Przejdź do głównej zawartości

Kathy Reichs. Deja dead.


Wydane przez

Wydawnictwo RedHorse

To, że książki Kathy Reichs są świetne, wiedziałam od dawna. Tyle, że przeczytałam tych książek już dużo i zrobiłam sobie dłuższą przerwę. Przerwa była konieczna, musiałam odpocząć, bo Reichs pisze, że tak powiem, zawsze tak samo i poniekąd opowiada jedną i tę samą historię, aczkolwiek historię szalenie zajmującą.


Przerwa dobrze mi zrobiła i z wielką przyjemnością przeczytałam "Deja Dead". Miło było wrócić do spraw, którymi zajmuje się Temperance Brennan, do rutyny jej codziennej pracy. Kathy Reichs jest antropologiem klinicznym i piastuje wiele związanych z jej zawodem ważnych funkcji, zarówno w USA jak i w Kanadzie. Jej doświadczenie, erudycja, umiejętności, znajdują znakomity wyraz w powieściach, których bohaterką jest Brennan, antropolożka sądowa.

Jeżeli komuś nie przeszkadza konwencja, w myśl której sprawy kryminalne rozwiązuje bohater, który co prawda ma bliskie związki z policją, ale jednak w robocie policyjnej jest amatorem (żeby oddać co należne również detektywom, to przyjmijmy, iż sprawy te amator rozwiązuje wspólpracując z detektywami), to polecam mu wszystkie powieści Reichs. Ja najbardziej lubię czytać o tym, czego bohaterka dowiaduje się konsultując się ze znakomitymi specjalistami rozmaitych dziedzin - Brennan, potrzebując informacji, dzwoni do ekspertów od sporządzania profilów psychologicznych przestępców, do specjalistów od noży i pił i różnych innych dziedzin. Reichs imponuje wiedzą, dobrze kreśli sylwetki bohaterów, w ogóle pióro ma lekkie, a w efekcie tego wszystkiego intryga kryminalna, chociaż zawsze ciekawa, nie jest jedyną atrakcją powieści.

Komentarze

Anonimowy pisze…
Czy Reichs pisze może coś w stylu Cobena? Kusisz nią i kusisz, a ja coraz bardziej wymiękam:))
Inblanco pisze…
A ja mam właśnie świeżutki egzemplarz tej powieści. To se poczytam ;)))
Monika Badowska pisze…
Foxinoo,
nie znam Cobena, więc nie umiem powiedzieć;)

Inblanco,
miłej lektury:)
Lilithin pisze…
Książek nie czytałam, ale oglądam serial "Bones", który bardzo mi się podoba :)
Monika Badowska pisze…
A ja znów nie oglądam filmu;)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe