Prowincjonalna nauczycielka

będzie dla nas czasem radości, niech da nam zdrowie, niech urzeczywistni nasze marzenia, odkryje przed nami nowe literackie ścieżki, a pomyślność nich nas nie opuszcza. P.S. W roku 2008 przeczytałam 426 książek.

Wydane przez Wydawnictwo Prószyński i S-ka Gdy przeczytałam już „Zimistrza” i sięgnęłam do Wiki, by poczytać, cóż o tej książce Pratchetta napisano, dowiedziałam się, że jest to trzeci utwór opowiadający o Tiffany Obolałej. Nieco mnie to zafrapowało (lubię czytać po kolei), ale nie wpłynęło to jakoś specjalnie na moje – do tej książki – upodobanie. Tiffany ma 13 lat i jest czarownicą. Uczy się u Pani Spisek i choć starsza czarownica (stutrzynastoletnia) o wielu rzeczach dziewczynie komunikuje, jeszcze więcej jest tych, wiedzę o których Tiffany zdobywa sama, czasami w dość nieprzewidywalny sposób. Taniec morris jakiego czarownice są świadkami jest powitaniem Zimy. Tiffany daje ponieść się stopom i nagle znajduje się w miejscu w jakim z pewnością znajdować się nie powinna – w kręgu Zimy tańczącego z Latem. Przez swoje wtargnięcie dziewczyna zaburza Opowieść, czy jakbyśmy mogli określić – Legendę. Aby uchronić ziemię przed zmarzliną i wieczną zimą młoda czarownica musi znaleźć sposób na ...

Zaniosło nas dziś do bibliotek. Jedna z nich ma księgozbiór dość specyficzny i raczej naukowy, a jej atutem - oprócz książek - jest pomieszczenie z katalogiem . Uwielbiam przeglądać karty w szufladkach; to zupełnie inne poznawanie księgozbioru niż w katalogu komputerowym. Druga odwiedzona biblioteka ma dobrze zaopatrzoną półkę z nowościami, z czego rzecz jasna postanowiliśmy skorzystać. Zaopatrzeni bogato w książki możemy wkraczać w Nowy Rok (podsumowanie zamieszczę koło północy).

werbistów jest ogólnie dostępna biblioteka. Między książki wejść nie można, ale juz samo szperanie w szufladach z kartami książek daje radość...

Pod choinką czekała na mnie książka, kilka rzeczy praktycznych i miłych w użyciu oraz przecudnej urody broszka. Prawda, że śliczna?

28 grudnia 2008

W drugi dzień Świąt na Mazury zawitała Helena z Rodzicami i Lulu. Sisi i Gusia najwyraźniej doszły do wniosku, że nie lubią gdy ludzi jest znacznie więcej niż kotów i zaszyły się w sypialni, a Nusia poczuła się w szerokim gronie rewelacyjnie i zupełnie na miejscu. Obwąchała bagaże, podjęła próbę zaprzyjaźnienia się z Lulu (nieudaną, bo Lulu oszołomiona środkiem uspakajającym i podróżą nie była nastawiona towarzysko) i zbadania czymże jest to małe ludziopodobne, co chodzi bardzo szybko, ale gadać jeszcze nie umie (tzn. umie, ale tak jakoś całkiem po swojemu). Gdy tylko Lulu poczuła się lepiej Nusia zaraziła ją entuzjazmem i zdołały się zakolegować. Uprawiały wieczorne galopady, zapasy i nawet Nusia wypucowała Lulu pilnikowatym jęzorkiem. Sisi i Gusia wyłaniały się z sypialni, ale w różnym celu. Sisi zasiadała pod choinką, ostrzyła sobie o nią pazurki, zaglądała do Lulusiowej kuwety i pokoju dziecka. Gusia wizytowała kuchnię i pokój z choinką, ale poza tym raczej chodziła innymi niż Sis...

W drugi dzień Świąt na Mazury zawitała Helena z Rodzicami i Lulu. Sisi i Gusia najwyraźniej doszły do wniosku, że nie lubią gdy ludzi jest znacznie więcej niż kotów i zaszyły się w sypialni, a Nusia poczuła się w szerokim gronie rewelacyjnie i zupełnie na miejscu. Obwąchała bagaże, podjęła próbę zaprzyjaźnienia się z Lulu (nieudaną, bo Lulu oszołomiona środkiem uspakajającym i podróżą nie była nastawiona towarzysko) i zbadania czymże jest to małe ludziopodobne, co chodzi bardzo szybko, ale gadać jeszcze nie umie (tzn. umie, ale tak jakoś całkiem po swojemu). Gdy tylko Lulu poczuła się lepiej Nusia zaraziła ją entuzjazmem i zdołały się zakolegować. Uprawiały wieczorne galopady, zapasy i nawet Nusia wypucowała Lulu pilnikowatym jęzorkiem. Sisi i Gusia wyłaniały się z sypialni, ale w różnym celu. Sisi zasiadała pod choinką, ostrzyła sobie o nią pazurki, zaglądała do Lulusiowej kuwety i pokoju dziecka. Gusia wizytowała kuchnię i pokój z choinką, ale poza tym raczej chodziła innymi niż Sis...

Tuż przed naszym świątecznym wyjazdem dostarczono nam regał. Pozostał na święta w domu sam w postaci płaskiej paczki. Dziś nadszedł jego wielki dzień. W skręcaniu bardzo aktywnie pomagała nam Nusia. Gdy tylko stanął, zasiedliła go Gusia. Sisi postanowiła zbadać, czy wygodnie się leży na jego górnej półce i czy bezpieczne jest zeskakiwanie z tejże. Nowe półki, obwąchane już przez koty, szybko zapełniły się książkami. Tak szybko, że wkrótce chyba będziemy wysupływać z kieszeni kwotę niezbędną do nabycia kolejnego regału. Książki pedagogiczne i młodzieżowe znalazły swoje miejsce na innych półkach. Myślę, że tam im też dobrze:) Piszę o prozaicznym regale, bo bardzo się z niego ucieszyłam i chcę się z Wami swoją radością podzielić:)

Z czytaniem Kalicińskiej jest u mnie dziwacznie, gdyż nie udało mi się jeszcze przeczytać książki odwierającej cykl. "Miłość nad rozlewiskiem" to kontunuacja historii ludzi, którzy z własnego wyboru porzucili wielkie miasta i zamieszkali gdzieś na Mazurach, w małej miejscowości i którzy z tego wyboru uczynili swój atut. W trzeciej części cyklu widać nadmierne podkreślanie wyższości życia wiejskiego (takiego, jakie prowadzi Gosia, Paulina, Janusz... itp) nad życiem w Warszawie. Owa niechęć do stolicy powiewa niczym sztandar nad każdym rozdziałem powieści i może powodować irytację. Nieco nieprawdziwie skonstruowana jest postać Pauliny, dla której niespodziewana ciąża, po chwili oszołomienia, staje się czasem błogosławionym, a poród i pojawienie się na świecie dziecka - czasem euforycznej miłości i poczucia samorealizacji. Gdyby jednak pominąć to, na co narzekam, okaże się, że książka jest sprawnie napisanym czytadłem, opowieścią - sagą dla tych z nas, których korzenie zostały g...

"Drewniania twierdza" to kontynuacja przygód Marka, Staszka i Heli (no, może Staszka trochę mniej). Bohaterowie odkrywają, że oprócz nich - przybyszy z przyszłości - Bergen i okolice wizytują również inni wędrowcy w czasie. Ci drudzy nadlatują helikopterem (śmiała teoria, prawda?), czerpią prąd z baterii słonecznych, dysponują kałasznikowami i radioodbiornikiem (przypominam - akcja powieści toczy się w XVI wieku), a co gorsza - są Chińczykami i przybywają z 2047 roku. Bardzo podoba mi się nowy bohater, Kozak z ukraińskich stepów:)

Książkę Joanny Chmielewskiej podarował mi Mikołaj, za co bardzo Mikołajowi dziękuję:) Chęć posiadania siódmego tomu autobiografii Joanny Chmielewskiej był naturalną konsekwencją posiadania poprzednich sześciu oraz większości książek tejże autorki. "Okropności" opisywane przez Chmielewską to śmierć, inwazja ślimaków i jeży, uprzykrzanie życia przyjaciołom i cóż tu kryć - umykająca sprawnośc fizyczna. Autorka przedstawia owe dopusty w sposób sobie przynależny - z drapieżną ironią, humorem, ale i rzetelna złością w chwilach ku złości przeznaczonych. Gdyby się poupierać można by wysnuć wniosek, że ta książka jest kolejnym przykładem na to, iż autorka odcina kupony od własnej popularności i wydaje kolejne utwory wierząc, że cokolwiek byleby sygnowane jej nazwiskiem się sprzeda. No i sie sprzedaje, ale u mnie pozostawia niesmak; mam bowiem świadomość, że ktoś traktuje mnie mocno niepoważnie. Bez względu na to, co powyżej - Mikołajowi dziękuję raz jeszcze:)

"Sprężyna" była na mojej liście marzeń. Marzenia, jak to marzenia - spełniają się, choć czasem w sposób nieoczekiwany. Najnowszą książkę dostała od przyjaciółki moja siostra i jako dobra siostra zabrała ja ze sobą na Święta wiedząc, że zechcę przeczytać:) W Jeżycyjadzie najbardziej cenię książki opowiadające bezpośrednio o rodzinie Borejków. Co prawda podobała mi się Aniela dzielnie zmagająca się z miłością, nauką i Poznaniem w "Kłamczusze" oraz Bobcio i Żaczek w "Szóstej klepce", ale ESD założone przez Gabrysię i jej przyjaciół, Natalia uciekająca autostopem z dziewczynkami cierpiącymi na zakaźna chorobę przed Nerwusem, Patrycja zakochana we Florku, szczególnie mogno zapadły mi w serce i pamięć. Ukontentowana byłam zatem ogromnie sięgając po "Sprężynę". Spokojna Łusia, córka rozgadanej Idy, chcąca być spiritus movens wydarzeń rodzinnych, zastanawia swą dojrzałością i powoduje uczucie ciepła emocjonalnego. Laura motająca się między własnymi humor...

Przeczytałam "Obywatelkę", bo przeczytałam "Polkę" i "Europejkę". I o ile dwie poprzednie książki nazwać mogę autobiografiami Pani Manueli i jej rodziny, to "Obywatelka" zasługuje na miano autobiografii Partii Kobiet. I, choć zdaję sobie sprawę, że pisząc to, co za chwile napiszę, mieszę się świetnie w kategorii kobiet o jakiej wspomniano w książce, czyli wśród kobiet, które same nie walczą o swoje prawa, innych - walczących - nie wspierają, i jeszcze sprzeciwiają się owej walce, nie jestem przekonana, że to dobra książka i dobra partia. Niektóre z wypowiedzi autorki do mnie przemawiają (różne, nie tylko te o kobietach), ale wciąż jest więcej tych, które przemówić nie zdołały. Aczkolwiek - lektura pouczająca.