Z Jonathanem Kellermanem spotkałam się dość późno. Pierwotnie zainteresowałam się nim z racji tematyki i rodzaju powieściopisarstwa jakie uprawia. Kellerman pisze thrillery, w których rozwiązującymi zagadki morderstw są Aleks Delaware – psycholog dziecięcy, konsultant policyjny i Milo Sturgis, policjant, homoseksualista, specjalista od zadań „nie-do-wykonania”.
Po przeczytaniu kilku powieści zaczęłam bardziej niż treść cenić sposób pisania. Tu autor osiągnął mistrzostwo. Dba o szczegóły, zachwyca sugestywnością opisów i nie są to tylko opisy, jakich po thillerze można by się spodziewać.
Koło czterdziestki, metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, długie kończyny, krótko przycięte ciemne włosy, siwiejące na skroniach, maleńkie okulary z owalnymi szkłami. Był ubrany w szary T-shirt, niebieskie aksamitne spodnie dresowe i brązowe buty żeglarskie, bez skarpet. Okulary trzymały się na spiczastym, prostym nosie. Usta miał wąskie i wydęte, jakby ktoś ściskał go za policzki.
Dom Gooda miał brzoskwiniowy tynk tam, gdzie nie był obity drewnianym sidingiem. (…) Drozd zeskoczył z gałęzi kuflika na żywopłot z wiciokrzewu. W oddali kruki bawiły się w politykę.
Strumień turystów był skromny, ale pełen energii – uśmiechnięci, opychający się ludzie, którzy wierzą w nieśmiertelność. Kaczki i mewy podążały śladem jedzenia, zadawalając się resztkami. W porcie na wodzie unosiły się wielkie szare pelikany; bez pośpiechu wypatrywały pod powierzchnią ofiar. Ich mniejsi, brązowi kuzyni krążyli w górze, nurkowali i czasem wzlatywali z wijącym się łupem. Dużo jest sposobów polowania.
Komentarze
i tez planuje przeczytac moersa :)