Mikołaj Łoziński. Bajki dla Idy.

Wydane przez
Wydawnictwo Znak

W bajkach pisanych z myślą o bratanicy autor bohaterami uczynił: żółwia, psa, muchę, bakterię i gwarka. Zaintrygowało mnie to zestawienie szalenie, a szczególnie zafrapowało to, co można napisać w bajce o bakterii.

Mikołaj Łoziński opisuje zwierzęta tak, jakby choć przez chwilę mógł poczuć jak to jest być psem, którego państwo się rozstają, czy żółwiem, o którego istnieniu zapomniała dziewczynka ciesząca się komputerem. Sugestywnie opisuje wstręt małej muchy do jadłospisu proponowanego jej przez mamę, czy obawę bakterii przed Wielkim Okiem.

Niektóre z tych bajek dają małemu czytelnikowi gotowe zakończenie, a niektóre nakłaniają go, by wymyślił dalszą historię bohaterów opowiadania. I o ile młodsze dzieci mogą przyjmować na początku tylko zewnętrzną warstwę fabuły, to z pewnością z biegiem czasu, zaczną dostrzegać aluzje i sugestie jakie autor we wdzięczny sposób przemyca w treści bajek.

Nie sposób nie skomentować wizualnej strony książki. Wygląda ona swojsko, czyli tak jak gdyby dziecko ołówkiem, kredkami świecowymi i być może farbami oraz techniką kolażu postanowiło zilustrować opowiadania snute przez autora. Bardzo ciekawy efekt.

„Bajki dla Idy” to druga książka w dorobku autora. Pierwsza z nich „Reisefieber” otrzymała Nagrodę Fundacji im. Kościelskich.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Czytaj dalej »

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe

Czytaj dalej »

Prowincjonalna nauczycielka

Szukaj na tym blogu