Daniel Kalder. Zagubiony kosmonauta.

Wydane przez

Wydawnictwo Czarne

Autor tej książki jest Szkotem. Spędził z Rosji 10 lat. W czasie pobytu w stolicy imperium zapragnął poznać mało znaną część europejską Federacji Rosyjskiej. Pragnienie to zaprowadziło go do Kałmucji, Tatarstanu, Mari Eł, Udmurcji.

Daniel Kalder wybiera tereny jakie zamierza odwiedzić powodowany potrzebą nudy. Nie nudzi się w Moskwie, on chce doznać nudy, pobyć w świecie, w którym pustka i posucha knajpiano-towarzyska wypełnią mu wszelkie chwile.

Opowieść „Zagubionego kosmonauty” czyta się doskonale; nie znajdziemy tu nudy, a za to dowiemy się o maryjskich szamanach, dziwnych pasjach Piotra Wielkiego, pochodzeniu konstruktora kałasznikowa i Mieście Szachów. Spotkamy tu absurdy znane nam z minionych czasów i choć doświadczymy pewnego szoku kulturowego, nie będzie on tak silny, jak mógłby by być w przypadku ludzi Zachodu (Kaldera, po kilku latach mieszkania w Rosji, niewiele już dziwi).

Opisywana wędrówka może wywrzeć przygnębiające wrażenie. Portret miast, w których wciąż znajdziemy pomniki Lenina, w których rusyfikacja społeczności lokalnej jest tak wielka, że aż wypiera poczucie odrębności narodowościowej, miast-widm. Przejmujący obraz nie pozwala się nam jednak zanurzyć w odrazie, czy rozgoryczeniu – autor, z właściwym sobie poczuciem humoru i realistycznymi poglądami na życie – komentuje zastaną rzeczywistość budując historię ciekawą i prawdziwą.

Podobnie jak Andrzej Stasiuk w przedmowie do „Zagubionego kosmonauty” zachęcam, by uwierzyć Szkotowi.