Przejdź do głównej zawartości

Włodzimierz Wojnowicz. Spiżowa miłość Agłai.

Wydane przez

MediaLazar

Świat Agłai Stepanownej Riewkinej był biało-czarny. Był Stalin i partia a w opozycji byli ci, którzy sprzeciwiali się Stalinowi i partii. Kiedy pewnego dnia okazało się, że partia nie jest tożsama ze Stalinem, a co więcej występuje przeciwko Iosifowi Wissarionowiczowi Dżugaszwiliemu, Agłaja poczuła się zdradzona. Chciała walczyć o dobre imię Wodza, troszczyć się o jego potęgę, a zabrano jej legitymację partyjną.

Czas Agłai nadszedł ponownie, gdy miała już ponad osiemdziesiąt lat. Krytykując prezydenta Putina poszukiwano przywódcy, który miałby być wzorem dla nowego rządzącego Rosją. Środowisko komunistyczne podjęło próby oczyszczenia pamięci Stalina, próbę przeforsowania własnego ugrupowania politycznego z hasłami stalinowskimi na sztandarach.

„Spiżowa miłość Agłai” to ironicznie napisana powieść przedstawiająca historię ZSRR i Rosji od lat pięćdziesiątych po współczesne. Na oczach rewolucjonistki zakochanej w Wielkim Wodzu dokonują się przemiany społeczne, gospodarcze, polityczne. Agłaja dzieli świat na „nasz” i na „nie nasz”, choć rzeczywistość wokół niej nie pasuje już do tak prostego podziału.

Agłaja poświęca Stalinowi swoje życie. I w nim znajduje swoją śmierć. Czytelnik w książce znajdzie doskonały obraz tego, co z ludzkim życiem robi system totalitarny.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe