Podczas rozmowy z Panią Martą Fox zostałam natchniona;) Natchnęło mnie do zastanowienia się nad moją znajomością literatury skandynawskiej. I literatur innych obszarów, ujmując owo natchnienie dość szeroko. Zacznę jednak od rozważań na temat doświadczeń z literaturą skandynawską.
Pierwszeństwo zdecydowanie przyznaję „Dzieciom z Bullerbyn”. Na tej książce nauczyłam się czytać, ją pierwszą przeczytałam samodzielnie. Tak mi się spodobała, że po skończeniu przeczytałam ja natychmiast drugi raz. Byłam rozżalona, że już się skończyła i być może miałam nadzieję, że czytając ja ponownie dostrzegę w niej to, czego nie dostrzegłam za pierwszym czytaniem. Nieco później odnalazłam dla siebie „Roniję, córkę zbójnika” i „Braci Lwie Serce” - przepiękną opowieść o chorobie, umieraniu i miłości.
Gdzieś po drodze mignęły mi Muminki, ale nie działały na mnie tak przejmująco jak bohaterowie Astrid Lindgren. Choć bardzo lubiłam Włóczykija.
Ważne oczywiście były też „Baśnie” Hansa Christiana Andersena. Pamiętam, że jedna z ciotek miała bodajże sześciotomowe wydanie, w dużym formacie i ciemnej oprawie. Czasami bałam się tych baśni, ale z wypiekami na twarzy czytałam je. Mam tez gdzieś w pamięci „Cudowną podróż” Selmy Lagerlöf, ale chyba dość mocno ją zlekceważyłam.
Potem, za namową Mamy, sięgnęłam po „Krystynę, córkę Lawransa” i „Olafa, syna Auduna” Sigrid Undset. W pamięci pozostał mi klimat - mrocznie i zimno. I na dodatek włosiennica i samobiczowanie się.
Trafiłam potem na Karen Blixen i jej „Pożegnanie z Afryką”oraz wszystko inne. Wiedziona chęcią poznania literatury nagrodzonej Noblem sięgnęłam też po „Karła” Pära Lagerkvist.
Kolejne odkrycie to Mika Waltari. Zaczęłam od „Wrogów rodzaju ludzkiego”. Niesamowite. Potem oczywiście „Egipcjanin Sinuhe”. Jeszcze później „Cztery zmierzchy” - opowieść będąca zdecydowanie impresją biograficzną.
W międzyczasie poznałam dramaty Ibsena i Strindberga, a także „Świat Zofii” Josteina Gaardera. Usłyszałam też, bo przeczytałam tylko fragmenty, dużo o Sorenie Kierkegaardzie.
Najświeższe odkrycie to twórczość Henninga Mankella. Powieści sensacyjne osadzone w mrocznej, zadeszczonej i wiejącej chłodem Skandynawii.
Dziś na półce stoją „Strącony anioł” Pera Olova Enquista i „Lord Nevermore” Agnety Pleijel.
Pierwszeństwo zdecydowanie przyznaję „Dzieciom z Bullerbyn”. Na tej książce nauczyłam się czytać, ją pierwszą przeczytałam samodzielnie. Tak mi się spodobała, że po skończeniu przeczytałam ja natychmiast drugi raz. Byłam rozżalona, że już się skończyła i być może miałam nadzieję, że czytając ja ponownie dostrzegę w niej to, czego nie dostrzegłam za pierwszym czytaniem. Nieco później odnalazłam dla siebie „Roniję, córkę zbójnika” i „Braci Lwie Serce” - przepiękną opowieść o chorobie, umieraniu i miłości.
Gdzieś po drodze mignęły mi Muminki, ale nie działały na mnie tak przejmująco jak bohaterowie Astrid Lindgren. Choć bardzo lubiłam Włóczykija.
Ważne oczywiście były też „Baśnie” Hansa Christiana Andersena. Pamiętam, że jedna z ciotek miała bodajże sześciotomowe wydanie, w dużym formacie i ciemnej oprawie. Czasami bałam się tych baśni, ale z wypiekami na twarzy czytałam je. Mam tez gdzieś w pamięci „Cudowną podróż” Selmy Lagerlöf, ale chyba dość mocno ją zlekceważyłam.
Potem, za namową Mamy, sięgnęłam po „Krystynę, córkę Lawransa” i „Olafa, syna Auduna” Sigrid Undset. W pamięci pozostał mi klimat - mrocznie i zimno. I na dodatek włosiennica i samobiczowanie się.
Trafiłam potem na Karen Blixen i jej „Pożegnanie z Afryką”oraz wszystko inne. Wiedziona chęcią poznania literatury nagrodzonej Noblem sięgnęłam też po „Karła” Pära Lagerkvist.
Kolejne odkrycie to Mika Waltari. Zaczęłam od „Wrogów rodzaju ludzkiego”. Niesamowite. Potem oczywiście „Egipcjanin Sinuhe”. Jeszcze później „Cztery zmierzchy” - opowieść będąca zdecydowanie impresją biograficzną.
W międzyczasie poznałam dramaty Ibsena i Strindberga, a także „Świat Zofii” Josteina Gaardera. Usłyszałam też, bo przeczytałam tylko fragmenty, dużo o Sorenie Kierkegaardzie.
Najświeższe odkrycie to twórczość Henninga Mankella. Powieści sensacyjne osadzone w mrocznej, zadeszczonej i wiejącej chłodem Skandynawii.
Dziś na półce stoją „Strącony anioł” Pera Olova Enquista i „Lord Nevermore” Agnety Pleijel.
Komentarze