Wydane przez
Instytut Wydawniczy PAX
Mummi to powieść w dużej mierze retrospektywna. Narrator wspomina czasy, które ukształtowały jego osobowość najsilniej – pobyt w domu dziecka, prace w gospodarstwie i naukę w kościele. Dorosły mężczyzna, niespiesznie zapisując swe przeżycia, zabiera czytelników w świat dzieciństwa. Jaki to świat? Świat komunistycznego domu dziecka i akowskich przyjaciół, świat belki w szopie, na której można schować się przez dziecięcymi wyzwiskami i plebani, w której można nauczyć się życia, ministrantury i muzyki. Co ważne, opowieść Mikołaja Bartka nie jest przesycona żałością, czy nienawiścią. Chłopiec cierpi odrzucenie, zmaga się ze świadomością, że mama i tata – najukochańszy przecież – zostawili go wśród innych sierot, po opieką pań-cioć i próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie „dlaczego?”, ale nie jest zgorzkniały.
Czas, w którym Mikołaj i Elwirka (jego przyjaciółka zwana Pieguską) trafili pod opiekę pana Ewerysta, starego Jędrzeja, profesora Ksawerego i księdza Błażeja oraz pani Stefy, był dla dzieci idealną chwilą na to, by poznać życie. Tak naprawdę to, kim stali się jako dorośli, zawdzięczają tamtemu okresowi. Przekazywano im szacunek, upodobanie do pracy i najprostsze umiejętności – ot, choćby robienie przetworów na zimę, czy struganie fujarek z wierzby.
Bardzo wyraźnie zaznaczone są w powieści sfery sacrum i profanum. A jednocześnie każde słowo jest naznaczone wyrozumiałością i uspokojeniem. To trudne do określenia, przekazania, ale gdy czytałam tę książkę tak właśnie czułam.
Mały Mikołaj, po wysłuchaniu opowieści Pani Stefy z lat młodości, zaczyna zastanawiać się kto wygnał ją i jej podobnych z raju. Gdzie był jej anioł stróż? Co spowodowało, że ludzie utracili swoje szczęście, rodziny, a zostały im tylko zdjęcia wspomnienia.
Powieść Lucjana Nowakowskiego może stać się przyczynkiem do szerokich rozważań na temat istnienia domów dziecka. Problem, moim zdaniem, nie polega na tym, że tam dzieci żyją bez rodziców (choć to oczywiście jest bardzo ważne), a na tym, iż żyją w sztucznie stworzonym środowisku. Nie nabywają umiejętności życia. Nie poznają wartości pieniędzy, nie umieją ukroić chleba, czy ugotować zupy. Nie nawiązują trwałych relacji z dorosłymi – rotacja pracowników jest duża, a potrzeba posiadania mentora przez dzieci taki wielka, że aż przerażająca.
„Mummi” jest książką, której warto poświęcić czas. Zatrzymać się w biegu i dojrzeć w powieści cenne przesłanie. Polecam.
P.S.Bardzo chciałabym uczestniczyć w spotkaniu z Autorem. Gdyby ktoś słyszał o takowym - proszę o wiadomość.
Czas, w którym Mikołaj i Elwirka (jego przyjaciółka zwana Pieguską) trafili pod opiekę pana Ewerysta, starego Jędrzeja, profesora Ksawerego i księdza Błażeja oraz pani Stefy, był dla dzieci idealną chwilą na to, by poznać życie. Tak naprawdę to, kim stali się jako dorośli, zawdzięczają tamtemu okresowi. Przekazywano im szacunek, upodobanie do pracy i najprostsze umiejętności – ot, choćby robienie przetworów na zimę, czy struganie fujarek z wierzby.
Bardzo wyraźnie zaznaczone są w powieści sfery sacrum i profanum. A jednocześnie każde słowo jest naznaczone wyrozumiałością i uspokojeniem. To trudne do określenia, przekazania, ale gdy czytałam tę książkę tak właśnie czułam.
Mały Mikołaj, po wysłuchaniu opowieści Pani Stefy z lat młodości, zaczyna zastanawiać się kto wygnał ją i jej podobnych z raju. Gdzie był jej anioł stróż? Co spowodowało, że ludzie utracili swoje szczęście, rodziny, a zostały im tylko zdjęcia wspomnienia.
Powieść Lucjana Nowakowskiego może stać się przyczynkiem do szerokich rozważań na temat istnienia domów dziecka. Problem, moim zdaniem, nie polega na tym, że tam dzieci żyją bez rodziców (choć to oczywiście jest bardzo ważne), a na tym, iż żyją w sztucznie stworzonym środowisku. Nie nabywają umiejętności życia. Nie poznają wartości pieniędzy, nie umieją ukroić chleba, czy ugotować zupy. Nie nawiązują trwałych relacji z dorosłymi – rotacja pracowników jest duża, a potrzeba posiadania mentora przez dzieci taki wielka, że aż przerażająca.
„Mummi” jest książką, której warto poświęcić czas. Zatrzymać się w biegu i dojrzeć w powieści cenne przesłanie. Polecam.
P.S.Bardzo chciałabym uczestniczyć w spotkaniu z Autorem. Gdyby ktoś słyszał o takowym - proszę o wiadomość.
Komentarze