Miałyśmy przy okazji zamienić z PannąKottą kilka słów. Wczoraj trochę podczytywałam, troche pisałam, a i przyjmowałam gości. Dziś przekartkowałam przypominająco " Czarny ogród " i pobiegałam do biblioteki na kolejny DKK, poświęcony książce Pani Szejnert. Jako, że jestem wielbicielką tejże publikacji i admiratorką Śląska, gaduliłam o moich Śląska zachwytach. Z biblioteki przyniosłam "Przepiórki w płatkach róży" (na kolejne spotkanie DKK) i czwarty tom "Oka Jelenia" Andrzeja Pilipiuka. Jutro w ramach bywania towarzyskiego zamierzam spotkać się z PannąKottą, choć jak znam ją i siebie to i tak będziemy rozmawiać o książkach i kotach. Weekend zamierza...

Proszę pisać w komentarzach(do 20 w niedzielę), kto na jaką książkę reflektuje:) P.S. Proszę kliknąć w zdjęcie - powiększy się.

8 marca, znany i lubiany jako "Dzień Kobiet", odcisnął się goździkiem, dniem głaskania, możliwością pozwolenia sobie na niespełnianie wszystkich "babskich" obowiązków. A tymczasem jest to przede wszystkim święto obchodzone jako wyraz szacunku dla ofiar walki o równouprawnienie kobiet. Dziś kobiety próbują wybić się ponad narzucone im normy kulturowe i społeczne, próbują pokazać, że "grzeczne dziewczynki idą do nieba, a niegrzeczne tam, gdzie chcą", próbują zedrzeć z siebie wyprasowaną suknię zasad, złamać obcasy prawideł i krzyczeć o swoją wolność. "Bez Goździka" jest przymiarką wejścia w świat, jaki kobiety tworzą dla siebie nawzajem i jaki chcą wtłoczyć w rzeczywistość, jest przymiarką wyjścia poza kanon tradycyjnego goździka. Zaczynamy warsztatem wzmocnienia poczucia własnej wartości. Później odbędzie się wystawa artystek malarek i prezentacja antologii "pełnej nowych wersji starych baśni". A potem będzie mocniej i bardziej obficie w...

Wydane przez Wydawnictwo Klucze Bohaterka bajki napisanej przez Ewę Marcinkowską – Schmidt to mała myszka, którą z racji dość niespokojnego usposobienia wszyscy zwą Myszką Rozrabiarą. Mam przestrzega ja przed różnymi niebezpieczeństwami – przede wszystkim wskazując na czyhające na myszki kota i bociana, ale czyż przestrogi mamy mogą zapisać się w pamięci Myszko Rozrabiaki skoro świat jest tak piękny i interesujący? Odwiedzamy zatem z Myszką wiejskie podwórko i łąkę położoną nieopodal domu, śledzimy jej rozmowy z różnymi zwierzętami i wraz z naszą bohaterką gromadzimy rozmaite mądrości. Okazuje się zatem, że to co ważne dla jednych, nie musi równie wiele stanowić dla innych, a ostrzeżenia mamy mają realne podstawy;) Przypadki Myszki Rozrabiary (interesująco zilustrowane przez Anitę Graboś) są historią z morałem, a zachowanie Myszki zadziwiająco przypomina niektóre dziecięce zachowania. Młody czytelnik podczas lektury ma także możliwość nauki – wraz z Myszką poznaje zwierzęta mieszkające...

Wydane przez Wydawnictwo EneDueRabe Jesteśmy dziećmi, doroślejemy, starzejemy się, umieramy. I choć zdajemy sobie sprawę z nieuchronności tego procesu i jego finału trudno wciąż nam rozmawiać o śmierci. Szczególnie trudno, gdy przychodzi czas, w którym musimy wyjaśnić dziecku dlaczego ukochana osoba lub ukochane zwierzątko odeszły. Książka „Żegnaj, panie Muffinie!” może okazać się bardzo pomocna w trudnych sytuacjach. Jej bohaterem jest siedmioletnia świnka morska, Pan Muffin, który z racji zaawansowanego wieku coraz częściej wspomina dobre chwile z przeszłości – wspaniałą żonę, szóstkę udanych dzieci, młodość pełną sił i energii. Z wiekiem Muffinowi jest coraz trudniej się poruszać i coraz silniej czuje się osamotniony – Wiktoria umarła, a dzieci założyły własne rodziny. Pan Muffin żył dobrym życiem - miał rodzinę, ma dom, skrzynkę pocztową, otrzymuje listy i smakołyki. Docenia swoje szczęście, ale jest już nieco zmęczony życiem.  „Żegnaj, panie Muffinie!” to przepiękna czuła opowieść...

Wydane przez Wydawnictwo Czarne Ostatnio trafiam na książki, lektura których nasuwa mi skojarzenia tym, co czytałam w przeszłości. Ta właśnie postrzegam Sahiba – zadziwiająco mocno przypomina mi bohatera powieści Sergiusza Piaseckiego pt. „Żywot oficera Armii Czerwonej”. Angielski urzędnik z pogardą traktuje tubylców. Wbrew pozorom nie jest on pracownikiem misji humanitarnej oddelegowanym do pracy w głębi buszu czy terenach mało znanych – tytułowy Sahib mieszka i pracuje w Sarajewie. Mieszkańcy Bośni stanowią dla niego inny – by nie rzecz gorszy – gatunek ludzi. Są ograniczeni w dalekowzrocznym planowaniu, gości zapraszają do domu, w którym pokoje są wielkości blatu biurka angielskiego gentelmana i uważają, iż powojenna pomoc humanitarna w takiej postaci jaka została im podarowana przez kraje Zachodu, nie jest dla nich pomocna. Durnie! – zdaje się mówić Sahib. Smaczku powieści dodaje fakt, iż składa się ona z listów pisanych przez wspomnianego Sahiba do Georga, kochanka pozostającego w...

W Polsce odbywają się regionalne eliminacje do konkursu na najpiekniejszą Polkę. Wystarczy jednak spojrzeć na pierwszą lepszą kotkę, porównać grację z jaką chodzi, sposób ułożenia głowy, smukłość skoku i delikatność, z tym co prezentują ludzkie panny, by wiedzieć, że to Koty nie nas Natura obdarzyła prawdziwym pięknem. Zgodzicie się ze mną? P.S. Takie małe zdjęcie przedstawiające fragment kota to ilustracja miejsca pooperacyjnego na Nusi;)

Mroczny, bez happy endu, świetnie napisany i trzymający w napięciu kryminał. Giną studentki. Ktoś morduje je na terenie campusu lub nieopodal. W poszukiwaniu sprawcy policji pomaga psychiatra, który niespecjalnie lubi oglądać widoki jakie musi wkraczając do akademików. Dobrze napisane, z dawką nauk psychologicznych i życia studentów Cambridge. P.S. Po czym poznać, że autorka jest brytyjską pisarką? „ – No to co chcesz earl greya czy english breakfast? – zapytał Geoff. - Poproszę earl   greya.” (s.177)

Nie chcę dociekać kogo symbolizują Mysza i Niedźwiedź i czy w rzeczywistości kogoś symbolizują. Odnotowuję książkę (czwartą już) Tomka Matkowskiego z powodu kota. Otóż dzieckiem wymienionym w tytule jest Kotka o imieniu Muszka. Autor przekazał bohaterom opowiastki wszystkie te zachwyty i wahania jakie są doświadczeniem ludzi, którzy mają Kota (lub których Kot ma). Znajdziemy tu zatem zachwyt nad żarłocznością malutkiej koteczki (nie dalej jak wczoraj oglądaliśmy zdjęcia Nusi pijącej z butelki), uciechę z jej „pisania” na klawiaturze (ci, do których wysłałam dziwną wiadomość na GG, wiedzą o czym mowa), wyrzuty sumienia z powodu tego, że być może kot trzymany w domu żyje jakoś mniej od tego który hasa na wolności. Muszka skacze na Niedźwiedzia, by go obudzić (a ja natychmiast czuję łaskoczące po twarzy wąsy budzącej mnie Sisi), biega w szaleńczym pędzie (dwa razy dziennie, wszystkie trzy), zachwyca się melonem ( o tak) . Tomek Matkowski napisał czułą opowieść o Kocie. O Kotach.

Wydane przez Wydawnictwo AMEA Edyta Szałek zadebiutowała powieścią „Sen zielonych powiek”, która to powieść stoi u mnie na półce wciąż – przyznaję ze wstydem – nieprzeczytana. Po lekturze „Kamieniczki” wiem, że Edytę Szałek czytać należy. W pewnym prowincjonalnym miasteczku położonym nieopodal większego miasta stoi podupadająca kamienica. Wciśnięta między inne, odnowione domu, otoczona nowością pokazuje swoją pomarszczoną, zmęczoną twarz. Jej istnienie odmieni życie kilkorga ludzi. Ci, którzy wciąż w niej zakochani odnajdą swoje szczęście. Ci, którzy zapatrzą się na szczęście zapragną zmiany dla siebie. Odmienieni zarażą chęcią życia kolejnych. Wśród bohaterów spotkamy dziewczynę, która musiała wrócić zza granicy i pracuje w dyskoncie, Estonkę, która ucieczki przed życiem pani do towarzystwa szuka w Polsce, Turczynkę marzącą o spełnieniu planów zmarłego męża, cieślę czekającego na dojrzałe wino… i kilka jeszcze innych osób, których losy połączą się dzięki magicznemu wpływowi niemalże z...

Czytaliście książki Dennisa Lehane’a? Np. „Rzekę tajemnic” i „Gdzie jesteś Amando”? Między książką będącą oddzielną powieścią, a książką, która jest jedną z cyklu jest wyczuwalna różnica. Podobną inność dostrzegam w książkach Laury Lippman. O ile „To, co ukryte” zafascynowało mnie siłą fabuły, świetnie skonstruowanymi postaciami i opowieścią mającą swój początek i koniec, tak we „Wzgórzu Rzeźnika” znalazłam i interesującą fabułę, i zajmujących bohaterów, i … furtkę do kolejnych tomów z serii. Nie twierdzę, że to źle. Twierdzę jedynie, że inaczej, a owo inaczej można wyczuć. Tess Monaghan zakłada agencję detektywistyczną. Dwoje pierwszych klientów stanowią starszy mężczyzna, którego oskarżono o zastrzelenie dziecka, szukający przyjaciół owego dziecka i kobieta, która pragnie odnaleźć bliską sobie osobę. Pierwsza sprawa wydaje się być niemożliwa do zrealizowania, a gdy mimo to Tess się w nią angażuje, okazuje się mieć szerszy – niż dziewczyna przypuszcza – zasięg i być znacznie groźniej...

Wydane przez Wydawnictwo Prószyński Pewien pisarz, Maks, chce stworzyć powieść o ludziach będących na wycieczce, na wczasach. Wsiada zatem z dwoma przyjaciółmi do autobusu, w którym czekają na podróż dwie starsze panie, dwie młode kobiety, poseł z żona i synem, ukraiński inżynier, dorosła kobieta z rodzicami, dziwnie wulgarne małżeństwo i pilotka o wdzięcznym imieniu Pamela. Zdarzenia wycieczkowe są dość przewidywalne – ktoś upił się za bardzo, komuś zachciało się seksu pozamałżeńskiego, ktoś inny zapomniał ile ma lat, a komuś jeszcze wydawało się, że piękno ważniejsze jest niż umysł. Autor podsunął czytelnikom stereotypy urlopowych szaleństw, w zgrabny sposób przedstawiając bohaterów swojej opowieści spełniających owe stereotypy. Chyba najbardziej ujęła mnie konstrukcja powieści. Pisarz mruży oko, ironizuje kształtując kolejne warstwy świadomości narratorskiej; odkrywa przez nami zamysły Maksa, a jednocześnie Maksowi nakazuje przejmować chwilami ster narracji. Jakby tego było mało opo...

Wydane przez Wydawnictwo M Gdyby ktoś obawiał się, że „Tajemnica Kopernika” jest pisana podobnie jak książki Dona Browna, to spieszę rozwiać jego obawy. Jean Pierre Luminet, który jest astrofizykiem zajmującym się kosmologią i teorią czarnych dziur, a poza tym pisarzem i poetą, stworzył bardzo spójną beletrystyczną wersję życiorysu Mikołaja Kopernika. Powieść ma formę listów, które Michael Maestlin kieruje do swojego przyjaciela i ucznia Jana Keplera . Śledzimy w nich dzieje Mikołaja Kopernika począwszy od jego narodzin, aż po śmierć. Towarzyszymy mu w Lidzbarku Warmińskim, Krakowie, wielu miastach europejskich, w których spotykał się z naukowcami i badaczami, obserwujemy jego działalność kanonika we Fromborku, Olsztynie, a wreszcie doceniamy kunszt łowiecki podczas pobytu w Lubawie. Oprócz treści prywatnych dotyczących samego Mistrza znajdziemy tu świetnie zarysowane tło historyczno-społeczne, którego nakreślenie pozwala nam podjąć próbę zrozumienia tego, iż Kopernik długo bronił si...

ZAPRASZAM (pokaz slajdów)

Prowincjonalna Nauczycielka: Co stanowiło dla Pana impuls do pisania? Czy Pańskie poprzednie zajęcie korelowało z pisarstwem? Czy chciał Pan zostać pisarzem? Adam Zalewski: Przez całe życie byłem czytelnikiem. Moje zajęcia nie miały nic wspólnego z pisarstwem. Bywało, że myślałem o pisaniu, jak zapewne wielu innych czytelników. W 2002 roku, po przebytym zawale, życie zostało podarowane mi po raz drugi. Właśnie wtedy pomyślałem, że dobrze by było stawić czoła jeszcze jednemu wyzwaniu. Zostawić swój ślad na ziemi. Żyjemy tak krótko. PN: Co według Pana oznacza bycie pisarzem? AZ: Umiejętność dzielenia się swoją osobowością z Czytelnikiem. W formie pisanej. Unikam spotkań literackich. Zdrowie mi nie pozwala. Znam kilku pisarzy, którzy uwielbiają tę formę autopromocji, ale dla mnie nie ma ona większego znaczenia. Realizuję się tak, jak potrafię. To chyba uczciwe. PN: Jak Pan pisze? Wiem, że w gromadzeniu materiałów pomaga Panu syn, ale jak wygląda zwykły dzień Pańskiej pracy? Ma Pan stałe g...

Ogólnie rzecz biorąc  - lenistwo. Niektórzy prezentują długaśny ogon i pozują na intelektualistów, inni udają, że nie przeszkadza im dzielenie się nową przestrzenią z kimś innym. A jeszcze inni pracują przy składaniu nowego regału na ksiażki. P.S. Jutro u nas święto. Ale o tym jutro:)

Wydane przez Wydawnictwo Prószyński i S-ka Jak to się dzieje, że ludzie wierzą w bogów? Dlaczego oddają cześć przodkom? Czym jest religia? Takie pytania stawia i odpowiada na nie Pascal Boyer. Autor stwierdza, że ludzie tłumaczą sobie fenomem religii tym, że religia tłumaczy niezwykłe zjawiska przyrodnicze i umysłowe, że wyjaśnia pochodzenie rzeczy, że wyjaśnia istnienie zła i cierpienia. To nie są jednak, zdaniem Boyera, satysfakcjonujące odpowiedzi. Boyer jest antropologiem i daje nam świetny wykład na temat tego, jak działa ludzi mózg i w jaki sposób ludzie poznają rzeczywistość. Autor pisze o religii opierając się na innym paradygmacie niż ten, którego trzymali się Zygmunt Freud, Carl Jung, Nircea Eliade czy William James. Książka jest znakomitym spopularyzowaniem badań w zakresie kognitywizmu, neurologii, psychologii i antropologii. W miarę czytania coraz bardziej zdawałam sobie sprawę z tego, w jak wielu sprawach dotyczących funkcjonowania ludzkiego umysłu myliłam się, jak wiele ...

Wydane przez Red Horse Premiera 25 lutego 2009 Na książkę składają się teksty z najpopularniejszego w Polsce bloga, prowadzonego przez Janusza Korwin-Mikkego, uzupełnione o artykuły publikowane w prasie. O przyczynach popularności swojego bloga, który po dwóch latach i czterech miesiącach istnienia ma ponad dwadzieścia dwa i pół miliona wejść, Autor pisze tak: Liczba wejść nie świadczy o poziomie bloga. Świadczy tylko o tym, jak rozpaczliwie ludzie – żyjący w zakłamanym do szczętu reżymie, w ginącej Europie, w której rządząca Nowa Klasa stara się za wszelką cenę nie dopuścić do tego, aby jej mieszkańcy znali prawdę o swym położeniu – chcą wiedzieć, jak jest naprawdę . Korwin-Mikke pisze o wszystkim: o polityce, o historii, o gospodarce, o obyczajach. Zawsze jednak pisze po to, aby pokazać, jak ludzie dają się zniewalać i pokazuje postępy zniewolenia. Pisząc, obnaża mechanizmy demokracji. Obala mity, którymi symulakryczne media karmią publiczność. Teksty Korwin-Mikkego to wołanie...

Czy istnieje jakiś katalog polskich blogów na bloggerze? Czy na ciekawe blogi z tej platformy trafia się przypadkiem, czy jest coś, o czym nie wiem?;) 

Wydane przez Wydawnictwo Czarne Każdy z nas nosi w sobie swoją ojczyznę. Szczególnie mocno jej obecność odczuwają chyba ci, którzy żyją poza własnym krajem. Ornela Vorpsi nosi w sobie Albanię (podobnie jak Dubravka Ugresić - Jugosławię, czyli kraj, który już nie istnieje). Jej ból Albanii nasila się, gdy pisarka jest blisko swego kraju, bo bliskość ta wyraża się podobnymi zapachami, ludźmi, którzy żyją i myślą podobnie i smakiem jedzenia. Podróż z Europy Zachodniej do przyjaciela mieszkającego w Sarajewie staje się niezamierzenie podróżą sentymentalną, podróżą pełną wspomnień i próbą odnalezienia siebie – Albanki z Włoch, Francji, a nie z kraju owładniętego obsesją wyjazdu z rodzinnych stron. Bardzo podobały mi się rozważania Vorpsi na temat idei podróżowania i tego, co z psychiką człowieka robi czas, w którym zmieniamy miejsce pobytu, czas przemieszczania się. Bałkańskość uwodzi swoją urodą, smakiem, zapachem. Gdy podejmie się próbę uwolnienia z jej uroku, inni – wciąż zauroczeni – p...

Wydane przez Oficynę Literacką Noir Sur Blanc Książka Patricii Highsmith zapierała mi dech. Każde z opowiadań, już od pierwszych stron, zwiastowało nieuchronny koniec człowieka, dla którego zwierzę stało się katem. Inaczej, niż choćby w informacjach podawanych w serwisach miau.pl czy dogomania.pl , w tekstach autorki zwierzęta mają siłę, a mając okazję – mszczą się na swoich oprawcach (lub bronią się przez zrobieniem sobie krzywdy).  Patricia Highsmith w opowiadaniach zadaje pytanie: kto jest bardziej ludzki? Kot, którego kochanek właścicielki chce zabić, czy ów kochanek? Szczur, któremu wyłupiono oko i zmiażdżono łapkę, czy dzieci , które zrobiły to dla zabawy? Kto jest bestią? Napięcie towarzyszące mi podczas lektury nie zniknęło jeszcze długo po jej zakończeniu. Dziwność tekstów Patricii Highsmith i jej sposób pisania, w którym stwarza wrażenie, iż stała się powiernicą zwierzęcych nieszczęść i emocji są przerażająco realistyczne. Przeczytajcie, jestem ciekawa jakie w Was ta książk...

Wydane przez Instytut Baśni Kajam się i przyznaję – „Dziadek do Orzechów” kojarzył mi się z Andersenem. Cieszę się, że dzięki Instytutowi Baśni mogłam skorygować ów osąd;) „Dziadek do Orzechów i Mysi Król” jest baśnią, której towarzystwo umili, wypełni wciąż przecież jeszcze zimowe wieczory. Opowieść o człowieku zaklętym w urządzenie do łuskania orzechów, o miłości zdolnej przełamać klątwę, o świecie, w którym zło zostaje ukarane, a dobro odnosi zwycięstwo, była dla mnie powrotem do lat dziecięcych. Przyjemne wrażenie potęgowało wręcz kolekcjonerskie wydane baśni; zamieszczono w niej drzeworyty z XIX wieku, oprawiono w twardą oprawę i, co bardzo lubię, zadbano o wygodę czytelnika umieszczając w książce zakładkę wszytą w obwolutę. Książka, mimo przepięknego wydanie, nie należy do takich, które z powodu swej urody po tym jak trafią na dziecięcą półkę, rzadko są z niej zdejmowane. „Dziadek do Orzechów…” to lektura do której można wielokrotnie wracać, lektura, której magiczna atmosfera boż...

Wydane przez Wydawnictwo Harmonia Książkę autorka kieruje przede wszystkim do rodziców, ale myślę, że z równą chęcią skorzystają z niej nauczyciele czy pielęgniarki prowadzące zajęcia z najmłodszymi dziećmi. Regina Dąbrowska daje dorosłym doskonałe narzędzia do tego, by wyjaśnić dzieciom – bez nadmiernego ich straszenia – jakie zagrożenia mogą wynikać z pozornie bezpiecznych wydarzeń. Kolejne sytuacje mogące zaowocować ryzykiem przedstawione są według układu: opowiadanie, ćwiczenia (barwne, dobrze zilustrowane) oraz sprawdzenie umiejętności i wiedzy dziecka. Oprócz zagrożeń związanych z prądem, wodą gazem czy ogniem znajdziemy tu ostrzeżenie przed nieznajomymi ludźmi, niezabezpieczonymi terenami remontów czy budów. Autorka nie pominęła, i chwała jej za to, trudnego tematu bezpieczeństwa intymnego. Wiem, że rozmowa o tym specyficznym chronieniu siebie jest dla wielu osób kłopotliwa - tym bardziej doceniam podpowiedź autorki. Gorąco polecam! P.S. Spis treści 1. Lekarstwa i ty 2. Prąd i ...

Gusię i Nusię, po początkowej niechęci jaka Gusia okazywała małemu śmierdzącemu schroniskiem brzdącowi, połączyła przyjaźń. Znacznie częściej niż Sisi Gusia śpi tuż okok Nusi, wspólnie się bawią, wspólnie kombinują, co by nabroić.  Sisi jest od ratowania Nusi. Jak Maleńtas miał banie pod okiem i był o krok od narkozy i punkcji owego czegoś, to Sisi wylizała oczko Nusiowe tak, że ślad nie został. Gdy Nusia płacze w podróży, Sisi przygarnia ją do swojego koszyczka. Jednak w codziennych, nie ratunkowo-pilnych chwilach, towarzystwa szalonej Nusi dotrzymuje coraz bardziej szalona Gusia. P.S. Nusia zachwyciła się wieczkiem od jogurtu;)

Wydane przez Wydawnictwo Replika Beznadzieja wygląda z każdego kąta wykreowanego w najnowszej powieści Johanny Nilsson. Ludzie z pozoru szczęśliwi duszą się w swoim życiu, pragnąc być kim innym, gdzie indziej, inaczej. Ich ścieżki krzyżują się w Kawiarni na Marginesie, bo czyż istnieje lepsze miejsce dla tych, którzy funkcjonują na marginesie obyczajów, etyki, moralności, miłości, tych owładniętych obsesjami, nałogami, cierpiących, chorych, nadmiernie ufających? Wspomniana Kawiarnia nasuwa mi skojarzenie z czyśćcem. Miejsce, w którym dowiadujemy się prawdy o sobie, z całą wyrazistością na jaką nas o nasze otoczenie stać i z którego są tylko dwie drogi: ku lepszemu i ku zagładzie. Czy postacie Bee i Sofii, nie wpisują się Waszym zdaniem w schemat wyboru dróg? Postacie, jak to bywa u Johanny Nilsson, są doskonale opisane – autorka perfekcyjnie nakreśla głębię osobowości bohaterów przy pomocy, zdawałoby się, zaledwie kilku zdań. Relacje (dość pokomplikowane) łączące bohaterów niosą ze sob...

Wydane przez Wydawnictwo Red Horse Premiera 25 lutego 2009! Książka jest zapisem rozmów, które autorka przeprowadziła z uczestnikami Okrągłego Stołu oraz z ludźmi, którzy po transformacji ustrojowej odgrywali ważne role w polskiej polityce. Całość uzupełniona jest o wypowiedzi komentatorów krajowych i zagranicznych. Rozmowy dotyczą tego, co było i tego, co jest teraz. Sylwia Milan pyta Jana Olszewskiego o Polskę początków lat 90-tych ubiegłego wieku, kiedy Olszewski był premierem, ale rozmawia też z przebywającym w Londynie Kazimierzem Marcinkiewiczem. Są to bardzo różne rozmowy. Jest wywiad z Mieczysławem Rakowskim, wywiad nieautoryzowany z powodu śmierci Rakowskiego w listopadzie 2008 roku, w którym ostatni premier wywodzący się z PZPR mówi o Karolu Modzelewskim jako o najtęższym umyśle pośród ideologów „Solidarności”, a na pytanie o to, kto jeszcze, wzorem premiera szwedzkiego przepraszającego na Jasnej Górze za najazd Szwedów, powinien przyjechać do nas w intencji przeprosin, odpow...

Wydane przez Wydawnictwo Iskry Czytywałam utwory dramatyczne w szkole. Teraz już nie i sądzę, że podobnie robi większość moli książkowych. Trudno wyobrazić sobie kogoś, kto zanurzony w pachnącej kąpieli do towarzystwa wybiera sobie „Króla Ducha”, czy nawet „Amadeusza”(jeśli się mylę, poprawcie mnie). Okazuje się jednak, że dramaty można kochać, a gdy się jeszcze umie o nich zajmująco opowiedzieć, można ową miłością zarażać. Hanna Bałtyn-Karpińska stworzyła leksykon. Jej dzieło nie jest jednak czymś, co należałoby postawić wśród brykopodobnych książek dla uczniów. Należy pozbyć się bryków, a korzystać jedynie z „Iskier leksykonu dramatu”! I stwierdzam to zdecydowanie:) Wśród wielu autorów dramatów szukałam początkowo tych, których znam lub o których słyszałam. I wciąż odkrywałam coś nowego; fakty dotychczas mi nieznane, ciekawe interpretacje treści utworów, itp. Później swoją uwagę przeniosłam na nazwiska nic mi nie mówiące i znalazłam kilka perełek. Dowiedziałam się na przykład, że zn...

Wydane przez Wydawnictwo Grasshopper Premiera 20 lutego 2009! Zachwycona „ Białą wiedźmą ” czym prędzej sięgnęłam po kolejną książkę Adama Zalewskiego. I przyznam, że tak różnych powieści jednego autora nie czytałam chyba nigdy. Akcja „Rowerzysty” rozgrywa się w Estonville, w Alabamie. W społeczności miasteczka wciąż żywe są pogarda białych wobec czarnych, nienawiść do ludzi z północy. W Estonville rządzi pułkownik, któremu z niewiadomych przyczyn pozwalają na to władze miasta. Wśród zaszłości ukrywane są tajemnice, a ich odkrycie spowoduje drastyczne zmiany w mieście. Jerry, syn córki pułkownika i przybłędy z północy, jest dzieckiem zdrowym, silnym; rozwija się szybko i budzi sympatię. Dorastając zmaga się z lękiem – przed coraz częściej pijanym ojcem, przed zjazdem z Góry Diabła, przed atmosferą kumoterstwa i pobłażliwości tym, którym nie należy pobłażać. Doświadczenia Jerry’ego ukształtowały go na mężczyznę silnego psychicznie, doskonale wyszkolonego, twardego i zdecydowanego. Na il...

Do Traffic'u nie dotarłam. Jakoś mi było nie po drodze. Ale za to w Dedalusie byłam dwa razy;) Kupiłam Oko Ewy, notes (nie przepadam za Donem Brownem, ale ładny notes za 6,50 jest nie do pogardzenia), jeden kryminał i coś dla Z. Następnego dnia dostałam listę zakupów od pannycotty i sprawiłam sobie podwójna przyjemność: wizytę w sklepie  i zakupy:) Oczywiście dokupiłam kolejny kryminał Kemelmana:)

Wydane przez Wydawnictwo Czytelnik Głównym wrogiem Rosji sa jej mieszkańcy. Zbiór tekstów Wiktora Jerofiejewa czytałam dłużej niż spodziewałam się to robić. Powód jest zaskakująco prosty – zachwyciłam się pisaniem i nie chciałam się z nim rozstać. Po wielokroć wracałam do już przeczytanych fraz, smakowałam ich brzmienie odczytując je sobie głośno, próbowałam zestawić prawdy objawione przez pisarza z moimi osądami. Kolejne felietony, eseje podzielono na pięć grup. Pierwsze dwa są zdecydowanie grupą uderzeniową; znajdziemy w nich zdawałoby się oczywistości, ale podane tak, że odkrywają przed czytelnikiem drugie dno opisywanej idei czy portretowanego zjawiska. Autor bierze na warsztat tematy dość oczywiste jak na stereotypowe myślenie o Rosji: wódkę, poetycki język wulgaryzmów, wielkość rosyjskiej literatury, Nową Rosję, humor rosyjski. Rozprawia się z owymi tematami w sposób zachwycająco brutalny (zachwycająco, bo brutalność owa skrywa się w sprawnym operowaniu językiem i erudycji) i jed...

Wydane przez Instytut Wydawniczy PAX W "Przedmowie" do książki autor stwierdza, że "sacrum jest elementem w strukturze świadomości, nie zaś etapem w jej historii " . To bardzo ważne zdanie, pokazuje bowiem, że dla Eliadego religia, jako przedmiot badań, jest ważniejsza niż historia. Jednym z centralnych pojęć w pismach Eliadego jest pojęcie sacrum , a religia to właśnie sposób uczestniczenia w sacrum . Eliade uważa, że być człowiekiem, czy stawać się człowiekiem, to być religijnym. W "Historii wierzeń i idei religijnych" autor analizuje przejawy sacrum w porządku chronologicznym. Książka jest opisem, analizą oraz typologią wierzeń, religijnych obrazów, a także zachowań ludzkich w różnych kulturach. Nie jest to jednak katalog - prosty zbiór tego, co badacze zaobserwowali i opisali. Eliade pisze, że "nie chodzi tu o jakiś pseudoencyklopedyzm, bezsensowny i ogólnie biorąc jałowy, lecz po prostu o utrzymanie w polu widzenia głębokiej i niepodzielnej his...