Ian McEwan. Betonowy ogród.

Wydane przez

Wydawnictwo Znak

Gdy czytałam „Na plaży w Chesil” momentami nudziłam się potwornie. Jednak, mimo takich odczuć, zakończenie książki sprowokowało mnie, bym sięgnęła po kolejną książkę tego autora. 

„Betonowy ogród” jest literackim debiutem McEwana. I, moim zdaniem, był to bardzo zdecydowany i śmiały krok w grono pisarzy uznanych.

Despotyczny ojciec czworga dzieci i mąż zahukanej kobiety postanowił – dla estetyki – zabetonować ogród. Wśród ruin domów, daleko od centrum miasta, wyizolowani z lokalnego społeczeństwa ludzie zalewają cementem to, co przypomina o naturze, o bujności życia. Natura zwycięża – odbiera ojcu życie, pchając urągliwie jego twarz w cementową wylewkę.

Matka, coraz bardziej wyczerpana pracą domową i chorobą, po śmierci męża pozwala sobie na odpoczynek. Ogranicza swoje życie do przestrzeni łóżka, w którym je, przyjmuje wizyty dzieci, planuje życie swojemu potomstwu. Pewnego dnia już się nie budzi. Przestraszeni wizją rozstania młodzi ludzie postanawiają zataić śmierć matki i jej ciało umieszczają w piwnicy, zalewając je betonem.

Życie Julii, Sue, Jacka i Toma po śmierci rodziców nabrało pewnej lekkości i cech zabawy. Z ich umysłów wyłaniały się erotyczne potrzeby, śmiałe żądania, pragnienia, które – gdy pozostawali pod opieką rodziców – nie mogłyby być zrealizowane.

Młodzi bohaterowie przechodzą od abnegacji do obsesyjnego porządku, od uznawania społeczno-kulturowych przymiotów przypisanych płci do całkowitego ulegania własnym popędom, od prób bycia dorosłymi do powrotu we wczesne dzieciństwo. Dojrzewają według własnych potrzeb sięgając jednocześnie po to, co zakazane, łamiąc tabu i nie snując przy tym żadnych refleksji.

To mocna, dziwna i nie pozwalająca na poczucie nudy książka. Zdecydowanie podsyciła moją ciekawość dotyczącą twórczości Mc Ewana.