Książka powstała, bo autorka dowiedziala się, że ma raka i postanowiła napisać historię swojej bałkańskiej rodziny, by wychowujący się w Anglii jej syn znał i te korzenie, gdy jej zabraknie.
Dużo zatem jest tu wspomnień z dzieciństwa, opisów Belgradu. Dużo jest obrazów rodziny, opowieści o pochodzeni dziadków i babć. Mnóstwo jest Jugosławii, która mimo, że nie istnieje na mapie, istnieje w pamięci i sercach wielu ludzi.
Autorka analizuje siebie, swoje przeżycia, bada więzy łączące ją z przodkami:
W pewnej chwili uświadomiłam sobie, że jeśliby odjąć mi okulary w rogowych oprawkach, kasztanowe włosy starannie ułożone w loki przez tajlandzką fryzjerkę i uśmiech, którego nie uświadczysz na fotografiach tych kobiet, zostają jednak ich rysy. Zajmuję swoje miejsce w szeregu tych poważnych kobiet o dużych brązowych oczach, silnie zarysowanych podbródkach, wyrazistych kościach policzkowych i wysokich czołach. Jednak najwięcej mówią ich oczy.
Świat, w ktorym się urodziłam, nie jest światem uśmiechu.
Vesna dzieli się również z czytelnikami swoim bólem i chorobą, a także sposobem w jaki usiłowała sobie z nimi radzić:
Zamiast odpoczywać, traciłam czas, włócząc się po księgarniach, jakbym się bala, że nie będzie żadnego jutra. Jednak, sądząc po liczbie książek, które wtedy kupiłam, zachowywałam się tak, jak gdyby to jutro miało trwać wiecznie. Ale tak naprawdę niczego nie czytałam. Wdychałam zapach świeżej farby drukarskiej i z lubością dotykałam nienaruszonych grzbietów. Oddawałam się makabrycznym kalkulacjom. Jeżeli został mi rok życia, to czytając cztery książki miesięcznie, zdążę przeczytać czterdzieści osiem pozycji; jeśli pięć lat - dwieście czterdzieści; w pięćdziesiąt - dwa tysiące czterysta. Była to jakaś pociecha, bo nawet bez raka nie spodziewałam się przeżyć jeszcze pięćdziesięciu lat.
Książka dla amatorów takiego pisania.
Dużo zatem jest tu wspomnień z dzieciństwa, opisów Belgradu. Dużo jest obrazów rodziny, opowieści o pochodzeni dziadków i babć. Mnóstwo jest Jugosławii, która mimo, że nie istnieje na mapie, istnieje w pamięci i sercach wielu ludzi.
Autorka analizuje siebie, swoje przeżycia, bada więzy łączące ją z przodkami:
W pewnej chwili uświadomiłam sobie, że jeśliby odjąć mi okulary w rogowych oprawkach, kasztanowe włosy starannie ułożone w loki przez tajlandzką fryzjerkę i uśmiech, którego nie uświadczysz na fotografiach tych kobiet, zostają jednak ich rysy. Zajmuję swoje miejsce w szeregu tych poważnych kobiet o dużych brązowych oczach, silnie zarysowanych podbródkach, wyrazistych kościach policzkowych i wysokich czołach. Jednak najwięcej mówią ich oczy.
Świat, w ktorym się urodziłam, nie jest światem uśmiechu.
Vesna dzieli się również z czytelnikami swoim bólem i chorobą, a także sposobem w jaki usiłowała sobie z nimi radzić:
Zamiast odpoczywać, traciłam czas, włócząc się po księgarniach, jakbym się bala, że nie będzie żadnego jutra. Jednak, sądząc po liczbie książek, które wtedy kupiłam, zachowywałam się tak, jak gdyby to jutro miało trwać wiecznie. Ale tak naprawdę niczego nie czytałam. Wdychałam zapach świeżej farby drukarskiej i z lubością dotykałam nienaruszonych grzbietów. Oddawałam się makabrycznym kalkulacjom. Jeżeli został mi rok życia, to czytając cztery książki miesięcznie, zdążę przeczytać czterdzieści osiem pozycji; jeśli pięć lat - dwieście czterdzieści; w pięćdziesiąt - dwa tysiące czterysta. Była to jakaś pociecha, bo nawet bez raka nie spodziewałam się przeżyć jeszcze pięćdziesięciu lat.
Książka dla amatorów takiego pisania.
Komentarze