Wydawnictwo Zielona Sowa
Autor w swej debiutowej książce zabiera nas na Syberię, do Ewenków. Pokazuje nam wycinek życia tamtejszej ludności, uchyla przed nami skóry zasłaniające wejście do jurty, stwarza szansę zrozumienie twardego i smutnego życia w niegościnnym kraju. Nieco odbiera Syberii ów romantyzm z jakim można się spotkać w różnych powieściach, ale robi to w sposób tak zdecydowanie męski, szorstki, że gdy odrzuci się emocjonalne wyobrażenia na temat bezkresnej Syberii, zacznie się doceniać obraz nakreślony przez Dybczaka.
Zwyczaje, wierzenia Ewenków poznajemy dzięki rozmowom autora z kobietami. Obserwacje jakie czyni Andrzej Dybczak odnoszące się do podziału obowiązków między kobietami a mężczyznami, różnic w traktowaniu przez nich zwierząt, czy lasu ukazują nam tradycyjne społeczeństwo skażone cywilizacją jaką przyniósł ZSRR (kilkakrotnie rozmówcy wspominają lepsze życie pod rządami komuny). To, w co Ewenkowie wierzyli od lat, dziś staje się powodem do wstydu, a zaufanie do praktyk szamańskich przyjmowane jest jako dowód zacofania i bywa źródłem kpin.
Książka zrobiła na mnie duże wrażenie. Być może właśnie poprzez ową szorstką narrację i postrzeganie pozbawione nadmiernej egzaltacji.
Komentarze