Podczas wędrowania po blogosferze znalazłam taki tekst:
Bo w schronisku, proszę Pani to jest trochę jak w domu dziecka, nosy poprzyklejane do szyby, stukot łapek i ciągłe kolejki do toalety, no i wyczekiwanie, ciągłe, że może w końcu po mnie przyszła ta Pani? Może zatrzymany na dłużej wzrok tego Pana mówi, że dziś ja opuszczę to miejsce by zasiąść na jego kolanach? I rozczarowania, kiedy widzisz sylwetki ludzi, którzy odchodzą śledzone pełnymi jeszcze nadziei oczami, odprowadzane cichymi słowami: nie zostawiaj mnie, proszę... Bo w schronisku proszę Pani, to jest trochę jak w poczekalni, jedni przychodzą, drudzy odchodzą, wszyscy z niecierpliwością oczekują, kiedy wybije TA godzina. Niby razem a jednak każdy osobno. Jedni wciąż pełni nadziei, że to już, niebawem, za chwilę inni już bez emocji, bez wiary... Ile można czekać na pociąg, który ma setki łez opóźnienia?... Mruczek ze Schroniska
Znalazłam go TU.
Komentarze
my w tym celu gramy w totolotka:)
Pureshore,
każdą wizytę w schronisku odchorowywałam. Nasze Gusia i Nusia są stamtąd wyrwane.
Dasz linka do swojego bloga? Dodam do zakładek:)
Nougatino,
chyba nawet nie wiesz jak ja się cieszę, że wzbogaciliście się o Jasminę:)