Przejdź do głównej zawartości

Patricia Schröder. Miętuski i komórka miłości.


Wydane przez
Wydawnictwo Zielona Sowa

Miętuski to Lou, Ratze, Emily i Maleen, nastolatki objadające się miętowymi cukierkami i mające grupę swoich ulubionych wrogów. Między dziewczynami a chłopakami z grupy JEMAYUS jest i rywalizacja, i głęboko skrywana sympatia.

Obydwie grupy płatają sobie wzajemnie psikusy, lecz gdy okazuje się, że jednej z Miętusek potrzebna jest pomoc, koleżanki odkładają na bok dokuczanie chłopcom i robią wszystko, by Maleen mogła nadal chodzić z nimi do szkoły i by koń, którego dziewczynka bardzo polubiła, Clypso, nie był oddany do rzeźni.

Z mojego punktu widzenia jest to zabawna opowiastka o młodszej młodzieży, choć zdaję sobie sprawę, że czytelnicy w wieku 13-16 lat potraktują powieść o nastolatkach zupełnie inaczej; dla nich będzie to odbicie własnej rzeczywistości, z radościami i nastolatkowymi problemami. Co ważne autorka pokazuje w swej książce jak ważne są dobre relacje z ludźmi, jak wiele można zrobić, gdy ma się wsparcie przyjaciół i podkreśla znaczenie empatii. Jest tu również miejsce na ukazanie szkoły – jako miejsca, gdzie można dowiedzieć się ciekawych rzeczy, wspólnie pracować nad zadaniem, a także na zobrazowanie związków rodzinnych, które jeśli tylko są oparte na strachu a nie na zaufaniu tracą na jakości.

Myślę, że warto podsunąć tę książkę własnemu nastolatkowi. Ot, choćby do plecaka przed wyjazdem na wakacje.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe